Шлюб
Яе, як ляльку, нёс у клуб
I аж трымцеў увесь ты.
Ты не ішоў, ляцеў пад шлюб
Ад дотыку нявесты.
Міналі тыдні i гады,
Былі, як будні, святы.
Забыўся ты, што малады
Ў нялёгкім чыне таты.
Далёка першая вясна,
Няма як маладзіцца,
I заблішчала сівізна
На скронях маладзіцы.
Бацькоў сыны перараслі,
Не рвуцца да сталіцы,
Каханых па сабе знайшлі, —
Прыйшла пара жаніцца.
Пасля вяселля прывялі
Сыны дамоў нявестак.
Паўхаты тыя занялі
Дзеля сябе i дзетак.
Каторы год у хаце — чад,
Што нават гінуць мухі...
I дзіўна, як растуць з дзяўчат
Злавесныя свякрухі.
7/ІV—92
Лісты без адраса
Я ўсё яшчэ пішу лісты
Мне не вядомым адрасатам
I ўзводжу хісткія масты.
Між буднямі i тлумным святам.
Я ўсё ж пішу, бо не магу маўчаць,
Каб гаварыць зусім не развучыцца,
Хоць часта не ўяўляю, як пачаць
I чым мае пасланне завяршыцца.
Я ні пісаць, ні думаць не магу.
Мінае ноч. За вокнамі світае.
Магчыма, нехта i маю тугу
Ці радасць выпадкова прачытае.
Мяне не вабяць званні, ні пасада,
Бо ўсё жыццё шукаю адрасата.
19/VI—93
Вячэрняя малітва
Да поўначы, укленчыўшы, хрышчуся,
У неба, у зорак i ў Бога малю
Даць волю i долю маёй Беларусі,
Вярнуць нашу мову, душу i зямлю.
Даўно мы знямелі, аглухлі, аслеплі,
Зайшоўся ад болю i голас, i зык,
Нас прыхадні гналі пад кулі i ў петлі
I вырвалі ў нашага Бога язык.
А Бог уваскрос, i жывы, i нязводны,
Распяты не раз без адходнай імшы,
У памяці нашай, у долі народнай,
У кожнай жывой акрыялай душы.
Зацятыя прыхадні енку не чуюць,
Бо ведаюць толькі: «крышы» i «карай»!
Пагардай i лютай знявагай лінчуюць
I мараць пра «Северо-Западный край».
Яго нашы продкі i мы паспыталі,
Але не здаліся пякельнай бядзе:
Прарока нам Бог дараваў на Купалле,
Каб ён запытаўся: «А хто там ідзе?!»
О, Божа магутны, малю i малюся:
Спрадвечныя нашы пакуты згадай,
Хоць ты заступіся за лёс Беларусі
I згінуць не дай.
30/ VI—3 /VII—92
* * *
Іду дарогай без звароту,
Над прорваю, на самы край,
I ўжо віднеюцца вароты
У пашчу пекла, а не ў рай.
Ніколі раю я не бачыў,
Hi ў родным, ні ў чужым краі,
Бо на зямлі так мала значыў,
Тырчаў, як тычка на буі.
Мяне ламалі i крышылі
У сцюжу лютыя вятры,
I нумар на спіну прышылі
Майго жыцця гаспадары.
Хто ж гэты знак пякельны здыме?
Мне ж не сплаціў ніхто даўгі,
I я з Радзімаю любімай
Прайшоў пякельныя кругі.
Хоць ты, Гасподзь, не пакарай
I пакажы здалёку рай.
Хвіліна развітання
Кахала ты мяне ці не кахала,
Не разумеў я ўсё жыццё,
Ты ласкаю душу закалыхала,
А вочы засцілала забыццё
Ўсяго, што адцвіло на раздарожжы,
Што знікла за асенняю смугой,
I за сібірскай колкай агароджай
Здавалася ты самай дарагой,
Бо верыла ў будучае шчасце,
А шчасце — не расстацца у жыцці,
i гора, i наступныя няшчасці
Адолець, абмінуць i абысці.
Не абышлі, не абмінулі гора,
Яно паўзе за намі, быццам сліж,
Закрэсліла, што радавала ўчора,
На плечы наваліўшы цяжкі крыж,
Увесь у стрэмках, на вятрах настылы,
I нам з табой у поцемках густых,
Відаць, без паратунку да магілы
Яго данесці суджана ўдваіх.
Не дачакацца яснага світання.
Я ўсё, што лесам суджана, сцярплю,
I ў горкую хвіліну развітання
Прашэпчуць вусны: «Я цябе люблю».
5/IV—92