– Добра… А мадмуазэль не баіцца?..
– Чаго баяцца? Дзён праз дзесяць я еду на гастролі, а гэтага хлопца з вучэльні не пусцяць.
– Добра, мадмуазэль… Але ўсё ж, на мой погляд…
У прызначаную сераду Жэнні міжвольна іграла Селімену з асаблівым запалам, каб спадабацца незнаёмаму. У антракце, зацікаўленая і ўзрушаная, села ў кутку фае і чакала. Навокал шпацыравалі прывычныя наведвальнікі. Рэжысёр нешта тлумачыў Бланш П'ерсон, тагачаснай саперніцы Жэнні. Але чорны з пазалотай мундзір нідзе не паказваўся. Узнерваваная, нецярплівая, яна пабегла да білецёраў:
– Мяне ніхто не пытаў?
– Ніхто, мадмуазэль.
– Сёння серада, і павінны быць фіялкі. Можа, Бернар забыў іх перадаць?.. Непаразуменне нейкае…
– Непаразуменне!.. Якое непаразуменне, мадмуазэль?.. Калі жадаеце, я схаджу да дзяжурнага.
– Схадзіце… Альбо лепш, не трэба. Выходзячы, я пабачу Бернара сама.
Яна пачала здзекавацца з сябе: «Ну і жывёліны ж мы! Месяцаў шэсць я амаль не звяртала ўвагі на яго бескарысную адданасць і раптам, не знайшоўшы паднашэння ад занядбанага мною паклонніка, растрывожылася, як нявеста, страціўшы жаніха. Ах, Селімена, пашкадуеш ты Альцэста, калі ён з вялікім болем адыдзе ад цябе!»
Пасля спектакля яна спусцілася ў дзяжурку:
– Ну што, Бернар? Як мой кавалер? Вы не пасылалі яго да мяне?
– Усё роўна як назнарок, мадмуазэль… Сёння ён не прыходзіў. Першы раз, калі вы мелі ласку згадзіцца прыняць яго, у першую сераду цераз паўгода – на табе, не з'явіўся.
– Дзіўная рэч! Можа, яго хто папярэдзіў і ён спалохаўся?
– Напэўна, не, мадмуазэль. Апроч вас і мяне, пра гэта ніхто не ведаў… Вы ж нікому не гаварылі? Ну, а я тым болей… Я нават сваёй жонцы ні слова.
– Тады як вы гэта тлумачыце?
– А ніяк не тлумачу, мадмуазэль… Бываюць выпадкі… Можа, надакучыла… Альбо захварэў… Бліжэйшая серада пакажа.
Але ў наступную сераду не было ні студэнта, ні фіялак.
– Што рабіць, Бернар? Як на вашу думку, мо яго таварышы знойдуць яго?.. Альбо запытацца ў інспектара вучэльні?
– А якім гэта чынам, мадмуазэль? Мы ж нават не ведаем яго імя.
– Праўда… Як гэта сумна, Бернар! Прапалі мае надзеі!..
– Ды не, мадмуазэль… Такі быў год удачны для вас!.. А хутка гастролі – новы поспех… Нічога не прапала, усё наперадзе.
– Разумныя словы. Няўдзячная я, нядобрая… Але ж я так прывыкла к фіялкам у сераду!
Назаўтра яна выехала з Парыжа. Анры Сталь з пачцівасцю суправаджаў яе. У кожным гатэлі яе пакой быў повен руж. Вярнуўшыся ў Парыж, яна забыла свайго рамантычнага студэнта.
Прыкладна цераз год яна атрымала ліст ад палкоўніка Жэнеўрыера з просьбай прыняць яго па асабістай справе. Ліст быў карэктны і сур'ёзны. Адмовіць яна не магла. Жэнні прызначыла яму сустрэчу ў суботу пасля поўдня. Ён прыйшоў апрануты ў цывільнае, у чорным гарнітуры. Яна прыняла палкоўніка з грацыёзнай непасрэднасцю, уласцівай ёй і на сцэне і ў жыцці. Натуральнасць яе паводзін як бы моўчкі пыталася: «Што яму трэба тут, гэтаму незнаёмаму госцю?»
Яна чакала.
– Шчыра вам дзякую, мадмуазэль, што маю магчымасць пабачыцца з вамі. І калі я дазволіў сабе прасіць спаткання з вамі, на гэту смеласць штурхаў мяне не інтэрас мужчыны, а пачуцці бацькі… Я прыйшоў у чорным. Гэта жалоба па маім сыне, лейтэнанце Андрэ Жэнеўрыеры, забітым на Мадагаскары два месяцы таму назад.
Жэнні зрабіла рух, нібы хацела сказаць: «Спачуваю вам ад усяго сэрца, але…»
– Вы не ведалі майго сына, мадмуазэль, я знаю… Затое ён вас ведаў і захапляўся вамі… Вы мне можаце не даць веры, але ўсё, што я вам скажу, – чыстая праўда. Вы – тая адзіная жанчына на свеце, якую ён шанаваў і ўсім сэрцам любіў…
– Баюся паверыць, палкоўнік… Ён вам прызнаўся?
– Не мне, а сваёй сястры, ад якой не таіў нічога… Усё пачалося ў той дзень, калі яны разам пайшлі на спектакль «Гульня любві і выпадковасцей». Вярнуўшыся, мае дзеці толькі пра вас і гаварылі: «Якая мяккасць і чысціня! Жывая паэзія!» – і яшчэ шмат чаго пахвальнага, у чым я ані не сумняваюся, але якому запал маладосці, юнацкае імкненне да ідэалу… Ах, мой небарака сын быў летуценнік, фантазёр.
– Божа мой! – крыкнула Жэнні. – Значыць, гэта ён мне?..
– Ён, мадмуазэль. Мой сын Андрэ. Той самы студэнт політэхнічнай вучэльні, які некалькі месяцаў кожную сераду прыносіў вам букет фіялак… Мне ўсё дачка расказала… Спадзяюся, што гэтыя сціплыя дары захаплення не былі вам прыкрымі?.. Ён так вас любіў, вас ці, можа, ваш вобраз, створаны ім… Сцены яго пакоя былі ўвешаны вашымі партрэтамі… Колькі клопату мела сястра, дастаючы вашу новую фатаграфію, каб парадаваць брата!.. У вучэльні таварышы насміхаліся з яго: «Ты б ёй напісаў, пакутнік!»