ДЗЕНЬ НАРАДЖЭННЯ ЗАЙЦА
Аднойчы Заяц паволі клэпаў па лесе, задумліва пазіраючы сабе пад ногі. Выгляд у яго быў пануры, і Вавёрка, якая сядзела на парозе свайго дупла, заўважыла гэта здалёк. Яна хуценька спусцілася на дол.
— I далека ты выбраўся?
Заяц спыніўся і моўчкі паціснуў плячыма.
— Нейкі ты сумны. Што-небудзь здарылася?
— Скажы, Вавёрка, у цябе бывае дзень нараджэння? — пачухаўшы патыліцу, спытаў Заяц.
— Вядома. Я тады пяку салодкія пірагі з арэхамі і вару малінавы кампот.
— А ў мяне вось не бывае. Я ведаю, што, раз я некалі нарадзіўся, ён павінен быць, але не ведаю, у які дзень. Можа, у пятніцу, а можа, у сераду. Можа, у ліпені, а можа, у жніўні. А мо і зусім у студзені. Лепш, вядома, у ліпені. Папраўдзе, дзень нараджэння не вельмі мне і патрэбны, але часам хочацца ведаць, ці многа пражыў.
— А ты хіба не ведаеш, колькі табе гадоў? — здзівілася Вавёрка.
— Не,— уздыхнуў Заяц.— Можа, пяць, а можа, сто. Самае крыўднае, калі мой дзень нараджэння сёння. Ён прыйшоў, а я нават не здагадваюся пра гэта.
— Мне здаецца,— крыху падумаўшы, сказала Вавёрка,— дзень нараджэння можна спраўляць у любы дзень.
— У любы? — недаверліва перапытаў Заяц.
— У любы,— паўтарыла Вавёрка.— Ва ўсялякім разе, я дакладна помню, што летась свой дзень нараджэння спраўляла ў нядзелю, а пазалетась у суботу. Галоўнае, святкаваць пажадана не часцей і не радзей аднаго разу ў год, каб не зблытацца, колькі табе споўнілася.
— Ты хочаш сказаць, я свой магу спраўляць хоць сёння?
— Ну, не ведаю...— задумліва прамовіла Вавёрка.— Разумееш, калі прыходзіць дзень нараджэння, ты сябе адчуваеш незвычайна.
— А незвычайна гэта як?
— Ну, не так, як у іншыя дні. Па-святочнаму. Ты ўсяму радуешся, быццам першы раз бачыш. I ўсё здаецца такім... такім прыгожым, добрым... такім...
Пачакай, пачакай,— перабіў Заяц.— Здаецца, я пачынаю адчуваць сябе незвычайна! Нядаўна яшчэ не адчуваў, а цяпер адчуваю. Відаць, мой дзень нараджэння толькі-толькі наступіў.
— Тады віншую! — сказала Вавёрка.— Віншую цябе з днём нараджэння і жадаю... жадаю шчасця і доўгіх гадоў жыцця! — урачыста закончыла яна.
— Дзякую! — расхваляваўся Заяц.— Усё ж здорава, калі ў цябе ёсць дзень нараджэння!
Праз некалькі хвілін ён ужо стаяў пад бярозай, на галінцы якой гайдалася Сарока.
— Віншую цябе, Заяц, з днём нараджэння! — крыкнула зверху Сарока.— А я гляджу і думаю: сёння Заяц нейкі незвычайны. Нейкі...
— Ты, сапраўды, заўважыла? — радасна ўсклікнуў Заяц.— Значыць, я не памыліўся?
— Ну, табе лепш ведаць, памыліўся ці не,— развяла крыламі Сарока.
— А ты нічога не хочаш мне пажадаць? — з нецярпеннем спытаў Заяц.
— Ну, што ж, я жадаю табе... жадаю шчасця і... пражыць яшчэ многа-многа доўгіх гадоў.
— А ты не магла б пажадаць чаго-небудзь іншага? — папрасіў Заяц.
— Хіба табе не спадабалася мае пажаданне? — пакрыўдзілася Сарока.
— Спадабалася, але шчасця і многа-многа доўгіх гадоў мне толькі што пажадала Вавёрка.
— Хм, прабач, я не ведала. Тады я жадаю табе ніколі не хварэць.
— Дзякуй, тваё пажаданне якраз дарэчы, а то ўвесну я заўсёды прастуджваюся,— задаволена сказаў Заяц.
Зубр пажадаў Зайцу набрацца розуму столькі, колькі памесціцца ў яго галаве.
— А гэта многа? — пацікавіўся Заяц.
— Вядома, многа,— кіўнуў Зубр.— Пра столькі розуму можна толькі марыць.
— I ўсёткі шкада, што мая галава меншая за тваю,— уздыхнуў Заяц.— Тады б у ёй магло памясціцца яшчэ больш розуму.
Ліса пажадала Зайцу сабраць сёлета вялікі ўраджай морквы і капусты, на што Заяц заўважыў:
— Тады, калі ласка, заадно пажадай, каб морква была сакавітая, а не сухая, як летась, а капусту не патачылі вусені.
Бусел, якога Заяц доўга расшукваў па лесе, чамусьці адразу пачаў гаварыць пра свой дзень нараджэння.
— Я таксама буду хутка спраўляць. А ўяві сабе, каб я нарадзіўся зімой, што было б?
Заяц не ўявіў — сёння яму было ўсё роўна, калі нарадзіўся Бусел.
— Мне ж тады ўсе свае дні нараджэння давялося б сустракаць за мяжой, у Афрыцы.
Заяц ніколі не быў у Афрыцы, таму не ведаў, добра гэта ці кепска — тое, пра што гаворыць Бусел.
— Ну і ну,— на ўсялякі выпадак сказаў ён тонам, які можна было зразумець як заўгодна, і тут жа спытаў: — А ты мне нічога не пажадаеш?
— Ну, чаму ж? Я жадаю табе новых сяброў! — узнёсла прамовіў Бусел.