Агеньчык свеціць, звон гудзе,
На хвалі налятаюць хвалі,
Здаецца, не мінуць бядзе
I знікнуць у дзевятым вале,
I рукі скласці назаўжды
Ад роспачы i ад знямогі,
У кіпені палыннае вады
Забыць пра ўсе нягоды i трывогі.
Магчыма, Вадзянік, а-можа, Бог
Або Анёлы у вышэйшых сферах
Заўважылі, i нехта дапамог
I выплысці, i выпаўзці на бераг.
Яшчэ маяк у мораку гарыць,
Старых званоў не заціхае рэха,
I, як надзея, свеціць угары
Выратавальным знакам Вега.
9/VIII—92
У раі i ў пекле
З дарог нязведаных табой
Вяртаўся я то ўдзень, то ўночы,
То бор шумеў, то біў прыбой,
То нехта зноў мяне сурочыў,
То пахла спелаю тайгой,
Чаромхай, багуном, жывіцай
I неадольнаю тугой,
Як ачмурэлай чамярыцай.
Дапытваешся ты: «Адкуль?
Якім сюды прЫбіла ветрам?»
Няўжо сазнацца, што ад куль
Засцераглі два сантыметры?
Ты не хвалюйся i не плач,
I папракаць мяне даволі,
Што я няўдалы уцякач
З няволі вырваўся ў няволю.
Ты не гані. Прытулак дай
I злітуйся хоць да світання,
I на хвіліну прыгадай
Вясну i першае спатканне.
Тады я быў амаль святы —
Баяўся нават дакрануцца,
А мне даверылася ты
I не магла да дня прачнуцца.
Цяпер за мной пагоні шум,
Хоць я ні ў чым не вінаваты,
Ты прытулі маю душу
I не гані да рання з хаты.
Я перабуду давідна,
Ты нават i не азірнешся,
Як знікну. Ты ў душы адна
Ў раі i ў пекле застанешся.
8 /VIII—92
Летуценні
Паветраныя будаваў масты,
Каб хоць прабіцца за твае вароты.
Гусцеў туман, а за туманам ты
Мільгнула i растала без звароту.
Ты — мара i няздзейснены падман,
Няўлоўны прывід, выдуманы мною,
Як даўні, ненапісаны раман
З сюжэтам паміж праўдай i маною.
Твой прывід з лёгкім німбам над чалом
I ножкамі ў сцюдзёных росах,
I сцежка між дабром i злом
Былі маім апірышчам, як посах.
Няўлоўная трывожыла мой сон,
Прыдуманая, светлая, зямная,
Жывеш ад першых да апошніх дзён,
I мне ўжо ніхто не замінае
Шукаць цябе i неразлучным быць
З адвечнай мараю пра шчасце,
Якога не сустрэць i не здабыць
I да якога ў смагу не прыпасці.
Ты i была ca мной i не была
Каханнем недасяжным i жаданым,
Ты радасць i натхненне мне дала,
Была маёй надзеяй i падманам.
Што дагараць збуцвелыя масты,
Я не лічу сваёй віною,
Бо некалі прыдуманая ты
Здаешся i цяпер мне навіною.
Вось-вось апошні дожджык заімжыць,
А мне без летуценняў не пражыць.
2/Х—92
* * *
Магчыма, што апошні раз
Гляджу на снег сакавіковы,
I спадзяюся, што пра нас
Успомніць нехта выпадкова.
Ніхто не знае, колькі Бог
Гадоў i дзён яму адмераў
I дзе апошні той парог,
Дзе ў рай, а можа, ў пекла дзверы.
Збярэмся пад агульны дах,
Памарым. Рана ж ставіць кропку,
Бо нам усім i на кладах
Ляжаць прыйдзецца паасобку.
7/III—91
На самоце
Мне сівер выстудзіў душу
I засланіў слатою вочы,
А я сабе разварушу
Жывы агеньчык сярод ночы.
Наўкола учарнелы лес,
I шум таемны не сціхае,
Нібыта змулены пратэз,
Рыпіць алешына сухая.
Hi зоркі, ні жывой душы,
Hi звону пута ці аброці,
I добра ў восеньскай глушы
Вось так сядзець на адзіноце.
А недзе — грукат, i агні,
I ашалелыя машыны,
I ў апантанай мітусні
Не чутны плач i спеў птушыны.
Куды ірвецца чалавек?
Якія правяць ім законы?
З калыскі кінуты на здзек,
Ён здзекуецца сам да скону.