Я не забыў, як сцежкі замяло,
Але ў якім, не ўспомню, годзе
Знарок мы не запальвалі святло...
Усё ж было дваццатае стагоддзе.
26/VI—92
Сувой жыцця
Яўгеніі Пфляўмбаўм
Такім натхнёным, юным i прыгожым
Наканаваны быў шчаслівы лёс,
Шляхі без ростаняў i раздарожжаў,
Без смутку, без адчаю i без слёз.
Разгортвалі i Вы на ўзлёце крылы
Чысцейшай галубінае красы,
I зачароўвалі пяшчотнай сілай
Дзявочыя, як песня, галасы.
Натхнёна Жэня, Зіна i Наташа[1]
Спявалі дзеля шчасця i святла,
Але ў злавесны век атруты чаша
Іх напаткала i не абышла.
Дарогі разышліся назаўсёды,
Сарваліся i змоўклі галасы.
Нягоды напаўзалі на нягоды,
Як майскі снег, як град, як маразы.
А Вы не страцілі лірычнай ліры
Hi ў горы, ні ў адчаі, ні ў тузе,
Яна была ратункам у Сібіры
I пуцяводнай зоркаю ў тайзе.
Яе збівалі лютыя бураны
I каты распіналі на крыжы,
Але i ў горы гоіліся раны,
Бяда не стала пусткаю душы.
Як прывіды, прыходзяць успаміны,
Імёны i жывых i нежывых.
Пад ветразем натхнення[2] Вы павінны
Спяваць i хвалявацца i за ix.
Расстаўшыся з далёкай маладосцю,
Ў шчаслівыя хвіліны забыцця
Іду зачараваны, як у госці,
I развінаю Ваш «Сувой жыцця».
* * *
Твае далоні пахнуць першым снегам,
A познімі антонаўкамі — снег.
Над цішынёю нечаканым рэхам
Звініць i коціцца дзявочы смех,
Што заблудзіўся ў зорнай ночы
За ціхаю застылаю ракой
I радасць бесклапотную прарочыць
I першага кахання неспакой.
Па-стой... Паслухаем i пазайздросцім,
Пакуль праменьчык радасці не згас
Бяздумнай i вясёлай маладосці,
Якая больш не вернецца да нас.
16/XI—92
Завялыя рамонкі
Чаго ў нас толькі не было?
Былі i слёзы, i ўсмешкі.
Даўно снягамі замяло
Твае сляды i нашы сцежкі.
Куды б ні кідаў горкі лёс,
Як ні караў па поўнай мерцы,
Ад патаемных нашых слёз
Рубцы не загаіць у сэрцы.
Ты ix хавала ад мяне,
Маліўся я ў таежных нетрах
I спадзяваўся, што міне
Боль на апошніх кіламетрах.
Не, не мінула, не прайшла:
Гады як здані праляцелі,
I не відно дасюль святла
Ў канцы жалобнае тунелі.
Свайго гнязда мы не звілі,
Рамонкі нашыя завялі,
I мы з табою не жылі,
A толькі доўга існавалі.
З/Х—92
Светлы смутак
Скуголіць вецер па завуголлю,
У шыбы хвошча бясконцы дождж,
Датлела ў печы даўно вуголле,
А ты мой смутак не патрывож.
У хаце пуста. Слязіцца свечка,
Нікога побач даўно няма,
I толькі чутна, што недалечка
На раздарожжы звініць зіма.
Сняжынкі лягуць на першапутак,
Засцелюць Нёман, i Пціч, i Сож,
А ты здалёку мой светлы смутак
Халодным словам не патрывож.
11/IX—91
Вершы ў сне
Так лёгка складаліся вершы i ў сне:
Звінелі радкі, апяраліся рыфмы,
Буслы прыляталі насустрач вясне,
На золку віталі i славілі ix мы.
Пасля навальніца над намі гула,
Маланкі спляталі блакітныя ўзоры,
А бусел паволі ляцеў, i з крыла
Сцякалі крывінкі, як раннія зоры.
Ад страху тулілася ты да мяне,
Гулі ясакары, гайдалася глеба.
Пыталася ты, калі нас абміне
Бяда i ўратуюць i людзі, i неба.
Цябе не ўтрымаў. Ты растала, як цень,
Буслы адляцелі, забыліся словы,
За крыжам акна распагодзіўся дзень,
Блакітна-ружовы, зялёна-вясновы.
На чыстай старонцы пачаты радок,
Што мне журавы i маланкі прынеслі.
Хапаю паветра гаючы глыток,
Пішу, углядаюся, крэслю i крэслю.