Абое, муж і жонка, утаропіліся на мяне, аслупянелі ад здзіўлення.
Я дастаў з кішэні грошы, няшчасныя грошы разнамаснага выгляду і значэння, золата ўперамешку з медзякамі. Потым папытаўся:
— Якое будзе ваша рашэнне?
Першая загаварыла мадам Шукэ.
— Але... Раз гэта яе апошняя воля, гэтай жанчыны... Мне здаецца, нам неяк не выпадае адмаўляцца.
Муж, крыху збянтэжаны, падхапіў:
— Ва ўсякім разе, за іх можна будзе купіць што-небудзь нашым дзеткам.
Я суха адказаў:
— Воля ваша.
Аптэкар прадаўжаў:
— Ва ўсякім разе, давайце грошы сюды, калі ўжо яна гэтак наказала вам; самі парупімся даць ім добры ход.
Я аддаў грошы, развітаўся і выйшаў.
На другі дзень Шукэ нечакана сам прыйшоў да мяне дадому.
— А яна... жанчына гэтая... яна ж і воз тут свой пакінула? — запытаўся ён. — І што вы з той калымагай рабіць мяркуеце?
— Нічога, забярыце яе сабе, калі хочаце.
— Добра. Яна мне спатрэбіцца: я зраблю з яе вартоўную ў гародзе.
Ён ужо намерыўся пайсці. Я сказаў:
— Пасля яе засталіся стары конь ды два сабакі. Можа, забераце іх?
Ён азадачана прыпыніўся.
— Га?.. А... Ды не, не трэба. Навошта яны мне? Распараджайцеся ўжо гэтым самі!
Аптэкар засмяяўся. Потым ён падаў мне руку, і я паціснуў яе. Што зробіш? Лекару з аптэкарам няможна варагаваць паміж сабою.
Сабакі засталіся ў мяне. Каня забраў кюрэ, у яго вялікі двор. Воз ператварыўся ў вартоўню на гародзе ў Шукэ; а на грошы нябожчыцы ён прыдбаў пяць акцый чыгуначнай кампаніі.
Вось тое адзінае вялікае каханне, з якім я сутыкнуўся ў сваім жыцці.
Доктар змоўк.
Маркіза, у вачах якой стаялі слёзы, уздыхнула:
— Пэўна, толькі жанчыны і ўмеюць кахаць па-сапраўднаму!
Пераклад: Ніна Мацяш
Мошчы
Пану абату Луі д'Энмару. У.Суасон.
«Дарагі абат.
Шлюбу з тваёй пляменніцай не будзе, і прычынай гэтаму — бязглузды выпадак, благі жарт, які я амаль міжволі састроіў з сваёй нявесты.
Даўні мой сябра, з клопатам звяртаюся да цябе, бо толькі ты можаш мне дарадзіць. Буду ўдзячны табе да смерці.
Ты ведаеш Жыльберту, прынамсі, лічыш, што ведаеш яе, але хіба можна да канца зведаць жанчын? Усе іх меркаванні, погляды, думкі — скрозь нечаканасць. Яны то адкрытыя і роўныя, то звілістыя і стромыя; іх разважанняў нельга ўцяміць, іх логіка кульгае, а рашучасць, быццам непахісная, раптам знікае без дай прычыны.
Не мне табе казаць, што твая пляменніца задужа набожная, бо гадавалася ці то ў чорных, ці то ў белых манашак з Нансі.
Пра гэта ты ведаеш лепей за мяне. Але, бясспрэчна, ты не ведаеш, што кожнай драбязой яна можа захапляцца так, як сваёй верай у Бога. Думкі яе скачуць, як падхоплены ветрам ліст; жаноцкасці, ці дзявоцкасці, у ёй больш, чым у іншых, яна то смяецца, то плача, то сумуе, то скача і наадварот; яна і прыгожая ... сам ведаеш якая, і прывабная невыказна ... але гэтага ты ўжо не зразумееш.
Мы заручыліся. Я кахаў яе і кахаю цяпер. І яна, здаецца, любіла мяне.
Аднаго вечара я атрымаў дэпешу, якая выклікала мяне ў Кёльн на кансультацыю і, можа, на складаную адказную аперацыю. Трэба было ехаць на другі дзень, і я пабег развітацца з Жыльбертай, а таксама сказаць, чаму змагу быць на абедзе ў яе бацькоў не ў сераду, а толькі ў пятніцу. О! Сцеражыся пятніц, ведай, яны — чорныя!
Калі я загаварыў пра ад'езд, сляза скацілася ў яе па шчацэ, але, пачуўшы, што я неўзабаве вярнуся, дзяўчына запляскала ў ладкі і крыкнула: «Ай добра! Вы мне нешта прывезяце, драбязу, маленечкі гасцінец, але няхай ён будзе дарагі мне. Вы павінны здагадацца, што мне больш за ўсё спадабаецца, згода? Паглядзім, што думае ваша галава».
Яна крыху падумала і дадала: «Забараняю аддаваць за яго больш як дваццаць франкаў. Мне галоўнае шчырасць, пане, выдумка, а не цана. — Яна зноў памаўчала і ціха, не падымаючы на мяне вачэй, сказала: — Калі вам гэта не будзе тратаю грошай і калі выдумка будзе цікавая, вельмі цікавая, я вас... я вас пацалую».
На другі дзень я паехаў у Кёльн. Няшчасны выпадак кінуў у адчай цэлую сям'ю. Ампутацыя была тэрміновая. Мне далі пакой і амаль не выпускалі з яго; вакол хадзілі заплаканыя людзі, ад якіх мне рабілася млосна; я прааперыраваў небараку, і ён ледзь не аддаў Богу душу на маіх руках; дзве ночы я не пакідаў яго, а калі бліснула надзея на ратунак, загадаў, каб завезлі мяне на вакзал.
Але я памыліўся — да цягніка заставалася цэлая гадзіна. Я блукаў па вуліцах і думкамі быў яшчэ побач з хворым, калі напаткаў нейкага чалавека.
Я не ведаю нямецкай, ён не гаварыў па-французску; нарэшце я здагадаўся, што ён прапануе мне рэліквіі. Успамін пра Жыльберту працяў маё сэрца; я ведаў яе ўтрапёную веру. Падарунак знойдзены. Я збочыў за мужчынам у краму, дзе прадаваліся святыні, і купіў «кафалашак пасфанка адзінаццаці тысяч нявінніц».