* Заходняя зброя вялікімі партыямі ўвозілася ў Маскоўскую дзяржаву і ў гады вайны. Прыкладам, у 1655 г. - 20 тысячаў мушкетаў, у 1660 г. - 2000 параў пістоляў і 1000 карабінаў і г.д.
Актывізавалася і маскоўская дыпламатыя. Цар рассылаў эўрапейскім манархам скаргі на польскага караля. Спецыяльна аднаўляліся дачыненні з аўстрыйскім імператарам Фердынандам ІІІ, якога Аляксей Міхайлавіч пераконваў: «И если Ян Казимир король станет у вас или у курфюрстов просить против нас помощи, то вы бы ратных людей и никакой помощи ему не давали...» [64, т.10, с.600]. У пасланні да герцага курляндскага маскоўскі ўладар пісаў, што ён зусім не вінаваты - яго справакавалі на вайну, прасіў нічым не падтрымліваць Рэчы Паспалітай і абяцаў сваю прыязнасць да Курляндыі [28а, 427].
Да сярэдзіны траўня 1654 г. падрыхтоўка да агрэсіі была завершаная. Гіганцкія арміі зграмадзіліся на зыходных пазіцыях і чакалі пачатку дзеянняў. У Вялікіх Луках стаяла групоўка ваяводы князя Шарамецева, якая налічвала каля 15 тысячаў чалавек. Асобным войскам кіраваў цароў дзядзька баярын Стрэшнеў. Іх удар быў скіраваны на Невель, Полацак, Віцебск ды іншыя гарады Падзвіння. Паўднёва-заходняя армія пад камандай ваяводы князя Аляксея Трубяцкога налічвала таксама каля 15 тысячаў і знаходзілася ў Бранску. Трубяцкой мусіў рушыць на Рослаў-Амсціслаў-Барысаў. Выпраўляючы яго ў Бранск, цар у красавіку наладзіў вялікую ўрачыстасць у Крамлі, дзе патрыярх Нікан чытаў малітвы «на рать идущим», заклікаў іх «творить государево повеление безо всякого преткновения со страхом и трепетом». Сам манарх звярнуўся з прамовай да ваяводы Трубяцкога. Той быў крануты да слёз і пакланіўся трыццаць разоў. Войска крычала: «...готовы за веру православную, за вас, государей наших, и за всех православных христиан без всякой пощады головы свои положить!» Цар плакаў. Баяры, ваяводы і дзякі адзін за другім падыходзілі да яго і па чыну «со страхом и радостью» цалавалі ягоную руку...
Цэнтральнай арміі, сабранай у сталіцы, адводзілася галоўная задача: авалодаць стратэгічнай фартэцыяй, фактычна брамай у Вялікае Княства Літоўскае, - Смаленскам. Гэтае злучэнне налічвала 41 тысячу ратнікаў і мела магутную артылерыю.
Кіраваць ім браўся сам цар. Для дапамогі маскоўскаму войску, на загад царскага ўрада, Багдан Хмяльніцкі выслаў на Беларусь 20 тысячаў казакоў Нежынскага, Чарнігаўскага і Старадубскага палкоў на чале са сваім шваграм, наказным гетманам Іванам Залатарэнкам. Казакам даручалася дзейнічаць уздоўж Дняпра і Сажа - ударыць у фланг непрыяцелю, захапіць Гомель, Чачэрск, Прапойск, Стары Быхаў. Усяго ў баявых фармаваннях, накіраваных на Беларусь, налічвалася 90-100 тысячаў чалавек*. Аснову гэтай арміі складалі палкі «иноземного строю» - рэйтарскія, салдацкія, драгунскія, гусарскія, забяспечаныя найноўшай зброяй, узначаленыя заходнімі афіцэрамі. У арсенале Маскоўскае дзяржавы на той час было каля 4-5 тысячаў гарматаў [43, с.83]. Якая яшчэ краіна магла змабілізаваць тады гэтакую сілу? Колькасць царскага войска, якое вясною 1654 г. рушыла на Беларусь, моцна ўражвала ўладароў суседніх краінаў. Прыкладам, курляндскі герцаг Якуб Кетлер пісаў, што «падобнага (войска) ніхто ніколі не меў».
* Для дзеянняў на Ўкраіне цар паслаў туды Андрэя Бутурліна толькі з 4-тысячным войскам ды 7 тысячаў Васіля Шарамецева.
Вялікае Княства Літоўскае не валодала такім ваенна-эканамічным патэнцыялам, каб выставіць блізкую па колькасці армію. 10-12 тысячаў - усё, чым дыспанавала яно пад час барацьбы з казакамі Хмяльніцкага. Вальны сойм у Берасці, скліканы Янам Казімірам 24 сакавіка 1653 г., ухваліў каштарыс на 15 тысячаў жаўнераў. Тады ж, даведаўшыся ад злоўленых маскоўскіх шпегаў, што цар найперш хоча ўдарыць па Смаленску [24, s.214], сойм паслаў рэвізораў для агляду смаленскіх умацаванняў з тым, каб забяспечыць гэтую фартэцыю зброяй, боезапасамі, правіянтам, падправіць муры і валы. Пачалася такая-сякая падрыхтоўка да абароны. Умацоўвалі таксама замкі ў Віцебску і Полацку, павялічвалі іх залогі. Усходнія паветы Княства былі вызваленыя ад абавязку высылаць паспалітае рушанне да галоўнага абозу, каб маглі самі абараняць сваю тэрыторыю. Шляхецкі соймік Полацкага ваяводства ў жніўні 1653 г. вызначыў нормы мабілізацыі рушання: з трох службаў па старых разліках трэба было выстаўляць аднаго чалавека з мушкетам ці ручніцай і сякерай, а таксама з запасам пораху, волава і харчу на 4 дні [92, s.36].