Літанне
He Багі абпальваюць гаршкі,
He Багі даруюць нам грашкі,
Не Багі прыдумалі закон
I жыццё паставілі на кон,
Не Багі нам абяцалі «шчасце»,
А злачынцы, што умелі красці,
Не Багі стварылі лад благі, —
Над Багамі ў нас былі ба-гі,
Вартыя суда i пакарання,
Бо сагнулі ўсіх у рог баранні.
Грэх народ ніколі не даруе,
Тым, хто кіраваў i так кіруе.
Хто усё ж няшчасным дапаможа,
Калі ты не злітуешся, Божа?
На апошняй ракавой мяжы
Бедным i няшчасным памажы.
3/VI— 92
Пад небам Беларусі
Хацеў накінуць на сябе пятлю,
Бо змогся ад жыцця такога:
Здалося, што нічога не люблю,
Што скончылася i мая дарога.
I больш ужо няма куды ісці,
Ніколі ўжо не вырвацца на волю,
Бо не было ў маім жыцці
Нічога, апрача бяды i болю.
Зірну наўкол праз вузкае сіло,
Убачу свет іскрысты i бясконцы,
I раптам нечакана узышло
I засляпіла вочы сонца.
На вецці, на ігліцы, на лістах
Дрыжаць, нібы вясёлкі, завушніцы,
I адышоў пякельны страх,
Ударыў звон далёкае званіцы.
Хвіліна за хвілінаю бяжыць.
Кляну сябе i сам сабе клянуся,
Што,як ні горка, трэба жыць
У Беларусі i для Беларусі.
2/VIII—91
БЕЗНАЗОЎНЫЯ ЭЛЕГІІ
* * *
Наперадзе — нічога.
Усё ў мінулым.
На успамін находзіць
Успамін
Забытым словам,
Незнаёмым гулам,
I я на адзіноце
Не адзін:
Вяртаюцца з нябыту,
Як жывыя,
Вясёлыя з іскрынкамі ў вачах
Сябры,
I раздарожжы крыжавыя,
I грозный сузор'і
Па начах.
Знікае ўсё.
Стажары толькі свецяць,
I Месяц у зеніце малады.
Мінае ўсё на белым свеце,
I пыл заносіць нашыя сляды,
Па вольна, непрыкметна — назаўжды.
* * *
Ці то на яве, ці то ў сне,
Калі было да болю млосна,
У поўнач выпаў першы снег
На поле, на шляхі i сосны.
Да рання, можа, даляжыць,
Хоць горка, але трэба жыць!
* * *
Нікому не трэба ні вершаў, ні прозы, —
Ад «шчасця» народ i п'яны, i цвярозы,
Hi кніжак не трэба, ні фільмаў, ні песень,
Бо душы ўкрывае атрутная плесень.
Галеча i голад, вар'яцкія цэны,
I толькі балююць адны бізнесмены,
Хапугі, зладзеі, дзялкі, прайдзісветы,
Што нас заклікалі да светлае мэты,
Гуляюць, шыкуюць i смачна жаруць,
I торбу, i кій у старцоў адбяруць.
* * *
Мінае жыццё, a нічога не маю, —
Чужое усё, i нічога свайго.
Дзіўлюся, што неяк жыву i трываю
З бяссоннем, адчаем i вечнай тугой.
Вышукваў радкі дзеля ўласнай уцехі:
Збіраліся кніжкі, а часам тамы,
А нехта цягаў чарапіцу на стрэхі,
На лазню, гараж, на веранды, дамы.
Я ім не зайздрошчу, хоць сам i бяздомны,
Сціраю слязінку з шчакі кулаком,
Бо я, бесхацінец з маленства патомны,
Застаўся няўдачнікам i дзіваком.
З чаго пачынаў, тым свой круг замыкаю,
Гады прашумелі, нібы лістапад,
У змроку брыду i кагосьці гукаю,
А вецер мой голас адносіць назад.
* * *
За вокнамі — лютаўскі дождж i слата,
I кожная шыба дрыжыць i слязіцца,
Уласны свой лёс дачытаю з ліста
У цеснай палаце дзевятай бальніцы.
У дымнай смузе дагараюць агні.
О колькі бяды i пакутаў на свеце!
Бальніца трызніць у начной цішыні,
І толькі у моргу агеньчыкі свецяць.
17/11—91
9-я клінічная бальніца
* * *
И равнодушная природа
Красою вечною сиять...