Ім жыцьця ня хопіць адцьвісьці,
Як звычайным кветкам выпадае,
Бо нябёсы ў восеньскім лісьці,
І дажджамі хмары набухаюць.
Хоць да першасьнега – многа дзён,
Дзе ідзе ён – іней праступае.
У нябёсах воблакаў мільён –
Месцы неабжытыя займаюць.
Ёнас Зданіс
Костка
Дзень вісіць, як белая кашуля
на вяроўцы пад зімовым дубам.
У пакоі жанчынамі поўным
на пытаньні адны і тыя ж я стаміўся адказваць зноўку.
У сьвятле, як сусьвет скалелым, сьвецяць твары
іх перад дрэвам.
Трызьніш ты на няроднай мове,
а, прачнуўшыся, пішаш брат мой
на сьцяне у сваім пакоі аскалабкам засохлым косткі.
Прыручаю паглядам рэчы:
абмялела каханьня рэчка – зморшчын рэчышча ля вачэй,
перасохлыя смагай вусны.
Тонкіх ліній крыштальны іней
зімніх літар, марозных слоў,
схаладзелых пад языком.
Арнас Алішаускас
Сучаснасьць
З пылінкі перліну гадуе час-факір
Як мусульманін страшыцца шайтана
Баюся гэтак сьмерці нечаканай
Калі нябёсы зносяцца да дзір
І Бог адтуль пакажа босы німб
Раскрыліць дзьверы непадскрыпна брама
Я думаў што спасьцігнуў тайну слоў
Адкуль бяруцца знакі пакрыёма
Чаму люстэрка родніцца з радном
Калі жалоба абжывае раптам дом
А сёньня я чакаю двух сыноў
Хто д’ябал, хто анёл з іх невядома
Пакуль на сподзе сьпее глінны хлеб
Пакуль праклён не збыўся аніводзін
Зноў бацьку мыліцы прысьняцца заміж крыл
Тастамантам няспраўджаных магіл
Сканае з рыкам д’ябал ува мне
Не абвясьціўшы богавых народзін
* * *
Я сьведчу што нічога больш няма
Ня згадана ня спраўджана забыта
Страх старасьці – нязжытая зіма
Бо толькі ў снах цьвіце зімою ліпа
Паўторыцца нанова сумны сон
Гандлююць газай брудныя бабулі
Ня ў першы раз страх возьме у палон
Сад дыяментавы і ты ў начной кашулі
Яшчэ блукае й нараджаецца агонь
То б’ецца птушкай то паўзе змяёю
Тым днём калі цьвікі ня скрозь далонь
Скрозь хлеб прайшлі запёкшыся крывёю
Дзе пір агню там правілаў няма
Ні сьмерцяў толькі лічбы з нумарамі
Калі ты хворы значыць хворы я
Кастром шаманскім сонца па-над намі
Пад вечар ані слоў ані гасьцей
Застылі гіры ў змове з ланцугамі
Над горадам кружляе белы сьнег
Як позьні птах над чорнымі стагамі
Генрыкас Альгіс Чыгрэюс
Вецер у дрэвах прымор’я
Той вецер у дрэвах такі нянаскі,
З Балтыі ён, а магчыма й па Швецыі швэндаў,
Такі заходні, такі сусьветны,
Гул ягоны – знаёмай песьняй.
А можа ён з поўначы,
З Салачаю, з Біржайскага краю
Швагерчык; поначы
Самім сабою прыгнаны.
Злуецца вецер, дык гайда за стол,
Ды без бутэлькі нельга!
Бяз чарачкі падобным стане ён
На замак, што ня мае вежаў,
Твой стол-бянтэжнік.
* * *
Прафесар жлукціць з пляшкі піва
Ля кірмашу; я падыходжу
Вітаюся, гляджу яму у вочы,
Ён дзеліцца глытком са мной, шчасьлівы.
А час такі – да восені бліжэй,
Чым да аблок, што ў небе валунамі –
Бухматай воўны поўнымі вазамі
Плывуць, як на распродаж, без надзей.
Гляджу на іх – здароўем небагаты,
А ў галаве – асеньні лістапад,
Кружляе лісьце, танчыць неўпапад,
Нібы з чужога прыляцела
саду.
З украінскай
Раман Лубкіўскі
Паляваньне