Nemezis

— Znowu mnie przegadałeś… Robisz to od tak wielu lat…

— Tak, i w przyszłym roku będę musiał robić to ponownie i za dwa lata także. Ty się nie zmienisz, Eugenio, i zaczyna mnie to męczyć. Zawsze sądziłem, że pierwsza rozmowa powinna ci wystarczyć.

Odwrócił się z powrotem do komputera.

Rozdział 2 NEMEZIS

Po raz pierwszy przeglądał ją szesnaście lat temu, w roku 2220. Był to niezwykły rok. wtedy bowiem otworzyły się przed nimi wrota Galaktyki.

Włosy Janusa Pitta były jeszcze ciemnobrązowe, a on sam nie zajmował stanowiska komisarza Rotora — chociaż mówiono o nim jako o przyszłym kandydacie. Kierował wtedy Wydziałem Badań i Handlu. Sonda Dalekiego Zasięgu należała do zakresu jego kompetencji, sam zresztą był po części odpowiedzialny za jej powstanie. Sonda była pierwszym obiektem materialnym, który poruszał się w przestrzeni kosmicznej za pomocą napędu z hiperwspomaganiem.

Wedle ich najlepszej wiedzy. Rotor był jedynym ośrodkiem, któremu udało się rozwinąć technologię hiperwspomagania. Pitt bardzo nalegał na utrzymanie tajemnicy.

Na spotkaniu Rady powiedział:

— Układ Słoneczny jest zatłoczony. Istnieje zbyt dużo Osiedli, zbyt dużo jak na nasz Układ. Jedynym wolnym miejscem jest pas asteroidów, ale i tam wkrótce zamieszkają ludzie. Co więcej, każde Osiedle posiada swoją własną równowagę ekologiczną i pod tym względem nasze drogi rozchodzą się. Handel zamiera na skutek obaw przed przeniesieniem obcych pasożytów czy patogenów.

— Jedynym rozwiązaniem, panowie radni, jest opuszczenie Układu Słonecznego, bez fanfar i bez ostrzeżenia. Znajdźmy sobie nowy dom, zbudujmy nowy świat, stwórzmy nową ludzkość, nowe społeczeństwo i nowy sposób życia. Oczywiście wszystko to. o czym mówię, byłoby niemożliwe bez hiperwspomagania, które na szczęście posiadamy. Inne Osiedla już wkrótce mogą także rozwinąć tę technologię i prawdopodobnie również zdecydują się na odlot. Układ Słoneczny stanie się mleczem, który wyda} nasiona; nasiona podróżujące w kosmosie.

— Jeśli wyruszymy pierwsi, być może uda nam się znaleźć nowy świat, zanim pojawią się inni. Do tego czasu zdołamy mocno stanąć na nogach i gdy inni podążą naszym śladem, będziemy wystarczająco silni, by odesłać ich w inne miejsce. Galaktyka jest olbrzymia i starczy w niej miejsca dla każdego.

Były oczywiście sprzeciwy, niekiedy bardzo gwałtowne. Niektórzy przeciwstawiali się ze strachu; ze strachu przed nieznanym. Inni ze względu na sentymenty — uczucia, które wiązały ich z miejscem przyjścia na świat. Jeszcze inni przeciwstawiali się z powodu własnych przekonań, często bardzo idealistycznych, które nakazywały im dzielenie się wiedzą z ludźmi.

Pitt nie obawiał się, że może przegrać. Miał w zapasie ostateczny atut, który dostarczyła mu Eugenia Insygna. Miał szczęście, że przyszła z nim właśnie do niego. Była wtedy jeszcze młoda — miała dwadzieścia sześć lat — wyszła za mąż, ale nie myślała o dziecku. Przyszła bardzo podniecona, zaczerwieniona i obładowana wydrukami komputerowymi. Jej wejście początkowo wzburzyło Pitta. Był przecież sekretarzem Wydziału, a ona — no cóż, była nikim, chociaż był to ostatni moment jej pozostawania w cieniu.

Pitt nie wiedział jeszcze wtedy o tym i bardzo zdenerwowało go jej wtargnięcie. Skurczył się w sobie, widząc podniecenie Eugenii. Nie miał zamiaru wysłuchiwać niekończących się rewelacji na temat jakiegoś drobiazgu, który właśnie udało jej się obliczyć na komputerze, i w dodatku udawać zainteresowanie. Powinna była najpierw skontaktować się z jednym z jego asystentów i przedstawić mu streszczenie wniosków, do jakich doszła. Z nagłą desperacją Pitt postanowił, że powie jej tak: „Widzę, pani doktor, że zamierza pani przedstawić ml jakieś dane. Z przyjemnością zapoznam się z nimi w odpowiednim czasie. Proszę zostawić je w sekretariacie”. I rzeczywiście tak uczynił, wskazując drzwi z nadzieją, że odwróci się i wyjdzie. (Później zastanawiał się niekiedy, co by się stało, gdyby rzeczywiście wyszła — i myśl ta napawała go strachem).

