Ход вайны ад самага пачатку агрэсіі разгортваўся надта ўдала для заваёўнікаў. 11 чэрвеня цар атрымаў паведамленне пра здачу Невеля войску Шарамецева, 29 чэрвеня - пра капітуляцыю Полацка. Праўда, цэлыя тры дні ваяводам давялося трымаць у аблозе полацкі замак. Хоць большасць шляхты ўцякла з горада і ў замку засталося толькі 36 чалавек, стралялі яны гэтак трапна, што Шарамецеў палічыў за лепшае прапанаваць абаронцам выгадныя ўмовы капітуляцыі. І 36 чалавек годна пакінулі замак. 30 чэрвеня вестка пра гэта з Вільні дайшла ўжо да Варшавы, а яшчэ па якім часе пра падрабязнасці абароны Полацка распавядаў на сойме яе ўдзельнік езуіт Габрыэль Аўсядоўскі [28а, s.429].
Армія Трубяцкога неўзабаве авалодала Рославам і падышла да Амсціслава. Гэты ваяводскі горад меў на той час яшчэ даволі значныя ўмацаванні і моцны замак, пад ахову якога збегліся людзі з далёкіх ваколіцаў, захапіўшы з сабой дакументы ды ўсё, што можна было, з рухомай маёмасці: «...все панове обывателе воеводства Мстиславского... до города Мстиславского з жонами, з детьми, з справами и зо всеми маетностями заехавшы спровадили» [3, т.34, с.157]. Аблажыўшы горад, маскоўскія ваяводы даволі хутка захапілі і спалілі астрог. А вось замак здабыць адразу не змаглі. Абаронцы ўпарта адбіваліся і спадзяваліся на дапамогу - чакалі «отсечы». Ім абяцалі «великие дары и волности», агітавалі здацца, аднак мсціслаўцы, «сурова отповедаючы», адбівалі прыступ за прыступам. І ўсё ж надалей стрымліваць ціск вялізнае арміі ды цярпець бясконцы абстрэл магутнай артылерыі было немагчыма. Драўляныя ўмацаванні не ратавалі ад гарматаў. 22 ліпеня «великою потугою и усилством през штурм» амсціслаўскі замак быў захоплены. Па шматлікіх сведчаннях відавочцаў тых падзеяў, пераможцы «места агнём выпалілі і людзей пасеклі»; «народ усялякі шляхецкі, мяшчан і жыдоў, а таксама простых людзей у пень высеклі, потым адтрубіўшы, сярод трупаў жывых знаходзілі і ў палон на Маскву забіралі, а скарбы ўсялякія забраўшы, замак і паркан увесь агнём спалілі і дазвання спустошылі» [3, т.34, с.9]. У маскоўскіх дакументах адзначалася, што пры захопе Амсціслава агулам было «побито больши десяти тысеч человек», а ў некаторых актах сустракаюцца паведамленні і пра пятнаццаць тысячаў ахвяраў: «Трубецкой с товарищи город Мстиславль взял и высек и выжег, а побил в нем больше пяти на десяти тысеч...» [5а, с.128]. У гісторыі гэтая крывавая расправа над горадам атрымала назву «трубяцкой разні» - па прозвішчы ваяводы, які кіраваў аблогай і штурмам. Рэшта ацалелых жыхароў была прыведзеная да прысягі на вернасць цару. Шмат «амсціслаўскіх недасекаў» папоўніла партыі палонных, якія адводзіліся на ўсход.
Атрымаўшы паведамленне, што «бояре и воеводы над Мстиславлем позамешкались, город взятьем взяли и всех в Мстиславле высекли», цар накіраваў армію Трубяцкога далей на захад, да Дняпра, для супольных дзеянняў з Чаркаскім супраць вялікага гетмана Януша Радзівіла. Тады ж Аляксей Міхайлавіч выдаў грамату ў гонар таго, што ягоныя ваяводы «взяли имянные Литовские городы Полотцк и Мстиславль», ды загадаў у царскім тытуле «Полотцк и Мстиславль... писати по сему... указу».
Ваявода Чаркаскі вёў з-пад Смаленска магутнае войска*, складзенае з адборных частак вялікага, перадавога, старажавога ды іншых палкоў, з адной мэтай - зліквідаваць корпус Радзівіла. Навучаны гісторыяй з начным налётам Ганскага, Аляксей Міхайлавіч цяпер баяўся распачынаць штурм Смаленска, пакуль недзе ў лясах заставаўся баяздольны непрыяцель.
* Гетман Радзівіл, пэўна ж перабольшваючы, паведамляў, што яно налічвала 40 тысячаў і мела гарматы.
Гэта весткі пра рух Чаркаскага прымусілі вялікага гетмана паспешліва вяртацца з-пад Гораў да Воршы. Ужо 2 жніўня ён пісаў у Вільню, што, калі б хоць на дзень спазніўся, заспеў бы на месцы лагера толькі попел. Вораг стаяў ужо за нейкія 6 міляў! На злучэнне з Чаркаскім ішоў Трубяцкой. Па чутках, сюды з-пад Віцебска і Полацка спяшалася дапамога Шарамецева. «Сёння, заўтра і штохвілінна чакаем непрыяцеля», - паведамляў Радзівіл і ў адчаі дадаваў, што гэта будзе расправа: «Як справіцца з няроўнай і такой вялізнай сілай? - Бог лепей ведае, бо апроч гэтага кволага войска няма нікога ні з паноў, ні з мясцовае шляхты, якая раней лічылася тысячамі... Адзін толькі я, пазбаўлены ўсялякай дапамогі... ужо 6 тыдняў стрымліваю на сваіх плячах такога моцнага непрыяцеля з боку Полацка, Віцебска, Смаленска, Амсціслава, трывожачы яго і замінаючы ягоным планам, аднак біць і разбіваць яго не магу. Вытрымліваць далей такія слабыя сілы не ў стане; таму трэба чакаць аднаго з двух: або - барані Божа! - войска гэтае кінецца ў небяспеку і, у выпадку нявытрымкі, да нас на падмогу павінна паспяшацца ўся Рэч Паспалітая, або ўсімі гэтымі землямі, што знаходзяцца амаль у сярэдзіне княства Літоўскага, завалодае непрыяцель» [11, с.356-359].