Сумленне шэпча: «Не тужы ты,
Калі апошні ўдарыць звон,
Не радуйся, што шмат пражыта,
Пакутуй, што нязначны плён,
Што i тваю глухую восень
Дажджы дачасна залілі,
Што ўжо нядоўга засталося
Блукаць па змучанай зямлі.
Пакуль жывы, хоць старцу дагадзі
Ці песню развітальную складзі».
26/VІІ—93
Маўчанне
Туга па Янку Скрыгану
Зноў цягнецца рука да тэлефона
I набірае лічбу 23...
А потым трубку кідаю ўтрапёна,
Бо толькі трубяць за акном вятры.
Я ведаю, ніхто мне не адкажа,
Не дазванюся i не напішу.
Глухая ноч, жалобная, як сажа,
Павольна завалаквае душу.
Апошні друг замоўкнуў назаўсёды,
Ад гора я нямею i дрыжу.
Каму цяпер пра ўсе свае нягоды
I дробязныя ўдачы раскажу?
Няма каму. Самота i маўчанне
У палоне доўгіх таямнічых сноў,
I верыцца, што ноччу або ўранні
У пекле ці ў раі пабачымся ізноў,
У цішыні ці ў гуле навальніцы,
Хоць пэўна i не ведаю, калі
Сустрэнемся, каб зноў нагаварыцца
Пра ўсё, што не сказалі на зямлі.
20/ІХ—92
Посах
Памяці Яна Скрыгана
Дыміцца пасівелая трава
У затуманеных світальных росах,
I хіліцца сівая галава
На Скрыганом падараваны посах.
Я не спяшаюся. Іду на захад сонца.
Заліты чырванню i бронзай небакрай,
Каб на апошняй адшукаць старонцы
Дарогу з пекла у далёкі рай.
Я ведаю, што не знайсці адказу,
Не адшукаць збавення анідзе.
Патухне захад. Змеркне. I адразу
За зоркай зорка ў бездань упадзе.
Трава зашэрхне у світальных росах,
I нехта знойдзе заінелы посах.
26/VII— 93
Мелодыя
Заўжды гучыць мелодыя ў душы.
Яе я слухаю, яе люблю я.
Агеньчык гэты толькі не тушы, —
Няхай яшчэ i свеціць, i хвалюе.
Не заглушы ні крыкамі, ні кронам,
Што i глухіх не зможа памірыць
З шалёным рыкам i жалезным рокам,
Не здатным ні спяваць, ні гаварыць.
Мелодыя ў свет адчыніла дзверы
I акрыліла незайздросны лес,
I ўслед за таямнічаю Венерай
Мая душа імкнецца да нябёс.
Раскрыліся i лотаць, i купена
Над гукі Баха i Шапэна.
18/VI—93
Музыка
Я музыку люблю. Арган душу вярэдзіць.
Заплюшчу вочы — над зямлёй лячу.
I мой палёт ніхто не папярэдзіць,
Што за яго душою заплачу.
Я адрываюся ад мітусні i тлуму
I забываюся уласнае імя,
Пакіну на зямлі i клопаты, i думы,
Нібыта я ўжо i не я.
Нібыта стаў сумленнейшы i лепшы,
Нібыта з Богам гутарку вяду.
Замоўк арган. I я, нібы аслепшы,
Вось-вось у змрок ці ў апраметную ўпаду.
З любімай музыкай да зор лячу я,
Але цяпер яе так рэдка чую.
Позняя восень
Лістапад як калісьці:
Дождж шуміць па лісці,
З позняй восені выйсця
Аніяк не знайсці.
Змрок i справа, i злева,
Туманы, туманы,
I бясконца залева,
I паводка маны.
А каторая ж восень
У мяне за спіной?
i знаёмае: «Вось ён,
Ашуканы маной».
Парудзелыя травы,
I лісты, i лісты...
Вінаватыя правы,
А караюць святых.
Вецер зноў растрывожыць
I астудзіць ваду,
Гэта восень варожыць,
Ці да дому дайду.
Углядаюся ў змроку —
Дзесь агеньчык дрыжыць,
Хоць не верыцца зроку,
A даводзіцца жыць.
Можа, толькі здалося:
Позні дождж, ранні лёд,
I далёкая восень,
I семнадцаты год.
8/IX—93
Пад знакам Вегі
Не апрытомнею ніяк
Ад нечаканай навальніцы,
Хоць недзе цепліцца маяк
I звоніць даўняя званіца,