Або вось у дадатку да "Савецкай Беларусi" надрукавана нататка пра Л. Талстога. Дык яна займае ўсяго якiх-небудзь 180-200 газетных радкоў, а ў ёй "лунных лап" не абабрацца: "Старец, паражэнняў, цянётах, фiгуру, нанясення, верная мерка, выступаючай, адкрыўшы ("открывший"), пажадаўшыя, iснуючага, укладам эканамiчных адносiн..."
У п'есе "Каля тэрасы", якую ставiць Другi Беларускi Дзяржаўны тэатр, ёсць гэтакая з'ява. Бяжыць сялянка i крычыць: "У чым справа, у чым справа?" Няўжо гэта крычыць сялянка? Не, гэта крычыць сам аўтар п'есы. Ён думаў: "в чем дело" i пiсаў "у чым справа". Дзе гэта аўтар чуў, каб сялянка гаварыла гэтак? Таму i чуецца тут фальш, таму i трацiцца вобраз цi тып сялянкi. I вiнавата тутака моўнае думанне аўтара, якое зусiм чужое сялянцы-беларусцы.
Або ў гэтакiм надзвычайна мастацкiм тэатравым паказе, як "Сон у летнюю ноч", сказ "Ужасу больш"?! Якiя надзвычайныя хвiлiны асалоды перажывае глядач, бачачы i чуючы ў тэатры выкананне ролi кiраўнiка грэцкiх бадзякаў-актораў! (Ролю гэтую выконвае, здаецца, артыст Сяргейчык). Якое надзвычайнае хараство ў адценнях гутаркi, якiя суладжаны з рухам цела гэтага чалавека! Надзвычайна высокае мастацтва ў выкананнi гэтае ролi. Артыст здолеў перанесцi гэтага грэцкага тыпа ў нашу сучаснасць - вiбрацыяй голасу, хараством мовы, яе адценнямi i нюансамi слоў, надаўшы яму каларыт беларускага селянiна. I як гэтую надзвычайную стыхiйную прыгажосць псуе адно толькi слова!
Вельмi праўдзiва сказаў адзiн расейскi сучасны паэт: "Слово - это полководец человечьей массы". Мова - гэта матэрыял для мастацкага твора. I няўжо трэба, каб гэты матэрыял быў дрэнным? У тэатры слова мае вялiкае значэнне. Як тэатральная тэхнiка павiнна быць удасканаленаю, як развiццё тэатральнага паказу павiнна iсцi паводле пэўных законаў, гэтак i мова ў тэатры не павiнна быць абы-якою. Найвыдатнейшыя мастакi сцэны пра мову ў тэатры клапоцяцца не менш, як пра ўсе iншыя галiны тэатральнага мастацтва.
Перапалоханая сялянка крычыць "у чым справа?". Няхай бы ўжо, нечага, яна, каб вытрымаць стыль аўтара гэтае п'есы, крычала: "У чым справа?! У мэтах рацыяналiзацыi часу i адносна гэтага месца, безумоўна, не мэтазгодна паднiмаць тут гэтакi вэрхал!"
Вядома, што аўтар тут выказаў тое, што хацеў выказаць. Непаразуменне сялянкi паказана. Але выказана ў гэтакай мове, што тып сялянкi, якi, скажам, раней ужо ўяўляцца пачаў гледачу, разбiўся i прапаў ад аднаго слова. Сялянка пачула нейкую незвычайную гаворку, нейкi крык, убачыла незнаёмых людзей, устрывожылася i замест "што гэта робiцца?", або "што там гэта", крычыць "у чым справа?". Аўтар падаў гэта па-свойму, сказаў гэта ад сябе, а не ад таго чалавека, якога хацеў паказаць.
Або вось яшчэ з аднаго тэатральнага твора. "Я думаю аб нашых адносiнах з табою". "Пачалi адкрываць адзiн аднаму свае таямнiцы..." "Зловiш якога злодзея, пачнеш допыт яму рабiць" i г.д. i г.д. Тут усё дакладна выказана, што хацеў выказаць аўтар. Але гэтакi кiрунак, гэтакi дух мовы ўжываюць людзi, якiя ўсё жыццё сваё працавалi дзе-небудзь у канцылярыях на расейскай мове. I, нарэшце, давялося iм беларусiзавацца. I гавораць яны моваю як быццам i беларускаю (бо не расейская ж гэта мова). Але мова гэта цяжкая, сухая, нежывая.
