Раецкі, што рабіў у Ваяводскім Камітэце партыі, будучы сам перадваенным грамадоўцам, парадаваў мяне чуткаю, што рыхтуецца ў Беластоку аж... беларуская газета! А пакуль нараіў расстарацца беларускую пішучую машынку, якую, на яго думку, павінен мець адзін з towarzyszy, менавіта нейкі Валкавыцкі, якога можна знайсці ў партыйным гатэлі на Варшаўскай, дзе начуе (цяпер будынак БГКТ). Я і пайшоў туды, адшукаў таго towarzysza, ён акурат драмаў на пасцелі. Размова атрымалася ашаламляльная – і мне, і яму. Нічога падазронага на мой конт ён не мог падумаць, бачачы перад сабою засранца, які не ведае, на якім свеце жыве. Здзіўляюся вось Раецкаму: стары конь, і з турэмным стажам, а наіўна-даверліва патрактаваў планы дзевятнаццацігадовага кавалерчука, якому яшчэ ніхто хоць у зубы не заехаў на пралетарскай забаве...
У той самы час – з падмовы, здаецца, дзядзькі Кізевіча – я вярнуўся да задумы Карэспандэнцыйнага Клуба Маладой Беларускай Інтэлігенцыі. Дастаў пару адрасаў у горадзе; сёння дакладна забытых, бо тыя франты так і не праявіліся ў беларускім руху. Адпрасіўшыся неяк з фастаўскай работы, з’ездзіў я ў Варшаву, дабраўся на Палітэхніку, каб сустрэцца з хвалёным за патрыятызм дацэнтам Парманчуком. Ён, вірліва заняты, вызначыў сустрэчу ў заапарку на Празе, адкуль блізка на Віленскі вакзал, дахаты. Канфераваў я з ім на сцежках, гаварыў пераважна ён, у нецярплівым тоне, пацікавіўшыся перш, чый я эмісар. Сарыентаваўшыся, што нічый, проста дзівак, сказаў сачыць за публікацыямі ў органе ЦК партыі „Trybuna Ludu” і ў органе Ваяводскага Камітэта „Gazeta Białostocka”. Развіталіся, я пакорліва выслухаўшы наказ „Трэба быць асцярожным, нічога лішне не рабіць, будзе беларуская арганізацыя, будзе газета, усё будзе, чакайце!”
Парманчук пакінуў незабыўнае ўражанне як прафесар, які гаворыць па-беларуску! З перспектывы паўвеку я, часамі, засумняваюся ў тым, ці напраўду бачыўся з тым чалавекам... Пра яго аніколі больш не пачуў. На мае паслейшыя роспыты ўсе паціскалі плячыма: „Парманчук? Не, не ведаю”. А была ж у яго яшчэ сястра, адукаваная патрыётка, якое твар цяжка вось уявіць. Гады і эпохі засыпалі, замялі.
Адвячоркам у познюю восень мая размаляваная, бы прыстарэлая чарціха, гаспадыня сцішана, таемна, нашаптала ў маё вяртанне з фабрыкі, што днём быў да мяне pan w skórzanym płaszczu (шпан убоўцаў, tajniaków). Трэба прызнаць: як палячка, яна тады з сімпатыяй зірнула на мяне, земляка зненавіджанага мужа; не ўсе кацапы сцяною стаяць за бальшавікамі... (Мая рэканструкцыя яе думкі). Перадумаў я ўсянютка чорнае, але, нават у найбольш фантастычных варыянтах, не прыходзіла ў галаву, што гэта нехта ад беларускай рэдакцыі, пра якую ўжо ведаў, прачытаўшы неяк у мясцовай газеце абвестку. Назаўтра, ці пасля, прыйшоў, а як жа, той самы, і адразу па-беларуску прадставіўся: Мікола Калядка, сакратар рэдакцыі беларускага тыднёвіка (яшчэ без назвы, бо ў стадыі арганізацыі). Запрапанаваў работу. Столькі запамятаў я і анічога болей ад аслупянеласці. Дадумаўся, што я выдаўся тым унікальным маладым чалавекам, які ўмее пісаць літаратурнаю моваю, а мой адрас мог даць яму Кастыцэвіч або Валкавыцкі... З радасцю выканаў просьбу Калядкі звольніцца з Фастаў; вярнуўся ў Крынкі чакаць паведамлення.
