I першае — што за жыццё зрабіў?
Пратупаў столькі тысяч кіламетраў,
Крывінкі капалі, нібы з рабін,
Пабітых сцюжаю i паламаных ветрам.
Kaго парадаваў? Kaго пакрыўдзіў?
Хто на мяне страчыў паклёп?
Магчыма, ценем Гамлетавым прыйдзе,
Той, што калісьці цэліўся мне ў лоб.
Трызня...
Прымроіліся цень за ценем
Ускрэслыя i маладыя ўсе.
Ix сёння голас вечарам асеннім
З крывавай даўніны сумленне данясе
Жывым, натхнёным, незабытым словам,
Гарачым, то празрыстым, як лядок.
Хоць я не быў ніколі адмысловым,
Хачу, каб некалі ўваскрос i мой радок.
Страты
Стаю на ростанях дарог
I сам сябе не вінавачу,
Што анічога не збярог,
A толькі траціў, толькі трачу.
Я мог бы Млечны Шлях аддаць
За безымянную камету,
Але ён толькі ледзь відаць
У верасні, на сконе лета.
Ніводнай страты не знайду,
Удары сыплюцца за ударам,
I толькі гopa i бяду
Ніхто не возьме нават дарам.
I дзень i надвячорак згас,
Іду з прызнаннямі да Валі,
Што пераплачваў кожны раз
I нават рэшты не давалі.
Мая i не мая віна
Сабе самому вочы коле...
Прызнанне ёй не навіна,
Бяда — не папракне ніколі.
14/Х—92
Двайнік
Не ведаю, куды ён раптам знік.
Я зноў адзін, але блукае дзесьці
Самотны i зажураны двайнік.
I пачынае калаціць i трэсці.
Становіцца амаль бязважкім цела
У заінелай снежаньскай цішы,
Здаецца, што кудысьці адляцела
Часцінка неспакойнае душы.
I... пустата. Угледзеўся ў прадонне,
Павольна вочы засцілае змрок,
Але крывінкі стукаюцца ў скроні,
За зоркай зорка асвятліла змрок.
Я тут яшчэ. Не верыце — праверце,
I кожнаю хвілінай даражу,
Бо нечакана не магу памерці,
Пакуль усё, чым жыў, не раскажу,
Пра мары i святыя летуценні,
Якім на цёмных сцежках страціў лік.
Пульсуе сэрца, i празрыстым ценем
Вяртаецца самотны мой двайнік.
Мы неразлучныя, мы зноўку разам,
Бывае,боль, то радасць апячэ,
I рана думаць над апошнім сказам,
I ставіць кропку не хачу яшчэ.
21/XI—92
* * *
Мае апошняе каханне
Не ява — толькі успамін,
То з'явіцца чароўнай зданню,
То знікне... Я ізноў адзін.
Гляджу самотны на змярканні
У заінелае акно,
I тое першае каханне
З апошнім адышло даўно.
Імёны ўспомню, i абліччы,
I салаўіную вясну.
Каханых з далечы паклічу,
Жывых i мёртвых памяну.
8/1—93
Таемны гук
Сягоння мне так горка i так млосна,
Перад вачыма ўвесь сусвет плыве,
I не сціхае доўгі гук галосны
У стомленай ссівелай галаве.
Няма ратунку ні ў гасцях, ні дома:
То выкаўзне пяро, то шклянка з рук,
То ходзіць побач нехта невядомы,
I не сціхае той злавесны гук.
Ён то звініць, то раптам замірае,
То набірае сілу на ляту.
Здаецца, з апраметнай, а не з раю
Даходзіць шматгалосае «Р-а-а-ту-й!»
Жалобны гук за свечкай тушыць свечку
I шаргаціць да рання па сцяне:
Святло i змрок ніяк не скончаць спрэчку,
Таму так млосна i трывожна мне.
24/XI—92
* * *
Калі ў буйных зорах бачу неба
I ў шызай хмарцы — тонкі маладзік,
Я думаю — пажыць хоць трохі трэба,
Пакуль у зрэнках гэты свет не знік,
Парадавацца веснавой дажджынцы
I дню, што з кожнай раніцай даўжэй,
Драбочку солi i сухой скарынцы,
Што з кожным тыднем даражэй,
Сачыць за легкакрылай аблачынкай,
За зоркай, што над полем узышла,
Залюбавацца тоненькай дзяўчынкай,
Што выплыла з дажджынак i святла