Мова - жывая iстота. Яна жыве, а не iснуе. Адным словам можна вельмi шмат выказаць, або тым жа самым словам нiчога не сказаць. I гэта нават можа быць ад таго, як гэтае слова выгаварыць. Напрыклад, можна сказаць "ты не ведаеш". I можна сказаць: "вельмi ты ведаеш!" Выказана тое самае, але другi раз - мацней, нават з адзнакамi кпiн. Але нашым лiтаратарам гэтае моўнае багацце не абыходзiць. Вывучэнне мовы - гэта, кажуць, задача лiнгвiстаў, а пiсьменнiку трэба ставiць праблемы, "адбiваць сучаснасць". Але мала хто думае, што для гэтага патрэбна нейкая, калi льга так сказаць, рэчаiснасць, нейкi матэрыял. Усякi ж ведае, што з дрэннага матэрыялу нават кашаля не спляцеш, не то што якога-небудзь твора.
Жонка Льва Талстога ў сваiм дзённiку пiсала, што Л.Талстой нiколi не пакiдаў, да канца жыцця свайго, вучыцца расейскай народнай мове. "Считая свой язык русский далеко не хорошим, не полным, Л.Н. поставил целью своей в это лето изучить язык в народе. Он беседовал с богомольцами, странниками, проезжими и все записывал в книжечку народные слова, пословицы, мысли, выражения". (Занатована 31 студзеня 1881 г.).
Дык натое гэта быў Л.Талстой! Але што значыць народная мова аўтару якога-небудзь "Над абрывам"?! Яго сумленне чыстае. Ён не можа i падумаць, што сваiм пiсаннем разбурае наша моўнае багацце i ўводзiць замест яго нейкi свой жаргон. Яму абы пiсаць. Яму i не ў галаве, што якое б там друкаванае слова нi было, яно ўсё ж друкаванае слова. Яго чытаюць, чытаючы, вучацца i... псуюць сваю пiсьменнасць.
Я працую ў рэдакцыi "Беларускае вёскi", i мне даводзiцца чытаць вельмi шмат допiсаў з вёскi i лiтаратурных твораў маладых вясковых аўтараў. Дык я на выразных прыкладах бачу, як друкаванае слова псуе пiсьменнасць моладзi, забiвае ўсю яе прыродную чуласць да мовы. Адзiн аўтар пiсаў у рэдакцыю: "Паважаная рэдакцыя! Я прашу, каб вы надрукавалi маё гэтае апавяданне ў "Чырвоным сейбiце". Можа яно i не варт гэтага, дык я прашу, каб вы паправiлi яго. А калi i гэта не паможа, тагды напiшыце мне, чым маё апавяданне нягоднае, каб я другi раз ведаў, як лепш пiсаць. Гэтыя маркi я шлю вам на адказ"... i г.д. Вiдаць было, што пiша чалавек пiсьменны. Лiст гэты ён напiсаў жывою моваю, бо гэта аўтар гаварыў з рэдакцыяй. Але тое, што ён пiсаў для друкавання, не мела i заваду жывое мовы. Гэта была самая сапраўдная кнiжная выдуманая мова. Апавяданне тое пачыналася гэтак: "Заходзячае сонца чырвонымi праменнямi аблiвала захад. Вецер распаўсюджваў пах кветак. На цямнеючых балотах зацiхалi птушкi, i ў хуткiм часе наступiў вечар"... I далей падобна да гэтага. Якраз выходзiць, што для хатняе гутаркi, на абыходак у жыццi - ёсць адна мова, свая. Але для кнiг павiнна быць нейкая iншая мова. Бо калi дома чалавек гаворыць "я хадзiў па сена", дык у кнiгах ён чытае: "я хадзiў за сенам". I вядома, што будзе вучыцца пiсаць паводле таго, як ён чытае ў кнiгах.
На вялiкi жаль, усё гэта праўда. Калi ён пiша ў рэдакцыю лiст, дык лiст гэты напiсаны па-людску. А калi пачытаеш тое, пра што ён пiша ў лiсце - яго лiтаратурны твор - дык у творы гэтым жаргонная плынь выпiхае жывую мову.