Я, дзівак, твайго шукаю следу
На пачатку кожнае вясны
I прыходжу, каб ніхто не ведаў,
Да ўчарнелай нашае сасны.
16—17/IV—92
Нязводны боль
Цікаўны, я цябе прашу, —
Не трэба задаваць пытанні
Пра нашы познія спатканні,
Пра спапялелую душу.
Бо ты i плямкі не заўважыш.
Не пасыпай на раны соль,
Бо ёсць такі на свеце боль,
З якім i ў дамавіну ляжаш.
I толькі не лічы віной
Мае зацятае маўчанне,
Бо водар позняга спаткання
Адыдзе назаўжды ca мной.
Калі i сэрца ў змроку анямее,
Салодкі боль ніхто не зразумее.
17/VI—93
Жаданне
Вытрывай, сэрца, i гэтую муку,
Перацярпі i адолей бяду.
Хутка без скаргаў, без лішняга гуку
Я беззваротна адгэтуль пайду.
Не застанецца ні следу, ні ўзгорка,
Голас ніхто не пачуе нідзе,
I непрыкметна маленькая зорка
Блісне i ў цёмнай начы прападзе.
Так i канчаецца наша дарога
Без хвалявання i прывідных сноў.
Вер ці не вер у няўмольнага Бога,
А хочацца ўбачыць світанне ізноў,'
Каб першы прамень засвяціўся ўваччу,
Любімых i блізкіх убачыць хачу.
26/ІХ—93
Дзіўны сон
Які быў сон!
Які быў дзіўны сон —
Душа з душой спявала ва ўнісон.
Глядзелі вочы ў вочы давідна,
I не было ні берагоў, ні дна.
Клубіўся бэз.
Шалелі салаўі,
I мы з табой былі, як у раі:
Пад сінім небам, у густой траве
Сядзела ты з вянком на галаве.
Расінкі зіхацелі, як каралі,
I не чытала болей мне маралі,
I не было
Абрыдлай мітусні,
Hi спрэчак, ні папрокаў, ні хлусні.
Здавалася —
Ўсе сплочаны даўгі
I больш няма бясконцае чаргі.
Такіх я не прыпомню дзён,
Таму i быў такі дзівосны сон.
Ды зазваніў будзільнік:
Сем гадзін:
«Ану, ўставай хутчэй, грамадзянін
Сон адляцеў.
Спяшаюся, бягу
I станаўлюся ў доўгую
Ч a р г у.
24/X—93
Загадка
Таямніца таямніцай засталася,
Якой не разгадаць, не абысці,
A колісь недасяжнаю здалася
I самай неабходнаю ў жыцці.
Бягуць гады, ідуць дзесяцігоддзі,
Мы страцілі ўсё, што трэба мець,
Жылі нібыта у надзейнай згодзе,
А душы не паспелі зразумець.
У колішнім i ў недалёкім часе,
Што хутка непрыкметна праміне,
Загадкай ты была i засталася
I для сябе, i для мяне,
Самаахвярнай, шчодраю, адданай
I да канца яшчэ не разгаданай.
18/VI—93
Таемная вячэра
Ніяк з табою не нагаваруся
У поцемках i пры агні,
У дзверы грукату баюся
I да цябе, i да радні.
Яшчэ нясмела свецяць зоры,
А мы ў палоне дзіўных кроз
Глядзім, як тонкія узоры
На шыбах выразаў мароз.
Мы падуладныя даверу
I дотыку гарачых рук,
Але таемную вячэру
Перапыніў трывожны стук.
За твой i свой спакой малюся,
Бо ў дзверы грукату баюся.
Срэбны пасаг
Шуміць даспелы вераснёвы сад:
То яблык упадзе, а то галінка хрусне.
Над намі ноч i шчодры зарапад,
I раптам вусны адшукалі вусны.
Рассыпаў Месяц срэбраны пасаг, —
Каралі нанізаў на павуцінкі,
I ў тваіх мільгаюць валасах
Халодныя празрыстыя расінкі.
Такая цішыня. Нікога больш няма,
I ноч, i Месяц — нашыя да рання,
Нясмела ты прызналася сама,
Што гэта — шчасце, а не пакаранне.
Хай сэрцы стукаюць суладна, як адно,
А ўсе трывогі згінуць, быццам здані,
З табою зразумелі мы даўно,
Што свет ратуюць праўда i каханне.
Па куль цвітуць сады i зоры свецяць,
Каханне i жыццё не кончацца на свеце.