3/ІХ—93
* * *
Так хутка ўсё мяняецца на свеце,
А я жыву. А я яшчэ жыву
I радуюся веснавому веццю,
Калі мне водар кружыць галаву.
Затузаны запланаваным тлумам,
Калі хлусня, нібы палын расла,
Я гаварыў заўсёды ўсё, што думаў,
I толькі не рабіў нікому зла.
Мяне нібыта часам шанавалі,
Хоць i трымалі недзе убаку,
I часта непрыкметна дабівалі,
I паціскалі ветліва руку.
20/XII—92
У вяночку Мельпамены
Алене Рынковіч
Лепш не лічыць жаночыя гады:
Жанчына вечна маладая,
Як дыямент крыштальнае вады,
Душой i сэрцамі ўладае,
І свеціць, i чаруе, як вясна,
I грэе поглядам, i ласкаю у сцюжы,
I непаўторная i светлая яна
Пакутам i дабру аддана служыць,
Загоіць боль з Купалаўскае сцэны
Алена непраходнае красы
У трапяткім вяночку Мельпамены
Натхненнем i ў трывожныя часы.
Ляцяць лісты у апусцелым парку,
А Вам вечназялёная сасна
Шапоча, што падняў Купала б чарку,
Бо ў Вас яшчэ не восень, а вясна.
27/ІХ—93
Незабыўнаму
Не дазваніцца, не дазвацца
Ні ў гуле вуліц, ні ў цішы.
Відаць, не кончылася праца
Твае нястомнае душы.
Яна да слова ніжа слова,
Каб сэрца сэрцу далучыць,
Каб верылі, што наша мова
Жыла, жыве i будзе жыць,
Каб кожны сказ па-беларуску
Працяў чыноўніцкую глуш.
Твая душа жыве у Глуску,
На небе i ў мільёнах душ.
Я за яе ізноў малюся
I за гарою пакланюся.
7/Х—93
Журавы
И журавли, печально пролетая,
Уж не жалеют больше ни о ком.
Бывайце. Шчасліва ляцець, журавы,
Хай будзе бясхмарнаю ваша дарога.
Спяшаецца ключ, як на злом галавы,
Нібыта на споведзь да зор i да Бога.
Гляджу i зайздрошчу: няма ў вас граніц,
Над вамі то сонца, то морак настылы,
Нясуць вас праз дождж i агні бліскавіц
Нястомныя, дужыя, лёгкія крылы.
Калі ж вы ў мае завітаеце сны
Пакутам i даўнім трывогам на змену?
Вас будуць чакаць на пачатку вясны...
Даруйце, калі я, магчыма, не страну.
18/IX—93
Глухi
Я непрыкметна глухну пакрысе —
Не чую ні паклёпу, ні праклёнаў,
A ўсё вастрэй сумую па красе,
Блакітнай, залацістай i зялёнай.
Мой слых i навальніцу заглушыў,
Сірэны гул i трубны рык ласіны,
Але дайшоў таемна да душы
Ўтрапёны шэпт асенняе асіны.
Не чую ні раз'юшаных, ні злых,
Не чую, калі стогнем i крычым мы,
Калі знікае безнадзейна слых,
Я слухаю i сэрцам, i вачыма.
Я глухну ад бязлітасных прамоў,
I абяцанні слухаць не хачу я,
Hi выбухаў, ні стрэлаў, ні грамоў,
A салаўя i звон пчаліны чую.
5/1—93
Любошчы
Букет чаромхі наламаю
I падару паненцы,
Прызнаюся ёй, што люблю,
I папрашуся ў сенцы.
Яна падзякуе знарок,
Але далей napoга
Не пусціць нават i на крок
Залётніка старога
I скажа: «Голаў не дуры,
Бо ты як тыя мошчы.
Астынь хоць трохі на двары..
Вось i усе любошчы.
24/V—92
Неюбілейны
Я не святкую юбілеяў.
Хіба ж заслуга доўга жыць?
Раней я верыў, — пасталею,
Каб праўдзе i дабру служыць.
Але дарэмна траціў сілы,
Пакуль ад гора не знямеў.
Служыць гатовы да магілы,
А вось прыслужвацца не ўмеў.