І доўжыцца спрадвеку паляваньне,
За рацьцю раць стральцоў па сьледзе йдзе,
То хітры зьвер ад вечара да раньня
Іх на нябачным повадзе вядзе.
Ідуць стральцы. Згубіліся дарогі.
Зьбялела сонца ў небе, нібы косьць.
Ім мроіцца алень блакітнарогі,
І аксамітна-вогненная поўсьць.
Тут столькі стрэлаў страчана дарэмна,
Тут столькі лукаў зломлена тугіх…
Вастрэй стралы -- тут вока мець патрэбна.
Вастрэй за нож – тут мець патрэбна слых.
…Сяджу ў засадзе, сэрцам заміраю,
Як росны ліст ад холаду трымчу,
Стралу выцягваю і гэтак закладаю,
Каб нават вецер шолах не пачуў.
Такімі вось блакітнымі начамі,
У сэрца зазіраючы сваё,
Я бачыў зьвера з сінімі вачамі,
Што піў з крыніцы зорнае сьвятло.
І высьпеў стрэл. Глядзі, не прамахніся,
Сястра мая, страла, не падвядзі!
Ляціць страла, нанізваючы лісьце,
Ляціць страла, зьбіваючы гады…
А я стаю адзін у звонкай цішы,
Чакаю ўпарта сьнег на галаву…
Ды не стралу, а сэрца насадзіўшы,
Нацягваю тугую цеціву…
Алеся Мамчыч
Журба
Журба як птах
Гадуе птушанят
Малых рахманакрылых
журбянят.
Каб ціхі рэй –
каб іх – крылаты рэй
асеньнім лісьцем
падаў з чорных вей.
Каб у калюжах
Крылы іх спляліся...
Журба як птах
адлётвае калісьці.
* * *
Я па пяты ў расе
І па сэрца ў расе
І ня знае ніхто,
Што пабачылі ўсе
І ня знае ніхто --
Толькі сьвет патойбоч,
Як сьпявала наўзрыд
Скрывянелая ноч.
Як сьпявала наўзрыд,
І як месяц асьлеп,
І як потым дажджы
Разарвалі сусьвет.
І як падаў сусьвет
Цяжкакрыла між траў,
Пахрысьціўшы мяне
На сьвітанку – як храм.
Ліна Кастэнка
Ван-Гог
Добрай раніцы, адзінота!
Холад холаду. Цішы ціш.
Цыклапічнасьцю аднавокай
неба дзівіцца на Парыж.
Мая мука, ты ходзіш па лёзах!
Яшчэ ўчора я быў каралём.
А сягоньня попел бялёсы
асядае на жоўты дом.
Зьмерлі барвы.
О рукі-хмары!
На мальбертах расьпяты сьвет.
Я – жалобны камень цьвінтарны.
Кіпарысавы хвост камет.
Неба ў негадзь, бы ноч, глухое.
Гнуцца пэндзлі, як чараты.
Чорным рэхам палеазою
паламаныя гор хрыбты.
Прамяніцца маё скляпеньне.
Я пастух. Я сад стары пасу.
Ў кішэнях дня,
залапленых цярпеннем,
я кулакі да сьмерці данясу.
Самавіты – несамавіты –
не Сезан – не Гаген – не Манэ –
але што ж я магу зрабіці,
як мяне багата ў мяне?!
Ён бажавольны, кажуць. Бажавольны!
Магчыма й так. Ён – гэта значыць я.
Божа – вольны…
Божа, я – вольны!
Дык дабранач, Свабода мая!
* * *
Зіхціць між ружаў золатам калыска.
Блакіт павекаў хата узьняла.
Сьвет неаглядны здалечы і зблізку.
Пачатак ёсьць. А слова шчэ няма.
Шчэ дзіўны дым і хаты выгляд новы,
І шчэ ніяк нічога не завуць.
І хмары , не прывязаны да слова,
А проста так – плывуць сабе й плывуць.
Шчэ кожны пальчык сам сабе Бетховен.
Шчэ ўся мая на сьвеце прыгажосьць.
І сьвеціць сонца вокам каляровым.
Шчэ слоў няма. Паэзія ўжо ёсьць.
* * *
Баюся слоў, калі яны маўчаць,
калі яны дыханьне затаілі,
калі ня знаеш, як табе пачаць,
бо словы ўсе былі ужо чыімісь.
Хтось імі плакаў , кленчыў да багоў,
з іх пачынаў і зьнік за небакраем.
Людзей мільярды і мільярды слоў,
а ты упершыню іх вымаўляеш.
Усё паўторыцца:краса і шматкалёрнасьць.
Усё было: асфальт і спарышы.
Паэзія ж – заўсёды непаўторнасьць,
як бесьсямяротны дотык да душы.