Што многія датлелі, як агаркі...
Пусцеюць душы, i пусцеюць паркі.
12/ V1-93
* * *
Як мне ні горка на душы,
Як ні трывожна ў свеце,
А сала вей пяе ў глушы
Чаромхавага вецця.
Заходзіць сонца за лясы
I ўсходзіць, як заўсёды,
I ўсё цішэюць галасы
Яшчэ жывой прыроды.
Яе пакінулі на здзек
I нелюдзі, i людзі.
Няўжо i дваццаць першы век
Такі злачынны будзе?
Мне кажуць: «Боль не варушы,
Пакуль душа жывая».
Як добра, што ў лясной глушы
Хоць салавей спявае.
Ноч i ціш
Прыпомніў шэпт i пацалункі
Ў блакітнай месячнай цішы,
I каляровыя карункі
I на грудзях, i на душы,
Знарок прыплюшчаныя вочы
I ледзь пачутае «Люблю».
Я ўпершыню на крылах ночы
Спусціўся з неба на зямлю.
На золку бліскалі зарніцы,
I хмеліў водар светлых кос,
А шчасце першай таямніцы
Я праз усё жыццё пранёс.
Праз паўстагоддзя на руінах
Здаецца, ў вочы мне глядзіш,
I ў непаўторных успамінах —
Ты, таямніца, ноч i ціш.
3/IV—92
Адна надзея
Я заўтра ўстану рана-рана
I працай смагу наталю,
Каб зажыла старая рана,
Масты ў мінулае спалю.
Улягу ў марную работу,
Хоць i не ведаю, калі
Па віражах, праз павароты
Я адарвуся ад Зямлі
I палячу ў такія высі,
Якіх не бачыў чалавек,
Хоць i загадваюць: «Вярніся»,
Імчуся ў дваццаць першы век,
Бо век, што ўжо даўно на сконе,
Прапах крывёй i дзікім злом,
Ад нараджэння i па сёння
Кляймёны д'яблавым таўром.
Вядзе пякельнымі кругамі
З пякельных i бяздонных сфер
Аслеплы, з вострымі рагамі
Люцыфер люты i цяпер.
A ў рай закрэслена дарога, —
Усталяваны гвалт i здзек,
Адна надзея што на Бога,
Каб блаславіў наступны век.
Усё, што рупіла, старанна
Зраблю, каб раны залячыць,
Таму i сёння ўстану рана,
Каб хоць душою адпачыць.
21/11—94
* * *
Лісты не прыходзяць, няма тэлеграм,
Табе дазваніцца ніяк не магчыма,
I нават з адчаю не вып'еш сто грам,
Каб ты ажыла прад вачыма.
Магчыма, цябе i на свеце няма,
A ў памяці быццам — Мадонна святая,
Магчыма, сухімі снягамі зіма
Ці восень лістамі твой след замятае.
Пакуль я жывы, ты жывеш як жыла,
Адданая, прагная i трапяткая.
Шкада, што гняздо на дваіх не звіла,
Што сёння мяне ўжо ніхто не спаткае.
I я не праводзіў цябе назаўжды
У дождж ці ў крутыя марозы.
Імкліва бягуць за гадамі гады,
Як познія горкія слёзы.
19/11—94
Каляндарны дзень
Колькі дзён яшчэ мне засталося?
Быццам i стары, i не стары.
Ці пабачу новае калоссе
I рабіну ў чырвані зары?
Ці пачую жаўранка на полі
I зязюлю шчодрую ў бары?
Паспрабую вынік горкай долі
Ў новым адшукаць календары:
Прагартаю да канца старонкі,
Пагляджу на свой сагнуты цень.
Можа, будзе змрочны, можа, звонкі
Мой апошні каляндарны дзень.
Добра, што не ведаю які,
Бо дагэтуль вабяць бальшакі.
20/XII—93
* * *
Гучыць адна i тая ж нота,
Нібы парваная струна,
I адзінота адзінота,
I сум, i востры боль здаўна,
I зайздрасць прашчурам i продка
Што i на гэтай жа зямлі
Хто доўгі век, а хто кароткі
Па-людску некалі жылі
У дабраце i поўнай згодзе
Ад першых да апошніх дзён,
Бо i ў людзей, як i ў прыродзе,
Сумленне — быў адзін закон.
1—2/11—94
* * *