Пасля адлігі закруціў мароз,
Ударыла сляпая завіруха,
Шыпшыннік у гародчыку аброс
Празрыстым лебядзіным пухам.
Усё наўкола так, як i было,
I застанецца да сканчэння веку,
Як i даўней, на свеце правіць зло,
Зямля i неба — у палоне здзеку.
Атручаны даўно вада i суша,
Усё жывое гіне без надзей,
I страшна, што скалечаныя душы
Не д'яблам, a людзьмі — ў людзей,
А можа, Люцыфер кіруе намі?
Чаму тады глядзіць спакойна Бог,
Як здзекуюцца над яго сынамі
Яго ж сыны, a ўратаваць не змог?
Калі Ты ёсць, усемагутны Божа,
Зірні, як мы канаем на крыжы,
Калі сабе ажыць не дапаможам,
Ты злітуйся i нам дапамажы.
Магчыма, ён i чуе енк народа,
Але наўрад збавенне прынясе,
А мы i раўнадушная прырода
Знікаем у пакутах пакрысе.
Канчаецца дваццатае стагоддзе
У бойках, у нянавісці, ў крыві.
Апамятайся i сябе, народзе,
На мір i на любоў благаславі.
* * *
Разбурым усё, давядзём да нуля,
На месцы былога нічога не будзе.
Магчыма, праз век ачуняе зямля
I стануць людзьмі незалежныя людзі.
Люты 1991
* * *
Мароз i снег. Над горадам дымы,
I сонца заінелае ў зеніце.
Лютуе люты, як i мы,
Заблытаныя у пякельным быце.
Узлёт паэзіі, высокі дух
Здрабнелі, захлынуліся ў нястачах,
Святы агонь душы амаль патух
I толькі тлее у жалобным плачы.
Падвопытны народ, заўжды распяты,
За што табе такі пакутны лес?
Твой боль, твае цяжкія страты
Не вытрываў бы нават i Хрыстос.
Hi Ён, ні Бог за нас не заступіўся:
Амаль стагоддзе — меч над галавой,
Што ў барацьбе з народам не ступіўся,
I пахне вецер свежаю крывёй.
Калі ж пазбавімся ад вечнай мукі?
Мароз i снег. Над горадам дымы...
Хоць бы збавення прычакалі ўнукі,
Якога ўжо не прычакаем мы.
17/11—92
* * *
Магчыма, гэта мой апошні снег
Завеяў сцежкі i чужую дачу,
Мне нейкі цень дарогу перабег
I напрарочыў новую няўдачу.
Самому крыўдна, што жыццё пражыў,
Не ведаючы, што такое святы,
Быў двойчы пад крыжом i на крыжы
Зняважаны, знявечаны, распяты.
Цярплю, бо распінаюць мой народ
Дзялкі i прайдзісветы так старанна,
І сорамна, што ўжо каторы год
У свеце нас завуць «Абсурдастанам»,
Бо выпаў нам такі няўмольны лес, —
Жывём, нібы праклятыя на свеце,
Начамі захлынаемся ад слёз
I дзівімся, адкуль бяруцца дзеці.
Нарэшце зразумелі,колькі гора
Прынесла легендарная «Аўрора».
15/11—92
9-я бальніца
* * *
Як ні горка, а прыйшла вясна
I не зважае на мае праблемы,
Ужо дыміцца ў полі баразна,
Прадаюць на рынку хрызантэмы,
Трыпутнік ледзьве выбіўся з травы,
На луг наводзіць лотаць пазалоту,
Ляцяць з журботным крыкам журавы
На апусцелыя балоты.
Куды ix крылы лёгкія нясуць,
Нібыта самагубцаў без звароту?
Яны ж смяротны пыл не атрасуць
У зоне палыну i скруткаў дроту.
Хацеў парадавацца сонцу i вясне,
А здань бяды цікуе ля парогa.
Канае дзень. На яве i у сне
З вясной прыходзіць новая трывога.
14/11—92
9-я бальніца
* * *
Правда всегда опасна для власти негодяев, эксплуататоров, грабителей. Вот почему правду подавляют.
I я жыццё пражыў дарэмна
То ў марах, то у забыцці.
Мне часта сніцца гул турэмны
I трыццаць тры бяды ў жыцці.
Адна другую даганяла,
Штурхала ў вір, збівала з ног,
Абліччы розныя змяняла,
А я ix разглядзець не змог.
Гібеў i ўсё ж у нешта верыў,
Без веры дня пражыць не мог,
А лёс напаў шалёным зверам,
I мне ніхто не дапамог.