6/ІХ—91
Maнa
Не ведаю, чыя віна,
Што распаўзлася так мана
У доўгіх нудных справаздачах,
У кабінетах i на дачах.
Сын хлусіць маці, маці — сыну,
Нявінную зрабіўшы міну.
Звычайна памаўзлівы муж
Выкручваецца, быццам вуж.
А з кім грашыў?
З чужою жонкай
Пад дараванаю дублёнкай.
Мана такая — паўбяды,
Бяда, што доўгія гады
Хлусня перапаўзае ў зводкі,
І страты лічаць за знаходкі:
Прыпісваюцца два нулі,
Каб толькі процанты былі.
За імі з'явяцца рашэнні,
I будуць грошыкі ў кішэні.
Выкручвацца гультайства мусіць,
Бо робіць брак і хлусіць, хлусіць
Сябрам, начальству і заводу,
А ўрэшце — усяму народу.
Хлусні страшэнная хвароба
Вузлом звязала бракароба.
Палац будуе, — здаў барак,
З пальто ад сілы выйшаў фрак,
І кажа: «Не мая віна,
Што на яго расце цана».
Касцюм, што выштукаваў ён,
Вісіць, нібыта балахон.
Зноў скажа — не яго віна.
Ці не зашмат было віна?
Ён ледзьве поўзаў, быццам рак,
Хаваў чужы i ўласны брак.
Цяпер для ўсіх не навіна,
Што зверху сыплецца мана,
Заместа манны ў нас яна
Усталявалася здаўна.
Хто толькі дбае пра сябе,
Апошняе з-пад нас грабе,
Каб нам хутчэй пайсці на дно...
А берага i не відно.
26/VI—91
Гонар Беларусі
Зямля мая ад Буга i да Сожа,
Ты мне за ўсё на свеце даражэй.
Няхай цябе усемагутны Божа
I нас, i наша поле беражэ.
Народ не будзе болей анямелым,
Ніколі нас не ашукае зброд.
Пад сцягам бел-чырвона-белым
Здабудзе шчасце наш народ.
Мы гаравалі звеку i давеку,
А мову i сумленне збераглі,
Змагаліся за волю чалавеку
Святое беларускае зямлі,
Каб назаўсёды прашчуры i дзеці
У нашым светлым доме i ў гасцях
Пранеслі гонар Беларусі ў свеце
I бел-чырвона-белы сцяг,
Каб узмужнела воля у народзе
I расцвіла зямля, як сад.
I Беларусь свабодная ўзыходзіць
На вечны i пачэсны свой пасад.
24/IX—91
Век
Гляжу на прошлое с боязнью,
Гляжу на будущность с тоской
Ну, вось i канчаецца век ашуканства.
А што прынясе дваццаць першы? Даўгі,
Злачыннае панства, злачыннае п'янства,
Цярпенне бясконцай жабрацкай чаргі.
Спакусліва падаюць яблыкі з дрэва, —
У свет немаўляты прыходзяць штодня,
Начамі сучасным Адамам i Евам
Трызняцца Чарнобыль, Афган i Чэчня.
Нам д'ябал бяду за бядой напрарочыў:
Сатлелыя косці у танках чадзяць,
Нанятых забойцаў здзічэлыя вочы
Праз мушкі ў патыліцы нашы глядзяць.