4/1—93
* * *
Яшчэ б адну вясну сустрэць
І дачакацца лістападу,
Пасля як жоўты ліст датлець
На апусцелых сцежках саду,
Дзе ўсё дачасна адцвіло,
Сухое дагарэла голле,
Успомніць тое, што было
I ўжо не вернецца ніколі.
Яшчэ б прайсціся басанож
Па лотаці i пыльным шляху,
Пачуць, як барабаніць дождж
Да рання па замшэлым даху,
Усё пабачыць да драбніц, —
Каля крынічкі вербалозы,
Што над вадой схілілі ніц
Расплеценыя ветрам косы.
О, як ні цяжка, Божа мой,
З жыццём i светам расставацца.
Будзь літасцівы
i зімой
Дазволь i мне палюбавацца.
21/XI—92
Сэрца
Дзіўлюся сам, чаму дасюль не стала
I стукае васьмідзесяты год?
Калі б было з найлепшага металу,
Не вытрывала б столькі перашкод.
Дзіўлюся — ў безнадзейным стане
Яно трывожыцца пра нечыю бяду.
Яно аднойчы нечакана стане,
I не адчую сам, як упаду.
У нашы дні такое можа стацца,
Што не паспею нават развітацца,
Зашэрхне на павеках тонкі лёд
У нейкі дзень, гадзіну, нейкі год.
Сам ведаю, пражыта i не мала,
Бо нашы сэрцы трывалей металу,
Ix гартавалі з самых першых дзён,
Таму на свеце да ўсяго жадзён.
4/111—93
* * *
Загарэлася першая зорка,
А за ёю другая мігціць,
Мабыць, выбух апошняга корка
Не да стол i, да зор даляціць,
I астатні глыток аква-віты
На сваім раздарожжы глыну.
Азірнуся. З пакутамі — квіты,
Што заўсёды гарчэй палыну.
Я стаміўся ад дум да знямогі,
Накалоўся калючым асцём,
I знікаюць у бездань дарогі,
Што чамусьці завуцца жыццём.
24/ІХ—93
Дзень
Знікае на змярканні цень,
I сонца ўжо за небасхілам,
Я родным, дарагім i мілым
Скажу i заўтра: «Добры дзень!»
Яшчэ не ведаю, што ён мне прынясе
Хвіліну радасці,ці доўгія пакуты,
Ці кроплю мёду, ці глыток атруты,
Ці перакрэсліць хваляванні ўсе.
А можа, нехта шчыра усміхнецца
I незнаёмы скажа: «Добры дзень»,
I слова, быццам сонечны прамень,
Сагрэе i да сэрца дакранецца.
Як добра, што стары i маладзён
Не ведае сваіх апошніх дзён.
19/ VI — 93
Памяці ненапісаных вершаў
Я вас тады не напісаў,
Калі вы стукаліся ў скроні,
I з сэрца іскры выкрасаў
У вечным д'ябальскім палоне.
Укормленыя гайдукі
За праўду горкую каралі,
I з намі шчырыя радкі
На лютай сцюжы дагаралі.
А мог жа нечаканы верш
Загоіць боль чужое раны.
А ix было ўсё менш i менш,
I кожны лепшы — пахаваны.
Там сосны выраслі даўно
I братнія датлелі косці,
I нават знаку не відно
Тае далёкай маладосці.
Заканчваю апошнія віткі,
Каб не ўглядацца больш у высі.
Шкада, што,мабыць, лепшыя радкі
На незваротных сцежках засталіся.
21/V—93
* * *
Дагарае леташняе лісце,
Коцікі набраклі на вярбе,
Я чакаю ў змроку, як калісьці,
I не дачакаюся цябе.
Ведаю — не прыйдзеш, а чакаю,
Можа, лёгкім ценем прамільгнеш,
Светлая, як ветразь, трапяткая,
Дзе ж ты так забавілася, дзе ж?
Нават наша хвоя пачарнела,
Дзе ад стомы трапяталі мы.
Колькі ж гэта летаў праляцела
Ад тае вясны i ад зімы?
Не расчараванне разлучыла,
Бо не забываў i не забыць,
I бяда дасюль не развучыла
Верыць, спадзявацца i любіць.
Ты ў блакітным ранішнім тумане,
У карунках зорнага святла,
Недасяжнай, незваротнай зданню
З маладосці ў старасць праплыла.