У гэтым і разгадка нашай нацыянальнай слабасці. Беларускі рух нарадзіўся як сялянскі, а не гарадскі, і гібеў разам з сялянствам. Чужы мяшчанству. Не пусціў каранёў якраз у мяшчанстве, хоць мае там свае арганізацыйныя адрасы: БГ-КТ, рэдакцыю „Нівы”, ліцэі. На беларускія балі, арганізоўваныя на сотні пар, іншы раз пад тысячу ў вялізных фабрычных залях Беластока, сыходзілася не беларуская моладзь, але праваслаўная. З кожным годам меней і меней, што некаторыя актывісты БГ-КТ уз’еліся тлумачыць залішняй беларускамоўнасцю ў арганізатараў імпрэзаў. Фактычна: нацыянальны акцэнт успрымала бальная публіка з адчувальнай прыкрасцю, шыкоўныя жанчыны менавіта. Гэту беларускамоўнасць душылі, таксама, і ўлады, яўныя і няяўныя, абзываючы прыватна і непрыватна беларусаў нацыяналістамі. Сёння тыя шавіністычна-польскія дэгенераты, пакуль жывыя, павінны перажываць свой эмерыцкі трыумф: беларусы – лічы – нарэшце прападаюць навек! Дабіліся іх нацыянальнай смерці, ура!!! Еўропа вас за гэта пахваліць, па дурной булавешцы пагладзіць?..
Пасярэдзіне шасцідзесятых наглядалася раптоўная фемінізацыя штатнага кіраўніцтва Галоўнага праўлення Беларускага грамадска-культурнага таварыства. Старшынёю стала Лідзія Бялецкая, знаёмства з якою прыводзіла на думку іранічнае вызначэнне яе як „цёткі рэвалюцыі”, хоць, пабыўшы ў сібірскай ссылцы пры бальшавіках, удалася яна досыць ліберальнай, незаядлай; сама зацярпела. Аднекуль з’явілася ў бюравых пакоях Вера Кулак (па арганізацыйнай лініі), эратычная і таўставатая пекната без кроплі таленту да дысцыплінаванай службы. Затое салідна падрыхтаванай паказала сябе новая шэфіха асветнага аддзела, магістр Люба Філіпік, адзіная ў апараце працаўніца аж з універсітэцкай адукаванасцю! Даволі слабою, бо савецкай. Бахгалтэрыю ўзначаліла rezolutna Гэлена Мялешка, беларучка з беластоцкіх Скарупаў, якая прыдавала некаторай далікатнасці або і шыкоўнасці часам гэтаму, па-вясковаму грубаватаму, асяроддзю. Стварыла свой жаночы аэрапаг, свайго роду салонік, у якім нашы чырвона-партыйныя хамы не дазвалялі сабе звычаёвай у іх вульгарнасці. Была жонкаю высокапастаўленага начальніка ў Кураторыі асветы. Ёй работа ў БГ-КТ спатрэбілася не дзеля большага хлеба, а дзеля выдаткаў на туалеты сярэдняга рангу дамы.
Хадзілі чуткі, што гэту фемінізацыю наклікаў на ГП БГ-КТ яго папярэдні старшыня, інтрыгант Уладзімір Станкевіч, таксама КПЗБовец, якога паратавала ад „белых мядзведзяў”... польская санацыйная турма. Ён уяўляў сабою класічнага эратамана, якому вобраз сэксоўнай pięknotki муціць мазгаўню. Наслухаўшыся яго самахвальных прызнанняў і анекдотаў з генітальнай атрыбутыкай, я схільны паверыць у Станкевічавы кашэчыя эскапады. Але ў адначассі галоўнай прычынай таго ўзвышэння бабскага элементу ў вярхоўных эшалонах БГ-КТ трэба лічыць рэдукцыю штатных заробкаў у выніку чарговых у балаганнай дзяржаве рэформаў. Wypisz-wymaluj, niczym dzisiejsze łatanie w Polsce „dziury budżetowej”.
Дзейнічае правіла – калі ў нейкай установе або фірме пачынаюць дамінаваць жанчыны, дык несумненны гэта сігнал таго, што там падаюць заробкі; мужчыны ўцякаюць у хлебнейшыя месцы. Працоўныя жонкі зазвычай згаджаюцца на горшыя ўмовы, іхныя зарплаты заўсёды служылі дадаткам да мужавых, ніколі наадварот. Nie kobieta utrzymywała chłopa!
У галіне мастацкай самадзейнасці – Зюлкоўская (Гэлена?) ненатуральнай грацыі накшталт лялькі Барбі, але па-мужчынску энергічная дырыжор хору; дагэтуль кіравала ім Людміла Панько, унікальная інтэлігентка з віленскай гімназійнасцю, з мяккай культурнасцю. Балетнай групай камандавала Таццяна Гіжэўская з бельскіх мяшчан, тых шпануючых у гутарцы на правільное петербургское произношение. Спадарыня Гіжэўская ў паўзы пакурвала папяросы, мела манеры российской мадам, што панічна бянтэжыла парослых звычаёвым мохам бандарска-зубаўскіх донжуанаў. Проста гіпнатычна паралізавала яна іх, выраслых у народнай петушиности. У немалым дзявочым натоўпе хору і балету, у палавой прыцягальнасці моладзі.