Аўтобусны вакзал размяшчаўся на Юравецкай і я, начэкваючы свайго „пэкаэсу”, слухаў рагатлівы спеў надакучлівага п’яніцы з Беласточка пра пекную служанку, якая... Jedną ręką zaciereczkę gniotіa, a drugą – ch... pana Piotra... Часта здзіўляўся ў паслейшым жыцці, адкуль столькі цэльнасці ў вульгарнай вобразнасці слова!?
Бацькі, вядома, аднесліся з недаверам да маіх сенсацыяў. Мінулі Каляды, віхурыла зіма, а з Беластока ані пісьма! Нарэшце прынёс яго пісьманосец, афіцыйнае, з пячаткамі, з выкрутастым подпісам, – і – Божа Усявышні! – на беларускай мове, беларускім шрыфтам, на беларускай машынцы!!! Тых некалькі радкоў звесткі, каб з’явіўся я на работу ў рэдакцыі „Нівы” дня першага лютага 1956 года, чыталі ў хаце раз-пораз, а стары сеў хутка збіць мне юхтавыя чаравікі. Памятаю: страшэнна ціснуў мароз і я ў пуставатым аўтобусе, у такую зімечу ўсю дарогу пратупацеў між крэсламі. Тады камунікацыя адбывалася цераз Саколку. Каля трох з лішнім гадзін язды.
„Ніву” адшукаў я на вуліцы Кілінскага, на высокім паверсе. Блізка цяперашняга вайсковага музея.
1956–1970
Рэдакцыя „Нівы” ў лютым 1956 г. уяўляла сабою высозную мяшчанскую кватэру, застаўленую пісьмовымі сталамі, рэгаламі, канцылярскімі шафамі, крэсламі; стукацелі пішучыя машынкі, дзве. Радавала нявымушанае ў фірме беларускамоўе без следу польскага акцэнту. Іншы раз мелася ўражанне, што неўзабаве загаворыць па-беларуску ўвесь Беласток, яшчэ даволі ў руінах і не так вялікі, як цяпер (у 6-7 разоў). Сакратар рэдакцыі Міхась Баравік бачыўся жывым прыкладам выратавання беларуса ў беларусе. Гаварыў дзіўным слэнгам: – Товарышч Яновіч, – вылазіла з яго палешуцкае „о”, паходзіў з-пад Гайнаўкі, – słuchajcie, товарышч Яновіч, я w waszym tekście ні всё понімаю. Мне кажэцца, prosze ciebie, że недостаточно показана роль месной organizacji partyjnej... Трэбо подкрэсліті, што той мосток построен дзякуючы актівной postawie członków Partii...
У цеснаце гэтыя маналогі чула, згорбіўшыся, уся рэдакцыя. Яе малады шэф, Юры Валкавыцкі, не вытрымліваў ды бурчэў: – Ат, вы, таварыш Баравік, усё каплічкі ставілі б...
У той лютаўскі месяц прынялі мяне на пасаду перакладчыка. І Веру Ляўчук з арлянскай кафлярні, пра якую было вядома, што закончыла беларускі ліцэй у Бельску і піша беларускія вершы. Адзіным журналістам „Нівы”, які ўдала стараўся даваць рады пісаць артыкулы на культурнай роднай мове, быў менавіта сам шэф. Будучы абсальвентам Літаратурнага інстытута імя Максіма Горкага ў Маскве, ён, ясная справа, таксама ствараў вершы, але чамусьці на русском языке і публікаваў іх у лодзінскім „Русском голосе” Панцеляймона Юр’ева.