— Nie, nie, panie sekretarzu — odpowiedziała. — Muszę porozmawiać z panem i z nikim innym.

Glos trząsł się jej, gdy to mówiła, tak jak gdyby podniecenie odbierało jej siły.

— Dokonałam największego odkrycia od… od… — nie zdołała dokończyć. — Po prostu największego!

Pitt spojrzał z powątpiewaniem na wydruki, które trzymała w ręku. Papiery drgały — podobnie jak ciało Insygny — Pitt jednak nie znajdował w sobie zrozumienia dla stanu młodej odkrywczym. Ci wąscy specjaliści zawsze przekonani, że jakiś mikropostęp w ich mikrodziedzinie jest w stanie poruszyć gwiazdy.

— Dobrze — powiedział z rezygnacją w głosie. — Czy mogłaby pani wyjaśnić w prostych słowach, o co chodzi?

— Czy jesteśmy zabezpieczeni, proszę pana?

— Po co mamy się zabezpieczać?

— Nie chcę, by ktokolwiek usłyszał to, co mam do powiedzenia, zanim się upewnię… upewnię…, muszę jeszcze wszystko sprawdzić i przetestować, dopiero wtedy pozbędę się wątpliwości, ą zresztą już w tej chwili nie mam cienia wątpliwości. Mówię od rzeczy, prawda?

— Zgadza się — powiedział chłodno, przełączając wyłącznik tarczy. — Jesteśmy zabezpieczeni. Słucham?

— Mam to wszystko tutaj. Pokażę panu…

— Nie. Proszę mi powiedzieć. Własnymi słowami. Krótko. Wzięła głęboki oddech.

— Panie sekretarzu, odkryłam najbliższą gwiazdę. Jej oczy rozszerzyły się. Oddychała gwałtownie.

— Najbliższą gwiazdą jest Alfa Centaur! — powiedział. — Fakt ten znany jest już od stuleci.

— To jest najbliższa gwiazda, którą znamy, co nie znaczy, że nie ma innej, którą możemy poznać. Odkryłam bliższą gwiazdę. Słońce ma towarzysza, czy jest pan w stanie w to uwierzyć?

Pitt rozważał jej słowa. Była wystarczająco młoda, wystarczająco entuzjastyczna, wystarczająco niedoświadczona, by wybuchać za każdym razem, gdy coś jej się powiedzie — jakże to typowe.

— Jest pani pewna? — zapytał.

— Jestem. Naprawdę. Pozwoli pan, że pokażę dane. To najbardziej niezwykła rzecz, jaka zdarzyła się w astronomii od…

— Jeśli w ogóle się zdarzyła. I proszę nie pokazywać mi tych obliczeń, przejrzę je później. Niech pani posłucha; jeśli istnieje gwiazda bliższa niż Alfa Centauri, dlaczego nie odkryto jej wcześniej? Dlaczego zostawiono ją dla pani, pani doktor? — zdawał sobie sprawę, że mówi sarkastycznie, ale ona nie zwracała na to uwagi. Była za bardzo podniecona.

— Jest pewien powód. Gwiazda jest przesłonięta chmurą, czarną chmurą pyłu, która znajduje się pomiędzy nami a nią. Gdyby nie chmura, gwiazda miałaby ósmą wielkość i z pewnością widzielibyśmy ją. Chmura pochłania jej światło i sprawia, że gwiazda widoczna jest jako ciało dziewiętnastej wielkości, ledwo dostrzegalne pośród milionów słabych gwiazd. Nie mogliśmy zwrócić na nią uwagi: nikt jej się nie przyglądał. Na ziemskim niebie znajduje się daleko na południu, tak, że większość teleskopów pochodzących z okresu przed powstaniem Osiedli nie mogłaby nawet zostać skierowana na tę gwiazdę.

— Jak więc pani ją dostrzegła?

— Dzięki Sondzie Dalekiego Zasięgu. Widzi pan, Sąsiednia Gwiazda i Słońce zmieniają relatywnie swoje położenie wobec siebie. Zakładam, że Gwiazda i Słońce obracają się wokół wspólnego środka grawitacji. Robią to bardzo wolno, raz na kilka milionów lat. Przed wiekami pozycja Gwiazdy mogła być taka, że z łatwością można ją było dostrzec w pełnej jasności na krawędzi chmury — do tego jednak potrzeba teleskopu, a teleskop wynaleziono dopiero sześćset lat temu, nie mówiąc już o tym, że miejsca, z których widoczna jest Gwiazda, były wtedy białymi plamami na mapie świata. Za kilka stuleci Gwiazda ponownie ukaże się z drugiej strony chmury, ale wcale nie trzeba czekać długo. Dzięki Sondzie widzimy ją teraz.

Htt poczuł wzbierające podniecenie. Zalewała go delikatna fala ciepła.

— Czy to oznacza — powiedział — że Sonda zrobiła zdjęcia tej części nieba, w której znajduje się Gwiazda, i że była wystarczająco daleko w przestrzeni, by chmura nie stanowiła przeszkody w ujrzeniu pełnej jasności Gwiazdy?