Малпачка паказала ім тэлефонны апарат з патрэсканай трубкай і патлумачыла яго прызначэнне.
— Цяпер,— урачыста закончыла яна,— калі мне захочацца пагаварыць з кім-небудзь з вас, або каму-небудзь з вас са мной, не абавязкова трэба будзе перціся праз увесь лес, а можна проста зняць трубку і сказаць: "Алё!"
Наступіла доўгая паўза.
Нарэшце цішыню парушыў Зубр.
— Я, вядома, чытаў пра такія дзіва-апараты,— разважлівым голасам сказаў ён.— Рэч вельмі цікавая і, можа, нават карысная. Але, як я зразумеў, іх у цябе ўсяго два. Адзін ты пакінеш у сябе, а ў каго будзе стаяць другі? Нас жа многа,— нагадаў ён.
— О'кэй,— сказала Чыта,— я лічу, другі тэлефон павінен стаяць у самага паважанага і разумнага сярод вас...
Жыхары пушчы пераглянуліся паміж сабой.
— У Зубра,— закончыла Малпачка.
Зубр збянтэжана апусціў вочы.
— А калі ты, напрыклад, захочаш пазваніць мне? — нерашуча звярнуўся да Чыты Заяц.
— Тады Зубр цябе пакліча да тэлефона,— не задумваючыся, адказала Малпачка.
— Ды дзе ж я знайду яго? — нахмурыўся Зубр.— Ён жа носіцца як угарэлы па пушчы! За ім не ўгонішся!
— А праўда! Гэта ідэя! — усклікнула Чыта.— Тэлефон трэба паставіць у Зайца. Сярод вас ён самы хуткі.
— Самы хуткі, ды не помніць нічагуткі! — закрычала Сарока.— Ён жа, пакуль знойдзе каго, забудзецца, чаго шукаў! Мне трэба паставіць тэлефон! Я ведаю ўсе навіны, і са мной будзе цікавей, чым з кім, балбатаць.
— Ведаеш, ведаеш, ды больш на хаду прыдумляеш,— заўважыла Вавёрка.
— А ты, а ты!..— надзьмулася Сарока.— Ты зусім... таго... калі... заўсёды...
— Сціхніце! — цыкнуў Зубр.— Я думаю так: усім нам хочацца мець дома тэлефон. Але ён адзін, а нас вунь колькі.
— Як дзірак у рэшаце,— буркнула Сарока.
— Таму,— прадоўжыў Зубр,— мне здаецца, тэлефон трэба паставіць на паляне. Мы ўсе, апроч, вядома, Чыты, жывём недалёка ад паляны. I калі тэлефон зазвоніць, кожны з нас, калі будзе дома, зможа пачуць яго. А самае галоўнае, я думаю, тэлефон дапаможа нам часцей збірацца ўсім разам. А то жывём у адным лесе, можна сказаць, побач, а бачымся гады ў рады. Быццам нам і пагаварыць няма пра што.
— Але... але калі мы будзем пастаянна сустракацца ўсе разам, кожны і без мяне будзе ведаць усе навіны,— прамармытала сабе пад нос Сарока.— Усе будуць пераказваць адзін аднаму, што калі дзе зрабілася. Для чаго ж тады я? Хто мяне тады пачастуе за навіну, калі я не першая пра яе раскажу?..
Сарока яшчэ больш надзьмулася і пачала нервова хадзіць вакол лясной кампаніі.
— Пахвальна, пахвальна,— тым часам адобрыла прапанову Зубра Малпачка.
— А мы зможам пазваніць у Амерыку? — з надзеяй у голасе спытаў Бусел.
— А ў цябе там ёсць знаёмыя? — здзівілася Чыта.
— Не,— уздыхнуў Бусел,— але я якраз і хацеў бы з кім-небудзь пазнаёміцца.
— Для таго, каб каму-небудзь пазваніць, трэба ведаць нумар яго тэлефона,— сказала Чыта з выглядам знаўцы.— А ты ведаеш хоць адзін нумар тэлефона?
— Не,— зноў уздыхнуў Бусел.
— Пачакайце, пры чым тут Амерыка! — умяшаўся Зубр.— Хіба нам не будзе пра што паміж сабой пагаварыць?!
— Правільна,— падхапіла Ліса.— Давайце ж хутчэй што-небудзь рабіць!
Чыта крыху падумала і рашуча заявіла:
— Спачатку трэба выбраць для тэлефона прыдатнае месца.
I ўсе лясныя жыхары рушылі да паляны, пра якую гаварыў Зубр.
— Так,— задаволена прамовіла Малпачка, як толькі яны апынуліся на паляне,— тут нават можна ў баскетбол гуляць! Калі-небудзь я абавязкова навучу вас гуляць у баскетбол. А вось тэлефон... Дзе мы паставім тэлефон, каб яго можна было здалёк бачыць і каб на яго выпадкова хто-небудзь не наступіў? Пры гэтых словах Малпачка пакасілася на Зубра.
— На дрэве! — усклікнула Сарока.— Трэба павесіць тэлефон на дрэве! Тады на яго ніхто не наступіць.
— I не дастане,— прабубніў Зубр.— Ва ўсялякім разе, што да мяне, то я яшчэ не навучыўся лазіць па дрэвах.
— I я,— сказаў Заяц.
— I ў мяне ад вышыні галава кружыцца,— уздыхнула Ліса.
— Вось! — Малпачка паказала рукой на невысокі бярозавы пень пасярод паляны.— Вось дзе будзе стаяць тэлефон!
Яна падышла да пня і паставіла на яго тэлефон.
— Ну як? — Чыта абвяла ўсіх пераможным позіркам.
— Добра,— сказала Вавёрка.— I здалёк відаць, і ніхто не наступіць.
— Цяпер,— заявіла Малпачка,— пойдзем назад. Ёсць адна рэч, без якой па гэтым тэлефоне размаўляць немагчыма.
I лясныя жыхары ўслед за Чытай накіраваліся ў зваротны шлях.
Малпачка зайшла ў свой домік і праз хвіліну вярнулася са скруткам тонкага дроту, які неабачліва пакінулі без нагляду рабочыя, што некалькі гадоў таму каля дома яе гаспадара пракладалі падземны кабель.