I раптам знікла у світальным дыме,
I не даклікацца яе, i не спыніць,
Яна надоўга мой спакой адыме
Мелодыяй, што ўсё жыццё звініць
I славіць прыгажосць зямлі i неба,
Дзявочую красу i чысціню...
Я думаю, пажыць хоць трохі трэба,
Каб пакланіцца заўтрашняму дню.
3/1—93
Ростань
Апошні дзень. A заўтра развітанне.
Наўрад ці завітаю зноў сюды.
Прайдуся роснай сцежкаю уранні,
A ў поўдзень знікнуць i мае сляды.
Не толькі тут. Растануць непрыкметна,
Нібыта ix ніколі не было
У тым «раі», што стаўся апраметнай,
Што шчасце абяцаў, a сеяў зло.
Я ўсё прайшоў, чысцілішча i пекла
Пад пурпуровай зоркаю маёй,
Я радасці шукаў, а сцюжа секла,
I рагатаў крумкач над галавой.
Я ўсё на развітанне прыгадаю,
Бо назаўсёды Іслач пакідаю.
25/V—93
* * *
Я так стаміўся доўга жыць
Без радасцей i захаплення,
У пекле дзень i ноч кружыць,
Цярпець, не трацячы сумлення.
Я ў пастку сам сябе загнаў.
Таму пакутую начамі,
Бо сам сябе не пажагнаў
Я перад боскімі вачамі.
А нехта пазайздросціў мне,
Наважыўся стаптаць i збэсціць,
Бо ведаў — ледзь душу кране,
I ў пекла здолее завесці.
Баліць душа, але маўчыць,
Трываю, каб не збіцца з тропу,
Дзіўлюся, хто мог прывучыць
Людзей да злосці i паклёпу.
Ад злосці ў свеце льецца кроў,
Ад злосці заінелі краты,
Злосць гнала родных i сяброў
У Бабій Яр i ў Курапаты.
Дайсці б у Віфліем ці ў Мекку,
Дапасці б да свяшчэнных рэк,
Каб непадкупным чалавекам
Стаў незалежны Чалавек.
8/ІІ—93
Маці Багдана
Юлі Андрусішынай
Я кленчу перад мудрай маці,
Бо слухаў, быццам на імшы,
На самым урачыстым свяце
Дзівоснай песеннай душы
Нам Богам данага Багдана,
А ён за ўсё нам даражэй,
Бо, можа, хоць за акіянам
Ён наша слова зберажэ.
7/Х—89
Доўгачаканыя лісты
Г. Дакальскай i М. Пашкевічу
З далёкай Каліфорніі лісты
Ідуць, нібы з другой планеты,
Як граматкі на скрутках берасты
Ці як сняжынкі з лютага да лета,
I растаюць. А там мае сябры
Запальваюць у памяць родных свечкі,
Прыгадваюць палескія бары
I смуткам затуманеныя рэчкі.
Шуміць па лісці першы спорны дождж,
Плыве за аблачынкай аблачынка,
Бягуць з маленства ў сталасць басанож
Хлапчук i прамяністая дзяўчынка.
Ix напаткаў нялітасцівы лёс
I разлучыў з радзімай нечакана,
I засталіся любыя да слёз
Бары i рэчкі аж за акіянам.
У Санта-Моніка вясновыя вятры
Шумяць i ціха стукаюцца ў шыбы,
Там журацца маёй вясны сябры
I ўспамінаюць родныя сялібы.
Прахопяцца апоўначы ў цішы,
I сэрца засмылелае падкажа:
«Мальберт чакае. Ўспомні i пішы
Палескія вясновыя пейзажы».
Ад сэрца к сэрцу цягнуцца масты
Праз акіян да дзедаўскага краю...
З далёкай Каліфорніі лісты
Заўсёды як Вялікадня чакаю.
19/Х—92
Сум па моры
Мне снілася мора, якога не ўбачу:
Адно i другое ужо за мяжой.
Вярзлося, што я ў Кактэбелі рыбачу,
А Рыжскае ўзмор'е укрыта імжой.
Чыркаюць крыламі чуйныя чайкі
Зялёнае хвалі сівы грабянец,
Як сцягі расквечвання, сушацца майкі,
Пад ветрам шумяць і палын, і званец.
Спявае прасмолены ветрам салёным
У потнай цяльняшцы ссівелы матрос,
На баржы глухім азываецца звонам
Іржавы ланцуг і прамаслены трос.
Мне мора, прапахлае ёдам i соллю,
Да раніцы сніцца за шызай імжой.
Яго я, напэўна, не ўбачу ніколі
За дзіўнаю i непатрэбнай мяжой.