Выбрать главу
19/1—94
Тастамент
А хто з нас не баіцца смерці? Што давядзецца знікнуць i не быць, Калі анёлы або чэрці Падхопяць, каб усё i ўсіх забыць —
Каханых, родных i ласкавых, Даўно сустрэтых у жыцці, I басанож па росных травах Ніколі болей не прайсці.
Мой век канчаецца паволі I сцежка, па якой хадзіў, I сохне тая дзічка ў полі, Што я ў маленстве пасадзіў.
Я адыду. Усё мінецца, Забудзецца праз сорак дзён, Нічога больш не застанецца, Не будзе нават след відзён.
Я быў усё жыццё прыкуты Да недаверу i нястач, Яно абходзілася крута Ад недастач i да няўдач,
Згінала, але на калені Душа не падала мая, I ад усіх пакут збавення Не папрасіў ні ў кога я.
Казка жыцця
Наперадзе ўсё меней, меней Гадоў, i месяцаў, i дзён. Куды ні гляну, скрозь — каменне, А шлях да выйсця не відзён.
Спыняюся на кожным кроку, Дням i гадам падлік вяду I, як сляпы, у вечным змроку Кудысьці вобмацкам іду.
Цярплю, хоць i слабее цела, Бо падаў i гарэў жыўцом... Жыццё імгненна праляцела, Як казка з жудасным канцом.
28/V—92
* * *
Яшчэ б адну вясну адвеснаваць, Каб радавацца, а не існаваць,
Каб не забыць даўнейшыя шляхі, Пакаяцца за ўласныя грахі,
Не бедаваць, падлічваючы страты, А не забыць, каму ты вінаваты,
Каму цяпер i ў колішнія дні Тваёй недаставала цеплыні,
Каго дарэмным зневажаў папрокам I паглядзеў не надта добрым вокам.
Прыгадваць лепш юнацкія гады, Каханых i пад месяцам сады,
Каб кожную травінку пазнаваць... Хоць бы яшчэ вясну адвеснаваць.
8/III—95
Скарб
Пражыў жыццё, а не нажыў нічога Не маю на памінкі ні граша. Была ў мяне бясконцая дарога, Цяпер — адна збалелая душа.
Вось i усе. А рэчы? Застануцца Таму, хто здзівіцца i скажа: «Жах! Яны б хацелі да мяне вярнуцца, А не пыліцца больш на стэлажах,
Ці разысціся па чужых дарогах На ростані, на прадзедаў курган З сумненнямі ці вераю у Бога I з крыўдаю на векавы падман.
Тамы Купалы, Пушкіна i Блока Не раз мяне вярталі да жыцця. Цяпер ім на самоце адзінока За пыльнай павуцінай забыцця.
Не ведаю яшчэ, чые унукі Тамы, што цешылі i грэлі у жыцці, На звалку кінуць ці ласкава рукі Ix раздадуць, каб ім далей ісці.
Пра скарб адзіны думаю да болю, Як пра фінал апошняе бяды, Што не дазнаецца ніхто ніколі, Як расставаўся з імі назаўжды.
Рэпартаж з уласнай паніхіды
(Жалобны жарт)
Я быў на ўласнай паніхідзе. I клопатаў літфонду нарабіў! Hi грошай не сабраў, Бадай, ніхто не прыйдзе, Машыну не згадзіў, труну сабе не збіў. Прыклыпаюць старыя, не загляне фронда Ўсе ж геніяльныя яны, — Сябры суполак, ваяўнічых фронтаў, Сабе не скінуць ні на грош цаны.
Пасядуць тры бабулькі — тры ўдавы, Прыпомняць выступленні з хваляваннем, Што кожную пачціва зваў на «вы» I быў амаль на кожным пахаванні. А што пісаў? На жаль, i не чыталі. Пісаў, выходзіць, бо на нешта жыў. Казалі, меў адну ці дзве медалі, А трэцюю ніяк не заслужыў. Таму на пахаванні нездарма Ніводнае падушачкі няма. Адна сказала, што было б не лішкі, Каб неслі не падушачкі, a кніжкі. — Чыноўнік выйшаў, выцягнуў паперку, Прамямліў, дзе радзіўся, дзе служыў. На кожнага нябожчыка ёсць мерка, Што ідэолух некалі злажыў. Хоць ён ужо даўно змяніў пасаду, Але ў праграме не змяніўся тэкст. Усё ідзе па даўняму загаду — Якія могілкі, прамовы i аркестр. Хоць нежывы, але адкрытым вухам Лаўлю даўно знаёмае здаля: «Няхай вам вечна будзе лёгкім пухам, Шаноўны сябра, родная зямля».