Ну, вось i ўсё. Апошні друг, сядай
I, хто наступны пойдзе, адгадай.
11—12/XI1—93
Вечная песня
Я песню палюбіў да нараджэння
I з песняю жыву да гэтых пор,
Бо слухаў з мамаю у захапленні,
Як толькі заспяваў царкоўны хор.
Змяняла калыханка калыханку,
Здавалася, Сусвет за мной плыве,
Да слёз кранала з вечара да ранку
Зажураная песня на жніве.
Хоць змоўкла, але веру, што ўваскрэсне,
Каб i натхніць, i зноў заваражыць.
Хапала слёз, але звінела песня,
А без яе i ў горы не пражыць.
Не ведаю, зімой ці напрадвесні
Пакіну назаўсёды свой пакой
I не пачую ўжо апошняй песні:
«Вечная па-мяць i веч-ны спа-кой».
18/V—92
Сон
Мне збыту не дае жахлівы сон:
Зноў у вязніцу гоняць супастаты,
Зноў допыты i рэйкі звон,
Кандзеі, камеры i краты.
Калі ж ты кончышся, пракляты сон?
За што начамі прывіды караюць?
А вырвацца удасца з вечных зон,
Калі жалобны марш зайграюць.
31/III—91
Аўтаэпітафія
Вось i мяне няма на свеце:
Адмучыўся, адгараваў.
Забудуць сваякі i дзеці,
Суседзі скажуць: «Бог прыбраў».
Усе закончацца інтрыгі,
Імя забудуць чытачы,
Мае на звалку кінуць кнігі,
Ўздыхнуць з палёгкай стукачы,
Замоўкнуць гукі, згаснуць промні,
Не ўбачу месяца i зор,
Магчыма, праз гады успомніць
Двума радкамі хранікёр,
Што я нічога не дабіўся,
Што не пакінуў значны след,
Што Госпаду не памаліўся,
Сыходзячы у лепшы свет.
Так завяршу свае кругі я,
Час непрыкметна пабяжыць.
На змену прыйдуць нам другія
Любіць, пакутаваць i жыць.
20/11—93
Крыж
Назаўжды пакідаю зямную красу,
Што любіў i люблю i хацелася ўславіць.
Да магілы, магчыма, свой крыж данясу,
А яго аніхто не здалее паставіць.
Можа, летам, увосень ці ў сцюжу засну,
I ніхто не заўважыць нязначнае страты.
Я ж сабе ні адну не дарую віну,
Хоць нікому ніколі не быў вінаваты.
14/XII—92
Фінал
Заўсёды спяшаўся, каб толькі паспець,
He дбаў i не думаў, што заўтра чакае,
Прытулак сабе не сабраўся займець,
A ўжо безнадзейная старасць гукае.
О як неўпрыкмет праляцелі гады.
Здабыткі? Здабыткі амаль нулявыя.
Hi шчасця няма, ні ранейшай хады,
І сэрца, i думы, i скроні сівыя.
Наперадзе толькі слата i туман.
Апошняй дарогай ужо без звароту
Паспешна даставіць маўклівы фурман
I клікне: «Хутчэй адчыняйце вароты!»
Спяшаецца: многа заўсёды работы.
28/X—91
Збавенне
І помніка не будзе, i магіла
Праз два гады зраўняецца з зямлёй,
Бо за жыццё душа наскрозь настыла,
А сэрца мулкаю аблытана пятлёй,
Таемнаю, нябачнаю, атрутнай,
Што сцежку скарачае з году ў год
I прыдушыла доляю пакутнай
Мяне i мой няшчасны род.
Страшней за смерць такая доля:
Аснова — з гора, уток — з бяды...
Развеяцца б хутчэй у чыстым полі
I ў змроку знікнуць назаўжды.
25/XII—93
Памяць
О, памяць, што з табой рабіць?
Ты днём i ноччу не даеш спакою:
То Ціхі акіян пад Месяцам рабіць,
То нам ніяк не уцячы з пакою,
Каб не пачулі, i сысці ў палі
I да світання праблукаць паволі,
Ты толькі жарцікамі сэрца не палі,
Зажуранаму па табе i волі,