Па спелых вуснах, па тваіх вачах,
Пакуль дзівосны вобраз не растане,
Пакуль агонь у сэрцы не ачах
I не настала горкае расстанне,
Якое не забудзецца павек
У адзіноце, у журбе, у скрусе,
Калі, прыпаўшы да тваіх павек,
Я прашаптаў, што назаўжды скаруся.
О, памяць, што з табой рабіць?
Усё жыццё, як акіян рабіць,
Пераліваецца, іскрыцца прад вачамі
На досвітку i доўгімі начамі.
3/IV—94
ІІ.
Балючыя элегіі
He столькі «хамскія» натуры
На карках вынеслі сваіх!
I свіст даносчыкаў пануры,
Паверце, не запудзіць ix!
К свабодзе, роўнасці i знанню
Мы працярэбім сабе след!
I будзе ўнукаў панаванне,
Там, дзе сягоння плача дзед!
Прадмова
Боль за сябе i за народ
Скалечыў i маю душу,
Таму ужо каторы год
Крывёю ўласнаю пішу,
Пакутую, але не лгу,
Бо я іначай не магу:
Адзін гаруе дзень пры дні
I моліць літасці у неба,
Няма ў кішэні — ані-ні,
Сям'я жадна скарынцы хлеба.
Другі — разбойнік барыша,
Мастак на хітрыя рашэнні.
Пустая ў яго душа,
Затое поўныя кішэні.
Надзейны спрат
Я ноччу пішу,
А на золку закрэслю,
Каб часам ізноў
Вертухаі не трэслі
Кішэні, каўнер
I рубцы на кашулі,
Каб спрат не шукалі
Ў падстрэшшы i ў шуле,
Туды б не заглядваў
Наглядчык стары,
Куды зазіраюць
Адны дактары.
Я ціха сказаў абшуканцу
«Хоць трэсні,
Не знойдзеш крамольнай
Hi казкі, ні песні.
Яны ні пад бэлькаю,
Hi на паперцы.
У думках — яны
I глыбока у сэрцы».
Ніхто ix не знойдзе,
Бо прагна хачу я
I веру, што праўду
Хоць нехта пачуе.
31/111—92—2/IV—94
Новыя каралі
У кожнага свая парафія.
Выгода там, дзе ўсё з рукі,
Вышэйшага парадку мафія
Далярамі пакуе сундукі.
Змянілі шыльды ўсе функцыянеры:
Прапагандыст зрабіўся каралём,
Хоць i вядома, што міліянеры
I грош не зарабілі мазалём.
Махлярствамі i страчаным сумленнем,
Як ліпку, абдзіралі свой народ,
I вучаць маладое пакаленне
Ступаць па трупах толькі «упярод»!
З дзяржаўных кабінетаў да бытовак
Даюць, бяруць i зноў даюць дары,
Ад экспарту да дробных нарыхтовак
Адзіны клан стварылі махляры.
Рабаўнікі займаюць авансцэны
I нажываюць на крыві працэнт,
У тысячу разоў раздуюць цэны,
Каб скараціць галодны кантынгент.
Свабоду думак i свабоду слова
Аратарская абяцала раць,
I вось нарэшце большая палова
Свабоду атрымала паміраць.
Стварылі, потым знішчылі Саветы
Няўмекі, махляры i прайдзісветы,
I ходка адыходзіць з году ў год
Замардаваны чэргамі народ.
Цярпенне
Жывём, як за апошнім перавалам,
Над прорваю, заўсёды на мялі,
Нягода нас ізноў не мінавала,
Вятры наўкол сумёты намялі.
Мы не прасілі літасці у Бога,
Бо ў нас з маленства Бога аднялі,
Наабяцалі, — не далі нічога,
Сядзім, як i сядзелі, на мялі.
Цяпер ужо не вымавіць збавення,
Ад недавяркаў адвярнуўся Бог.
Пастаўленага змалку на калені
Ніхто падняць i выпрастаць не змог.
Цяжар хлусні сагнуў душу i плечы,
Цярністы шлях завёў у тупікі,
Сумленне затуманіў i скалечыў:
Што ні пачнём, усё нам не з рукі.
Нас доўга павучалі па паперках,
Хітрэйшыя дурылі без папер,
Што дбаюць i пра нас па новых мерках,
Хоць абдзіралі так, як i цяпер.
Цярпелі мы, гатовыя на страты,
Маўчалі доўга, вытрывалі шмат...
Сухімі выпаўзаюць супастаты,
Калі дарэмна рэжа брата брат.