18/XІІ—92
Ваганні
Усё павольна адыходзіць —
Палын i канапляны чад.
Жалобны голас шэпча: «Годзе,
Калі ты сам сабе не рад».
Сабе не рад. А дым вясновы,
Ракітнік голы на мяжы,
I матчыны жывыя словы,
Як срэбраныя капяжы,
Вярэдзяць сэрца i на сконе,
На росах босыя сляды
Успамінаюцца i сёння
I зачароўваюць заўжды.
Надыхацца б i наглядзецца
На талы снег, на кураслеп,
Як на льняны абрус кладзецца
Гарачы, на аеры, хлеб.
Не трэба большага багацця,
Ані раскошы, ні акрас:
Прайсціся б басанож па хаце
У апошні дзень апошні раз.
Калі i сам сабе не рад,
Ступіць бы крок ці два назад.
16/XII—93
Зімовы сум
Снягі, снягі, шалее завіруха,
Па вокны прызбы замяла,
У коміне галосіць вецер глуха —
Не выйсці i не выехаць з сяла.
Іскрысты снег на сонцы слепіць вочы,
Рыпіць пад палазамі i ступой,
Блакітам адлівае сярод ночы,
Мільгаюць зоры, ціша i спакой.
Пабелены снягамі аканіцы,
I толькі тлеюць рысачкі святла,
Такою мне мая радзіма сніцца,
Дзе ўсе шляхі завея замяла.
Такою любаю з далёкіх дзён
Яна прыходзіць у чароўны сон.
Снягі,і завірухі,і зіма,
I толькі там даўно мяне няма.
30/XII—93
Пад месяцам
Блакітны месяц у вадзе дрыжыць.
Так ціха, што чуваць, як дыхаюць пялёсткі,
А я не дбаю, дзе мне начаваць,
Ці блізка, ці далёка тыя вёскі,
Дзе я да раніцы знайду спакой
На сене пад замшэлым дахам,
А можа, лепей над ракой
Заначаваць i дыхаць свежым пахам
Начных лілеяў, цёплае травы
Пад недасяжным зорным шляхам,
Падслухаць гоман баравы
I... рогат лесуна у цёмным Дубні,
I... плач савы, i як вядзьмар сівы
У апраметнай жаліцца на бубне.
Прачнуцца i адчуць, што я жывы,
Што раніцы такой не будзе болей,
Што я шчаслівы сёння на Зямлі,
Што крыўды, гора, клопаты i болі
З туманамі світальнымі сплылі.
8—9/VIІ—92
Начныя званкі
Тэлефонныя будзяць званкі уначы:
«Сцеражыцеся вы, дэмакраты!»
Чую: зноўку турэмныя звоняць ключы
I звіняць заінелыя краты.
Зноў злавесныя прывіды побач снуюць,
Пагражаюць i сыта рагочуць,
У натоўпе ахвяры свае пазнаюць
I бяду i пакуты прарочаць.
Ім карціць у катоўнях работу пачаць.
Больш на літасць i не спадзявайся.
Будуць зноў лейтэнанты крычаць i крычаць
«Варажына, хутчэй прызнавайся!»
Можа, гэта трызня i пакутлівы сон,
Што вярнуўся з крывавага году,
I спяшаецца сёння паставіць на кон
Горкі лёс, i жыццё, i свабоду.
Да світання звініць i звініць тэлефон:
Замаячылі зноў перасылкі i турмы,
Азываецца ў сэрцы загадкавы звон,
Не ўрачысты —
хаўтурны.
7/XІ—92
Самотны вечар
Асеннія глухія вечары
Мяне палохаюць i змрокам, i слатою,
Здаецца, шэпчуць: «Лепш не гавары,
Каб не падслухаў д'ябал пад тахтою».
Маўчу, а сэрца стукае не ў лад,
I не змаўкае гул на тонкай ноце,
A ўспомніць не магу, калі быў рад,
Бо i ў натоўпе я — на адзіноце.
Не заўважаю разнабой гадзін:
Дзень — у Чыце, а ў нас ужо за поўнач,
У шыбы хвошча дождж, а я адзін,
Таму трывогі i сумненняў поўна.