Высакосны год
Мяне з маленства вабіць дальні бераг
У лотаці, у мяце i ў расе.
Ён выблісне ў туманах шэрых
I зноў знікае пакрысе.
Далёка ён за чорнымі вірамі,
Здаецца блізкім у трывожным сне,
То у вясёлкавай іскрыцца браме,
То нечакана ў змроку прамільгне.
Шукаю да яго i не знаходжу брод,
Бо у мяне заўсёды высакосны год.
6/VII—92
Хвіліны
Між пальцамі прасочваецца час:
Плывуць хвіліны, як сухое зерне.
Як ні трымайся, але нас
Назад ніхто ніколі больш не верне.
Спяшаемся, ляцім; не ведаем куды,
I кожны ўсё вышэй імкнецца.
А час бяжыць. Hi зерня, ні вады
Між пальцамі ужо не застанецца.
Не ведаем, чыя заслуга ці віна,
Што ўсё мінае i сысці павінна
Апошняя хвіліна. Вось яна.
А для кагосьці — першая хвіліна.
18/XІІ—93
Таямніца
За зоркаю знікае зорка,
Не заціхае лістапад,
I на світанні вецер горкі
Даносіць палыновы чад.
Адкуль прабіліся крыніцы?
Дзе шлях у вырай, — не відаць,
Так нашай даўняй таямніцы
Ніхто не зможа разгадаць.
Як згасла нечакана свечка,
Мы не заўважылі калі,
Бо даўнюю пустую спрэчку
Ніяк дакончыць не маглі.
Змаўкалі галасы i гукі,
Здавалася, на ўсёй зямлі,
I толькі вусны, толькі рукі
Ўсё зразумець дапамаглі.
Калі душа душу сагрэла,
Я зразумеў i ўсё спасціг,
Таму, што свечка дагарэла
I мы з табой былі ўдваіх.
Майму абвостранаму зроку
Усё да дробязі відно,
Бо нас у таямнічым змроку
З'яднала хмельнае віно.
Не ведаю, каму маліцца
Асенняй ноччу без святла,
Але над намі Мілавіца
Неспадзявана узышла.
То Месяца пярсцёнак тонкі,
То знічкі першыя ўзышлі,
А мы з табой свае пярсцёнкі,
Як ні шукалі, не знайшлі.
Mapa
Калі ж тое будзе?
Спытала бабуля
Відаць, не дажыву, не дацягнуся
Я да жаданае пары,
Калі шчасліва ў' Беларусі
Зноў зажывуць гаспадары,
I шчыра засмяюцца людзі,
Па свеце гоман пабяжыць,
Што радасці i ў нас прыбудзе,
Што выжылі i будзем жыць,
Што дружна зарунее ніва,
Што пацяжэюць каласы,
I будзе мой народ шчаслівы
На ўсе вякі, на ўсе часы.
Забытае лета
Усё ў мінулым засталося,
Дарогі снегам замяло.
Бо за вясной настала восень,
А лета так i не было.
Hi адпачыць i ні сагрэцца,
Няма чым смагу наталіць,
Ледзь б'ецца змучанае сэрца,
То замірае, то баліць.
Гады, як здані, праляцелі,
А мне ніколькі не лягчэй,
Бо ад нядзелі да нядзелі
Жыць i складаней, i гарчэй.
Нам суджана ў пару крутую
Цярпець i гаркату, i зло:
То восень, то зіма лютуе,
А лета так i не было.
26/V—92
Радкі, запісаныя на білеце
Калі душа захаладзее,
Боль затуманіць галаву,
З надзеяю i без надзеі
Увечары іду ў царкву.
Спявае хор, мільгаюць свечкі,
Пад купалам кадзільніц дым,
I толькі тут сціхаюць спрэчкі
Паміж старым i маладым.
Адчаю глухнуць адгалоскі,
За дымам гора адплыло,
I ясны погляд Маткі Боскай
Струменіць вечнае святло.
I забываюцца нягоды.
Хоць з хісткай вераю жыву,
A ў час адчаю, як заўсёды,
Увечары іду ў царкву.
3/IV—92
Вясна
На ранні бэз ляціць апошні снег,
Запознены i крышку баязлівы,
I растае, i капаюць ca стрэх
Тугія кроплі ў латакі i злівы.
Прыходзіць асцярожная вясна, —
То пацяплее, то павее сцюжай,
То інею іскрыцца белізна,
То ў поў'дзень зіхацяць на сонцы лужы.