Маладая лэдзі незадаволена вярнулася на сваё крэсла. Яе брат, аднак, склаў нам кампанію, і мы ўчатырох пачалі абыход. Мы абышлі дом па траўніку і наблізіліся да акна дыпламата. Сляды на клумбе сапраўды былі, але безнадзейна размытыя і невыразныя. Холмс ненадоўга схіліўся над імі, а потым выпрастаўся і паціснуў плячыма.
– Гэта няшмат нам дае, – прамовіў ён. – Прапаную абысці дом, каб высветліць, чаму рабаўнік абраў менавіта гэты пакой. Здавалася б, вокны ў гасцёўні і ядальні шырэйшыя, а таму больш прывабныя для ўзлому.
– Іх лягчэй заўважыць з дарогі, – дапусціў Джозэф Харысан.
– Ах, ну канечне ж. Я бачу дзверы, якія, імаверна, ён спрабаваў адчыніць. Якое іх прызначэнне?
– Гэта бакавы ўваход для гандляроў. Зразумела, яго замыкаюць на ноч.
– У вас ужо здараліся такія інцыдэнты?
– Ніколі, – сказаў наш кліент.
– У доме ёсць залаты, срэбны посуд або штосьці, што магло прывабіць злодзеяў?
– Нічога каштоўнага.
Холмс абыходзіў дом, засунуўшы рукі ў кішэні, з бесклапотным выразам твару, які быў для яго абсалютна нехарактэрны.
– Дарэчы, – сказаў ён Джозэфу Харысану, – вы знайшлі месца, дзе невядомы пералез праз агароджу. Пакажыце нам яго!
Малады таўстун падвёў нас да невялікага надлому ўверсе агароджы. Кароткі зломак папярэчыны боўтаўся ў паветры. Холмс пацягнуў яго да сябе і крытычна агледзеў.
– Думаеце, гэта зламалі мінулай ноччу? Выглядае на даўні скол, праўда?
– Ну, цалкам магчыма.
– Да таго ж няма ніякіх слядоў з боку дарогі. Не, баюся, тут нічога цікавага. Вернемся ў спальню, працягнем расследаванне ў доме.
Персі Фэлпс перасоўваўся вельмі павольна, абапіраючыся на руку свайго будучага швагра. Холмс шпарка перасек траўнік, і мы з ім падышлі да адчыненага акна спальні, нашмат апярэдзіўшы астатніх.
– Міс Харысан, – вельмі настойліва сказаў Холмс, – вы мусіце заставацца на гэтым месцы ўвесь дзень. Нічога не павінна адцягнуць вас ад вашага паста. Гэта вельмі і вельмі важна.
– Канечне, калі вы таго жадаеце, містэр Холмс, – здзіўлена сказала маладая лэдзі.
– Ідучы спаць, зачыніце дзверы пакоя звонку і забярыце ключ. Абяцайце мне, што зробіце гэта.
– А як жа Персі?
– Ён паедзе з намі ў Лондан.
– А я мушу застацца тут?
– Гэта ўсё дзеля яго. Толькі так вы можаце дапамагчы яму. Хутчэй! Абяцайце мне.
Яна хутка кіўнула галавой на знак згоды акурат перад тым, як увайшлі яе брат і жаніх.
– Што ты тут хандрыш, Эні? – спытаў Джозэф Харысан. – Выйдзі пагрэйся на сонейку!
– Дзякуй, Джозэф, але ў мяне разбалелася галава, а тут прахалода.
– Што нам рабіць цяпер, містэр Холмс? – спытаў наш кліент.
– Нягледзячы на начны інцыдэнт, нам не варта забывацца на галоўную мэту расследавання. Вы вельмі дапаможаце мне, калі паедзеце з намі ў Лондан.
– Проста цяпер?
– Як толькі будзеце гатовыя. Скажам, праз гадзіну.
– Я магу ехаць зараз жа, калі мая дапамога сапраўды патрэбная.
– Вы нам вельмі і вельмі дапаможаце.
– Магчыма, мне давядзецца пераначаваць там?
– Я акурат збіраўся прапанаваць вам гэта.
– Значыць, калі мой начны госць зноў наведаецца да мяне, то пабачыць, што птушка выпырхнула з гняздзечка! Мы цалкам вам давяраемся, містэр Холмс, і будзем рабіць усё, што вы скажаце. Магчыма, вам хацелася б, каб Джозэф далучыўся да нас даглядаць мяне?
– О не, што вы, мой сябар Ўотсан – медык, ён цудоўна пра вас падбае! Калі вы дазволіце, мы паабедаем тут і потым утраіх выправімся ў горад.
Усё адбылося так, як і арганізаваў Холмс. Міс Харысан давялося застацца ў спальні згодна з ягонай просьбай. Я не мог зразумець, што задумаў мой сябар, хіба што ён хацеў разлучыць яе з Фэлпсам, які, радуючыся акрыянню і актыўным дзеянням, што чакалі яго ў Лондане, абедаў з намі ў ядальні. Холмс, аднак, здзівіў мяне і Фэлпса яшчэ болей, калі, праводзіўшы нас на вакзал і пасадзіўшы ў вагон, спакойна абвясціў, што не збіраецца пакідаць Ўокінг.
– Мне трэба праверыць некалькі дробязяў перад ад’ездам, – сказаў ён. – Вашая адсутнасць, містэр Фэлпс, паспрыяе маёй працы. Ўотсан, зрабіце ласку, прыехаўшы ў Лондан, выпраўляйцеся адразу на Бэйкер-стрыт і заставайцеся там з вашым сябрам, пакуль мы не сустрэнемся зноў. Як слаўна, што вы старыя школьныя таварышы і яўна маеце пра што пагутарыць. Размясціце містэра Фэлпса на ноч у свабоднай спальні, а я далучуся да вас за сняданкам, ёсць цягнік, які прыбывае на Ватэрлоа а восьмай.
– А як жа нашае расследаванне ў Лондане? – з жалем запытаў Фэлпс.
– Адкладзем яго на заўтра. Мне здаецца, цяпер я больш патрэбны ва Ўокінгу.
– Скажыце ўсім у Браярбрэ, што я вярнуся дадому заўтра ўвечары! – закрычаў Фэлпс, калі мы рушылі ад платформы.