Аднак праз хвіліну бура ўціхла, і Ганеста загадала Карыне:
— Ідзі за мною.
Карына паслухмяна выйшла з дому і ўгледзела на паляне шмат ведзьмаў. Сярод іх былі і старыя, і маладыя, але ўсе мурзатыя і апранутыя ў брудныя лахманы.
— Пакажы мне, каго з іх ты бачыла,— сказала Ганеста Карыне.
Дзяўчынка падышла бліжэй да ведзьмаў: усе яны былі падобныя адна на адну, і Карына баялася памыліцца. Яна падоўгу ўзіралася ў твар кожнай з іх і нарэшце тыцнула пальцам у старую, якая спадылба глядзела на Карыну.
— Што такое? Гэта няпраўда! Дзе ты магла мяне бачыць? — Ведзьма зрабіла выгляд, быццам вельмі здзівілася.— Ды хіба я магла...
Але Ганеста не дала ёй закончыць.
— Аўга! — грозна сказала яна.— Колькі разоў я цябе папярэджвала: мне надакучылі свае штучкі!
— Ды я, ды хіба можна... Як Вы маглі падумаць...— прабубніла Ведзьма, але, відаць, зразумела, што лепш не будзіць ліха.— Я больш не буду.
— Дзе хлопчык, які прыйшоў сюды разам з ёй? — Ганеста кіўнула ў бок Карыны.
— Дык гэта... Ён там...— прамармытала Аўга.
— Ён павінен быць тут, зараз жа! — загадала Ганеста і ўзмахнула рукой.
Старая Ведзьма закруцілася на месцы, як ваўчок, і, не перастаючы круціцца, у адно імгненне знікла з паляны. Прайшло не больш хвіліны, як яна вярнулася, і не адна, а разам з Гранем.
— Граня! — радасна ўсклікнула Карына.
Але хлопчык толькі здзіўлена лыпаў вачыма, азіраючыся па баках, і нічога не мог зразумець.
— Падыдзі да мяне,— загадала Ганеста Аўзе.
Старая Ведзьма пакорліва падышла, насцярожана пазіраючы ў вочы валадарцы.
— За тое, што ты не адзін раз парушала законы нашай краіны, я пазбаўляю цябе права насіць залаты пярсцёнак,— строгім і ў той жа час урачыстым голасам прамовіла Ганеста і працягнула руку.
— Ваша Вядзьмарская Вялікасць! — узмалілася Аўга.— Хіба можна — з-за нейкіх дзяцей! Яны яшчэ і не гэтага заслугоўваюць!.. Добра, калі Вы так хочаце, я больш не буду. I нагі маёй больш там не будзе! А калі я змахлюю, то хай...
— Пярсцёнак! — суха паўтарыла Ганеста.
Ведзьма замоўкла і нехаця зняла з пальца пярсцёнак з крышталікам, у якім пагойдвалася рыбіна вока, і працягнула Ганесце.
— А цяпер усе могуць вярнуцца па сваіх дамах,— ужо больш мяккім голасам прамовіла Ганеста.
— Ведзьмы, як па камандзе, закруціліся ваўчком і зніклі з паляны.
— Падыдзіце да мяне,— звярнулася Ганеста да Карыны і Грані.
Калі дзеці наблізіліся да Валадаркі Краіны Ведзьмаў, яна дакранулася да правай рукі Грані і сказала:
— Цяпер твая рука не будзе балець.
Граня памацаў плячо, затым патрос рукою і радасна ўсклікнуў:
— I праўда, не баліць!
Ганеста ўважліва паглядзела ў вочы Карыне і задумліва прамовіла:
— А вось зняць чары з твайго брата не так проста.
21. КУСТ ЧОРНЫХ ПАРЭЧАК
— Калі б у цябе была якая-небудзь яго рэч...— прадоўжыла Ганеста.
— Ёсць! — усклікнула Карына.— Ёсць!
I дзяўчынка дастала з кішэні акуратна адпрасаваную насоўку, якую, выпраўляючыся ў няблізкі свет, прадбачліва захапіла з сабой, і працягнула яе Ганесце.
Валадарка Краіны Ведзьмаў доўга круціла насоўку ў руках і нарэшце вярнула Карыне.
— Калі ў вас да мяне больш няма ніякіх спраў, можаце вяртацца дадому. I старайцеся больш не трапляцца на вочы ведзьмам. Вам пашчасціла, што вы змаглі знайсці мяне, хоць я і не разумею, як вам гэта ўдалося. Не чакайце, пакуль зменіцца мой настрой, і хутчэй вяртайцеся ў сваю краіну.
— А мой брат? — разгублена спытала Карына.— Хіба Вы не дапаможаце яму?
— Думаю, твайму брату ўжо не баліць нага,— спакойным і нават крыху абыякавым голасам адказала Ганеста.
Карына не ўтрымалася і радасна запляскала ў далоні. Затым яна доўга дзякавала Валадарцы Краіны Ведзьмаў — так доўга, што тая мусіла перапыніць яе хвалебную прамову.
— Вось самая кароткая дарога ў вашу краіну,— сказала Ганеста, паказваючы на сцяжынку, якой, як здалося Карыне і Граню, нядаўна яшчэ не было.— Ідзіце па ёй і нікуды не зварочвайце.
Развітаўшыся з Валадаркай Краіны Ведзьмаў, падарожнікі заспяшаліся дадому. Цяпер ісці было радасна і легка. I лес ужо не здаваўся такім змрочным, як раней.
Ад некуль з'явіўся прыгожы пярэсты матылёк, які доўга кружыўся над іх галовамі. Пасля матылёк паляцеў наперад і апусціўся на куст чорных парэчак, што рос пры сцяжынцы.