Любамірскі Ежы Себасцян (1616-1667) - маршалак вялікі і палявы гетман каронны, адзін з найбольш уплывовых і папулярных сярод шляхты польскіх магнатаў сярэдзіны ХVІІ ст. Вайсковую кар'еру пачаў у войнах з казакамі Хмяльніцкага. У 1651 г. заканфліктаваў з дваром, перайшоў у апазіцыю да Яна Казіміра, якога называў «каралём-тыранам». У 1654-1655 гг. у ваенных кампаніях не ўдзельнічаў, але і на шведскі бок не перакінуўся. З 1656 г. разам са Стэфанам Чарнецкім вёў барацьбу супраць шведаў у Польшчы. З 1662 г. ізноў у адкрытай апазіцыі да двара, супраць усялякіх планаў элекцыі караля. У 1665-1666 гг. Любамірскі вёў вайну супраць каралеўскіх сілаў.
Мурашка Дзяніс (?-пасля 1671) - кіраўнік сялянскага вызваленчага руху ў Беларусі, наказны беларускі палкоўнік. Праўдападобна, да вайны казачыў на Ўкраіне, а ў 1654 г. вярнуўся ў Беларусь як казацкі сотнік аднаго з палкоў Івана Залатарэнкі. Інспіраваў сялянскія паўстанні, а затым і кіраваў імі. З восені 1656 г. меў рэзідэнцыю ў Ігумене, а ўлетку 1657 г. перайшоў у Камень. Казацка-сялянскае войска Мурашкі кантралявала Менскі і Ашмянскі паветы, рабіла рэйды на маёнткі прысяжнай шляхты Наваградчыны. У верасні 1658 г. Мурашка адкрыта перайшоў на бок Рэчы Паспалітай і вёў барацьбу супраць царскіх ваяводаў супольна з Нячаем ды Аскіркам. За ратныя заслугі перад Айчынай атрымаў шляхецтва і маёнткі ў Віцебскім ваяводстве.
Нячай Іван (?-блізу 1672) - казацкі палкоўнік, брат славутага ўкраінскага палкоўніка, паплечніка Багдана Хмяльніцкага Данілы Нячая. Быў зяцем гетмана Хмяльніцкага. На тэрыторыі Беларусі з'явіўся ў 1655 г. як сотнік войска наказнога гетмана Залатарэнкі, а пасля смерці апошняга ўзначальваў тут казацкія палкі. Рэзідэнцыю меў пераважна ў Чавусах, зваўся палкоўпікам чавускім і навабыхаўскім, а Хмяльніцкі тытулаваў яго «палкоўнікам беларускім». Канфліктуючы з маскоўскай акупацыйнай уладай, імкнуўся пашыраць падкантрольныя сабе абшары Беларусі. Восенню 1658 г. адкрыта выступіў супраць Масквы. У 1659 г. арыштаваны царскімі ваяводамі і сасланы ў Сібір, дзе прабыў да канца вайны. Вызвалены па Андрусаўскай дамове, праз два гады памёр.
Паклонскі Канстанцін (?-блізу 1662) - беларускі палкоўнік, ротмістар войска Вялікага Княства Літоўскага. Паходзіў з праваслаўнай шляхты Пінскага павета. На самым пачатку вайны пакінуў Магілеў і пайшоў да казакаў Хмяльніцкага, адкуль быў прыведзены да цара. Атрымаўшы ўзнагароды і тытул палкоўніка, Паклонскі стаў служыць Аляксею Міхайлавічу. Стварыў уласны полк з мясцовага насельніцтва, схіляў да капітуляцыі ўсходнебеларускія гарады. Спрабаваў зрабіць падуладныя яму абшары незалежнымі як ад маскоўскай улады, так і ад украінскіх казакаў. Вясной 1655 г. вярнуўся на бок Вялікага Княства Літоўскага, служыў у фармаваннях Януша Радзівіла. Пасля страты Вільні разам з вялікім гетманам пайшоў у Кейданы, затым на які час трапіў у войска брандэнбургскага электара Фрыдрыха Вільгельма, але вярнуўся з Прусіі і браў удзел у барацьбе са шведамі, пакуль не быў захоплены імі ў палон. Сядзеў ў турме ў Мальбарку. Пасля вызвалення ў войска не пайшоў.
Пац Крыштап Жыгімонт (1621-1684) - вялікі харужы з 1646 г. і канцлер Вялікага Княства Літоўскага з 1658 г., адзін з найбольш уплывовых магнатаў. З'яўляўся прыхільнікам прымірэння Рэчы Паспалітай з Маскоўскай дзяржавай, зацятым супернікам Радзівілаў. Карыстаўся вялікім даверам караля і ўвесь свой час праводзіў пераважна ў кампаніі манарха. Узначальваў прааўстрыйскую шляхецкую групоўку ў Вялікім Княстве Літоўскім, стаў адным з творцаў Аліўскай дамовы 1660 г. паміж Рэччу Паспалітай і Швецыяй. Дамагаўся гвалтоўнай ліквідацыі канфедэратаў у войску.
Пац Міхал Казімір (1624-1682) - гетман літоўскі, ваявода віленскі. Вайсковую службу пачаў вельмі рана. Вызначаўся пад час кампаніі Януша Радзівіла супраць казакаў. У гады вайны з Маскоўскай дзяржавай ваяваў у дывізіі Гасеўскага на Жамойці, у Інфлянтах і Курляндыі, а ў 1659 г. узначаліў полк гэтай дывізіі. Тады ж прызначаны абозным. Сканфедэраванае войска абрала яго сваім начальнікам, і кароль пацвердзіў гэты выбар. Улетку 1660 г. Міхал Пац ужо кіраваў жамойцкай дывізіяй на маскоўскім фронце. Удзельнічаў у бітвах з арміяй Далгарукага каля Басі і Хаванскага пад Кушлікамі. Разам з братам Крыштапам Пацам меў непасрэдныя дачыненні да планаў каралеўскага двара на элекцыі «Vivente rege», браў чынны ўдзел у ліквідацыі вайсковай канфедэрацыі. Пад час Задняпроўскай кампаніі 1663-1664 гг. здабываў Рослаў, разбіў ваяводу Баратынскага каля Бранска, затым вадзіў войска ў Польшчу дапамагаць каралю ў вайне з Любамірскім. У студзені 1667 г. атрымаў чын вялікага гетмана.