Тымі часамі, зрэшты, Беларускае таварыства атрымлівала значныя па сучасных мерках фінансавыя сродкі, утвараючы дзесяткі штатаў, паўштатаў, і аплачваючы філіяльныя памяшканні ў гарадах ды мястэчках, і ў Гданску, і ў Варшаве (меркавалі і ў Шчэціне); працавала платная інструктарская кадра. Памалу ўсё тое меншала па волі варшаўскіх дабрадзеяў з ЦК, недзе ад паловы шасцідзесятых, што ў эфекце і выявілася той жа фемінізацыяй.
Прыход жанчын адбыўся неселектыўна, не як праява ўзвышэння заслужаных актывістак арганізацыі. Такі натуральны працэс быў ужо нерэальны, сяк-так падвучаных людзей знаходзілася, як сляпой курыцы зерне; кадры ўкамплектоўваліся выпадкова. Z łapanki. І не дзіва, калі падумаць, што нават у школах настаўнічалі людзі нярэдка з сямікласным або і ніжэйшым узроўнем. Не інтэлігентней прэзентаваліся і ваяводскія візітатары прадмета беларускай мовы, але ўзамен адпавядаючыя запатрабаванням наменклатуры. Towarzysze i towarzyszki z maturą należeli wtedy do wielkiej rzadkości i nie wiedzieć jak się cenili. Puszyli się!!
За стол аператыўнага сакратара Праўлення пасадзілі ўсё ж кого то в штанах, як жартам заўважыла женщина Бялецкая. Аднекуль выкапалі на гэтае месца савецкага магістра, трасцянца Уладзіміра Юзвюка, таго самага, які цяпер лепіць Сычэўскаму анахранічныя „Беларускія календары”. Але тады, будучы маладым амбіцыйнікам, паводзіў ён сябе цалкам у норме і ў параўнанні з дзяляцкім антыталентам папярэдніка здаўся, вось, сонечным шчасцем, што звалілася хаатычнаму Таварыству з божага неба! Наконадні сямідзесятых гадоў завяршалася, як ні казаць, карысная беларускай дзейнасці дэкада, партыя, залезшы ў стагнацыйны тупік, прынялася гуляць картаю польскага нацыяналізму, як бы ў падкіднога (прабушаваў 1968-ы, клятыя сіяністы-цыклісты-жыдоўскія імперыялісты і таму падобная ЦКоўская шызафрэнія!). Прамінула яшчэ пару гадкоў і pogonili kota przyszywanym Polakom у Беластоку, кацап’ю ў аксамітных кабінетах. Вельмі падалікатнеламу тым часам.
Патрэбны ўбачыўся тып беларускага дзеяча, па-зладзейску хітрэцкага, замест прастадушных цётак з менталітэтам мінулага веку. Прагнаўшы сакатух, даўшы ім na otarcie іez каторай сытую эмерытуру, камбатанцкую, а каторай неблагую рэнту, хоць здароўе аж разносіла салам іх, заселі на Варшаўскай 11 такія рэкаменданты наменклатуры, якім нічога ў KW PZPR не трэба было два разы паўтараць. Папраўдзе спецгрупа з сакрэтнай місіяй.
З паўслова разумелі яны, што беларускі рух trzeba пераўтварыць у нешта кшталтам дэкаратыўных вазонікаў на ўрачыстых подыумах першамайскіх акадэмій. Дэкадэнцкі эпізод: перадапошні сакратар ГП БГ-КТ страціў пасаду не за нейкую палітыку, але за тое, што не адпусціў нанач варшаўскаму начальніку ў камандзіроўцы сваю апетытную каханку з чародкі курачак у бухгалтарскім салоніку. У ваеннае становішча ў Польшчы славуты наш хунбэйбін фарсіў рэвальверам.
Фемінізацыя аказалася пасрэдным звяном у працэсе паступовай маргіналізацыі БГКТ. У росквіт Герка зведзена Таварыства да нулявое бяззначнасці.
У салідарніцкі выбух беларусы на дзіва аднавіліся, падняліся з каленяў, але зусім не дзякуючы выпаласканаму з духа Беларускаму грамадска-культурнаму таварыству, г.зн. як быццам насуперак волі сваіх бацькоў выйшла з завулкаў безнадзеі новае пакаленне, якому і па сёння Таварыства прыкра фэкае саветызмам. Характэрным запахам этнаграфічнага музею.
Дзяўчаты і жанчыны апошняга часу непадобныя да тых БГКТоўскіх курачак з фанабэрыстым пеўнем, самі гатовыя схапіць яго за чуб, каб адвучыць ад мужчынскага шавінізму. От і не ўсё накрыў польскі прыпол, беларускія кураняты адбегліся.
Крынкі, 1998-2002