Я працаваў, так сказаць, плячо ў плячо з Верай; штораз выхопліваючы адно аднаму з рук таўшчэрны слоўнік акадэміка Кандрата Крапівы. Утомна сённячы вось падумаць пра ўзровень тадышніх нашых перакладаў! Але чытачы неяк разумелі і пісьмы пісалі, прыблізна ў стылі шаноўнага Баравіка. Пасыпаліся вершыкі ад людзей старэйшага ўзросту, памятаючых віленскую сатырычную „Маланку” або Шэршаня з акупацыйнай беластоцкай „Новай Дарогі”. Аднойчы атрымалі ліст, які хадзіў з рук у рукі таму, што быў „на чыстай беларускай”. Калі дачуўся я пра службовы намер запрасіць таго карэспандэнта на штатную работу, бо фатальна не хапала „беларускіх грамацеяў”, спалохаўся і прызнаўся: гэта – Міхасю Клімовічу з Крынак – я склаў тэкст, уласнаручна; стары чалавек і ледзь чытае па складах...
Потым прачнуліся амбіцыі ў Ваські Баршчэўскага і Міхася Хмялеўскага: у першага на бандароўскім дыялекце, у другога – на астраўскім. З Васькам змагалася за чысціню мовы Вера, а я выбіваў з Міхасёвай галавы русізмы, якіх ён набраўся на ленінградскім універсітэце (найдоўга цягнулася між намі бітва супраць „клевера” замест „канюшыны”). А Васька заеўся не прызнаваць мяккіх канчаткаў „-ць”, „-дзь” (у яго ўсё „гаворат” замест „гавораць”, і т.п.). Шрайбавалі на „трасянцы”. Каб паспець здаць матэрыял у тэрмін, а друкарня не чакала, даводзілася працаваць над чысткаю пісаніны звыш усялякае нормы, дапазна.
Мне моцна спадабалася патрыятычная Вера! Перамагаючы заіклівасць, я паспрабаваў залётаў: аднае нядзелі запрасіў яе на цукеркі ў гарадскім парку, з ціхай надзеяй на шчаслівы пацалунак, але яна больш зацікавілася... буйным шчаўем у далінцы. Згледзеўшы пасля, што гэтак жа заінтрыгаваны ёю кавалерскі шэф, я, вядома, стуліў вушы і адступіўся ад далейшых планаў. Дзяўчаты заўважалі мяне на момант, да ініцыятыўнае размовы, да першапачатковых словаў „я ху-ху-хутка яб-яб-яблыка в-вам пррры-нясу...” Не зразу выпрацаваў недвухзначныя фразы.
Рыхтаваўся ўстаноўчы з’езд Беларускага грамадска-культурнага таварыства, на 26 лютага ў будынку Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, што на рагу вуліцаў Сянкевіча і Ліповай. Заперлі мяне перакладаць з пальшчызны статут і ўсякія прамовы; папярэджана, што буду весці пратакол з’езду, на змену з тым Васькам. Прычына тая ж: не мелі іншых беларуска-пісьменных (так засталося і да цяперашняга 2000-га). У пакойчыку на паверсе не аціхалі сварлівыя нарады тых, каго партыя і ўрад прадбачылі на лідэраў, будуючай сацыялізм беларускай нацыянальнай мяншыні. Шумела дзяльба: каму і які кавалак. Акрамя знаёмых дзядзькоў, Кізевіча і Літвінчыка, з’явілася плойма новых, нахмураных і баявітых, і страх было хоць зірнуць на іх. З’езд удаўся натоўпістым. З немалым здзіўленнем угледзеў я на ім сваю матку. Яна не зусім цяміла, куды яе занесла, але ёй спатрэбілася пабачыць мяне, прывезці свежую бялізну, і вось пакарысталася аказіяй: стаяў на крынкаўскім рынку грузавік з брызентам, у які бралі бясплатна „на беларускі з’езд”. Такім чынам трапіла мацерка „ў дэлегаты”. Відаць яе на публікаваных фатаграфіях тае векапомнай падзеі.