Імчацца па горадзе на машыне без руля — задавальненне, якое немагчыма пераказаць. Праўда, спачатку, як толькі дзіва-тэхніка даганяла які-небудзь "мерседэс" ці "жыгулі", Луіза сціскала кулачкі і пішчала ад страху, але хутка прывыкла і сама пачала "кіраваць" водамабілем.
— Зменшыць хуткасць! — уладарным голасам казала яна ў маленькі мікрафончык, замацаваны на камп'ютэры, калі іх машына занадта разганялася. I тая паслухмяна змяншала хуткасць.
— Абагнаць! — камандавала дзяўчынка, і водамабіль сапраўды даваў улева і абганяў чарговую машыну.
Гардзей моўчкі сядзеў побач і шчасліва ўсміхаўся.
Хутка яны апынуліся на другім канцы горада. Тут рух быў не такі ажыўлены, як у цэнтры, і водамабіль ішоў роўна, не змяншаючы хуткасць і не павялічваючы яе.
Мінула яшчэ некалькі хвілін, і Луіза з Гардзеем ужо мчаліся па звілістай лясной дарозе.
— Можа, будзем вяртацца? — час ад часу няўпэўнена пытаўся ў сястры Гардзей, але па яго го ласе няцяжка было здагадацца, што ехаць назад хлопцу самому зусім не хочацца.
— Зараз,— адказвала Луіза.— Вунь за той павароткай развернемся.
Але як толькі яны даязджалі да павароткі, дзяўчынка прасіла:
— Давай даедзем вунь да таго дрэва і будзем разварочвацца.
Раптам матор пачаў барахліць і нечакана наогул заглух. Гардзей, засмучаны, выйшаў з машыны. Луіза паспяшалася за ім.
— Што-небудзь сур'ёзнае? — спытала яна.— Мы зможам даехаць дадому?
— Не ведаю,— паціснуў плячыма Гардзей.— Трэба паглядзець. Вось толькі ў мяне з сабой няма ніякіх інструментаў.
Тым часам на зямлю апусціўся вячэрні змрок, і корпацца ў машыне было ўсё цяжэй.
Гардзей зрабіўся зусім змрочны. Луіза трымалася наводдаль, каб не замінаць брату.
Здалёк пачуўся шум матораў. У іх бок імчалася некалькі матацыклаў.
— Ура! — крыкнула Луіза.— Зараз нам дапамогуць!
Гардзей выцер рукі бруднай прамасленай анучкай і пачаў махаць ёй, просячы матацыклістаў спыніцца. Іх было пяцёра. Яны сапраўды спыніліся. Знялі шлемы. I чамусьці ад разу не спадабаліся Луізе. Выгляд у іх быў высакамерны, а ў паходцы — тая цвёрдасць і ўпэўненасць, якая многіх прымушала паспешна саступіць ім дарогу, далей ад ліха.
— У нас вось... вода... водамабіль сапсаваўся,— крыху вінавата прамовіў Гардзей.
— Хто-хто сапсаваўся? — перапытаў адзін з матацыклістаў. Як і астатнім чатыром, на выгляд яму было не больш за дваццць гадоў.
— Водамабіль,— ціха паўтарыў Гардзей.
― Вода...— хлопец не дагаварыў і зарагатаў.— А ён што ў цябе, толькі па вадзе ездзіць? Ці, можа, па лужынах?
Матацыклісты падтрымалі таварыша дружным смехам. А той адштурхнуў Гардзея і накіраваўся да машыны. Ад нечаканасці Гардзей згубіў раўнавагу і ўпаў. Зноў пачуўся рогат.
— Што вы робіце? Як вам не сорамна?! — закрычала Луіза.
— О, якая прыгажуня! — усклікнуў адзін з хлопцаў.— Паехалі з намі!
— Прэч адгэтуль! — ледзь не плакала дзяўчынка.
— Вы толькі зірніце на гэты іх водамабіль,— насмешліва сказаў матацыкліст, які штурхануў Гардзея.— Дык у ім жа нават руля няма. Яны, мабыць, у сю дарогу пхалі гэтую развалюху!
— А цяпер стаміліся і захацелі, каб мы ім дапамаглі,— дадаў другі матацыкліст.
— Вось зараз мы ім і дапаможам,— сказаў са здзекам трэці.— Ану, давайце перакулім гэтую старызну, каб не замінала на дарозе.
I хлопцы дружна ўзяліся за справу.
Упяцёх яны лёгка перакулілі водамабіль. Машына спачатку цяжка павярнулася на бок, а затым легла дагары коламі.
— Вось так яна глядзіцца значна лепей,— задаволена сказалі хлопцы.
Збоку яны былі як браты-блізняты — амаль аднолькавага росту, апранутыя ў аднолькавага колеру курткі і штаны. Ды і твары іх у вячэрнім змроку таксама выглядалі аднолькава — злыя і самазадаволеныя.
— Як вы можаце! Вы не маеце права! — ускочыў Гардзей і кінуўся на хлопцаў.
Але адзін з іх моцна пхнуў яго. У Гардзея зляцелі акуляры.
— Акуляры! Мае акуляры! — крыкнуў Гардзей. Пад нагой матацыкліста трэснула шкло.
— Ну, я вам зараз пакажу!
Гардзей усхапіўся і пачаў чапляцца рукамі за вопратку то аднаго, то другога хлопца, спрабуючы адагнаць іх ад перакуленага водамабіля.
— Ідзіце адгэтуль! — крычаў ён з такой злосцю і нянавісцю, як, напэўна, яшчэ не крычаў ніколі ў жыцці.— Ідзіце адгэтуль, кажу!
Але яго словы выклікалі адно смех. Гардзея ніхто не баяўся. Яго знешні выгляд быў не з тых, калі не шкодзіць спачатку добра падумаць, перш чым нагрубіяніць альбо сказаць пра яго нешта насмешлівае.
Хлопцы рагаталі і штурхалі Гардзея адзін аднаму, быццам гулялі з мячыкам.