Снег завейвае плечы
I маю галаву.
Да жаданай сустрэчы
Я наўрад дажыву.
Праз снягі i завею,
Праз начную жуду,
Я хутчэй пасівею,
Чым да любай дайду.
Толькі ўспомню аб свяце
У былыя гады
I адчую, што страціў
Я цябе назаўжды.
Незваротнаю стратай
Пакараў мяне Бог.
Мабыць, сам вінаваты,
Што цябе не збярог.
2/II—94
Вяртанне
З гадамі Дантэ i Гарацый
Мяне хвалююць i часцей
Вяртаюць у маё юнацтва,
Дзе ўсё сумленней i чысцей.
Дакоры, здзеклівыя кпіны
Ў душы пакінулі сляды.
I толькі цешаць успаміны
Пра незваротныя гады.
3/1—94
Снегапад
Ты помніш за парканам ліпу,
Усю з зялёнага святла,
Калі без стуку i без скрыпу
Неспадзявана ты ўвайшла?
У вузкім i пустым пакоі,
Як сон,міналі вечары,
I мы не ведалі спакою
З табой з зары i да зары.
Гарэлі, быццам вугалёчкі,
Іскрынкі незабыўных воч,
I карацей тваёй сарочкі
Здалася чэрвеньская ноч.
Я ўсё часцей жыву мінулым
I азіраюся назад,
Калі ўсю ноч з трывожным гула
Не заціхае снегапад.
19/XII—93
Блакітная зіма
Прыйдзі непрыкметна сцяжынкай нямою
У сінім святле да знаёмых дзвярэй,
Цябе я чакаю блакітнай зімою,
Прыйдзі i настылае сэрца сагрэй.
Я трачу надзею, а ты нечакана,
Калі ні цяпла, ні спакою няма,
Зайшла, зачыніла фіранкі старанна,
Каб сэрцы дваім не студзіла зіма.
У змроку падыдзеш нячутнай ступою
I цёплыя рукі раскінеш шырэй,
Мы ў казачным свеце пабудзем з табою,
Ты толькі настылае сэрца сагрэй.
Твае пазнікаюць усе таямніцы,
А ты пазіраеш дабрэй i дабрэй.
Я буду табе на каленях маліцца,
Ты толькі настылае сэрца сагрэй.
11/1—94
Каштаны
Мой лес заблытаны i танны:
Пра шчасце бачу толькі сны,
Жадаю, каб цвілі каштаны
I ў мой апошні дзень вясны.
Я ўсё прыпомніў да драбніцы —
I дождж, i бэзавую даль,
I сіні росчырк навальніцы
Над грабянцамі чорных хваль,
Удалечы сагнуты ветразь,
Дрыготку вуснаў i кален,
Разбуджаных шалёным ветрам
Напевы казачных сірэн.
Сваю душу вярэдзіць годзе,
Страсаць слязінкі, быццам ртуць,
З тых дзён мінула паўстагоддзя,
I вось каштаны адцвітуць,
Патушаць свечкі залатыя
Ў празрыстым лісці i галлі,
Будзённыя, зусім не тыя,
Што ў навальніцу расцвілі...
Усё мінае без звароту,
Знікае назаўсёды след,
Вясёлкі расхінуць вароты
Ў нікому не вядомы свет.
2/1—94
Падзяка грому i дажджу
Мы заблудзіліся з табою ў лесе:
П'яніў багун i палыновы чад,
Каравы дуб над намі вецце звесіў,
A сцежкі не відно ні ўперад, ні назад.
Мы думалі, куды цяпер падацца,
I раптам хмара, чорная, як дым,
Плыла i пачынала загарацца
На страх або на радасць маладым.
Ударыў гром, рассечаны маланкай,
Што зыркнула, як срэбная змяя,
I ты адразу стала паланянкай,
I так даўно — тваім палонным я.
За кропляй кропля твар i плечы біла,
Наскрозь прамок твой белы сарафан,
I да мяне ты ўсё бліжэй туліла
Свой трапяткі i захмялелы стан.
Я дзякую дажджу, маланцы, грому,
Што ні дарог, ні лесу не відно,
Што стала нам утульна, нібы дома,
Што сталі мы з табою як адно.
20/XІІ—93
Незваротнае
Пяюць дзяўчаты...
Так пяюць, што плачу
Па зорных і блакітных вечарах,
Па ўсім, што страціў, і па ўсім, што трачу,
Па смольных хатах, студнях і дварах,
Па песнях на зажынках і дажынках,
Па звонкіх падгалосках у палёх,
Па бальшаках і расяных сцяжынках,
Якіх ніяк уратаваць не змог
У некранутай чыстай прыгажосці,
Начальнікамі знішчанай дарма.
Цяпер не ходзім ні з гасцей, ні ў госці,
А там жыла паэзія сама.
Пяюць дзяўчаты...
Так пяюць, што плачу
З бяссілля, што нічога сам не значу,
Што жытні дух, ружовы пыл дарог
Я толькі ў сэрцы і ў душы збярог.