— Не дыхай мне ў самае вуха! — раптам пачуўся нечы шэпт.
На яго тут жа зашыкаў нехта другі:
— Цішэй ты!
— А ты адвярніся! — не мог супакоіцца той, каму дыхалі ў вуха.
— Ты чула? — спытаў Гардзей.
— Што? — Луіза зрабіла выгляд, быццам нічога не зразумела, хоць, па праўдзе кажучы, яна ўсё цудоўна чула.
Нехта толькі што шаптаўся.
— А табе не здалося?
— Ды не.
— У любым выпадку, калі заходзіш у чужы дом, трэба вітацца,— сказала Луіза і гучна прамовіла: — Добры вечар!
— Вечар добры! — адказаў нехта нябачны.
— Ды ты што, звар'яцеў?! — зашыпеў на яго другі голас.
— Прабачце, што мы зайшлі сюды без запрашэння, але за намі гналіся... нейкія хлопцы,— як мага мякчэй прамовіла Луіза.
— Яны перакулілі мой водамабіль,— дадаў Гардзей, азіраючыся па баках.
— Гэта такая машына, якая працуе не на бензіне, а на вадзе,— растлумачыла Луіза.
— Ну і ну! — прашаптаў нехта нябачны.
Гардзей уважліва прыслухоўваўся да ўсіх гукаў у пакоі, і яму падалося, што апошнія словы пачуліся з-пад стала. Ён паволі, нібы баючыся, пачаў набліжацца да яго.
— Ну вось, я так і думаў, што гэтым усё скончыцца,— зноў пачуўся нечы шэпт.
Цяпер Гардзей ужо не сумняваўся, што размаўляюць пад сталом. Як толькі ён падышоў бліжэй, з-пад стала тут жа вылез чорны даўганосы Даберман і незадаволена сказаў:
— Прашу не палохацца. Перад вамі ўсяго толькі сабакі, якія ўмеюць размаўляць.
— Добры вечар,— віляючы рудым хвастом, з-пад стала вылез Сенбернар.— Прабачце, што мы адразу сустрэлі вас не вельмі гасцінна... пад сталом.
— О, мы зараз паспрабуем усё выправіць,— пачуўся нечы голас за спінамі Луізы і Гардзея.
Брат з сястрой азірнуліся і здзівіліся яшчэ больш. Аказалася, што цяпер з імі размаўляе Сіямская Кошка. Побач з ёй стаяла Маленькае Сіямскае Кацяня і з цікавасцю разглядала нечаканых гасцей.
— Што, і ты... і вы таксама ўмееце гаварыць чалавечым голасам? — разгублена спытаў Гардзей.
— Як бачыце,— сказала Сіямская Кошка.
— I нават вельмі добра умеем гаварыць,— пахвалілася Маленькае Сіямскае Кацяня.
— Калі ласка, сядайце,— Сіямская Кошка кіўнула на крэслы.— Вы, можа, галодныя? Хочаце чаю?
Але не паспелі Луіза з Гардзеем адказаць, як Маленькае Сіямскае Кацяня закрычала:
— Я, я сама прынясу ім кубачкі! I яно выскачыла за дзверы.
— Сенбернар,— лагодна папрасіла Сіямская Кошка,— прынясі, калі ласка, чайнік і цукар.
— Ну вось,— прабубніў Сенбернар,— знайшлі афіцыянта. Тым не менш, ён паслухмяна накіраваўся следам за Маленькім Сіямскім Кацянём.
Праз некалькі хвілін Луіза і Гардзей адкінуліся на мяккіх крэслах і частаваліся смачным гарачым чаем.
— Каб мне хто-небудзь расказаў, што такое можа сапраўды здарыцца, я б з яго толькі пасмяяўся,— пакруціў галавой Гардзей.
Луіза кінула на брата позірк, які гаварыў: ну вось, а ты не хацеў ісці сюды, бачыш, у якую незвычайную гісторыю мы трапілі!
Але Гардзей ніяк не адрэагаваў на гэты позірк. Ён зрабіў некалькі глыткоў чаю, прыжмуранымі вачыма паглядзеў па баках і спытаў, не ведаючы, да каго звярнуцца:
— А што, у гэтым доме няма святла? Тут так цёмна.
— Ну, як вам сказаць,— сумелася Сіямская Кошка.— Некалі, вядома, тут была электрычнасць. Але цяпер — толькі свечкі.
— А ў ім хто-небудзь жыве? — спытала Луіза, але адразу ж спахапілася і дадала: — Апроч вас, вядома, я мела на ўвазе.
— Так,— адказала Сіямская Кошка,— тут ёсць гаспадар.
— I мы зможам яго пабачыць?
— Ну... у прынцыпе... калі атрымаецца...— Сіямская Кошка не ведала, што сказаць.— Вам наліць яшчэ чаю?
— Не, дзякуй,— пакруціла галавой Луіза.— Дзякуй, чай быў вельмі смачны.
— Так, гэта незвычайны напой. Я ўпэўнена, вам ніколі раней не даводзілася піць такога.— Сіямская Кошка не стрымалася, каб не пахваліцца.— Ён настоены на рэдкіх зёлках і вельмі карысны. Напрыклад, цудоўна здымае стому, галаўны боль.
Тым часам Гардзей дапіў свой чай, падняўся з крэсла і прайшоўся па пакоі. Без акуляраў ды яшчэ ў паўзмроку ён вельмі кепска бачыў і, каб разгледзець які-небудзь прадмет, набліжаўся да яго ўсутыч. Дайшоўшы да дзвярэй, Гардзей не стрываў і зазірнуў у суседні пакой. Там таксама было цёмна. На сценах гарэла некалькі свечак, але іх святла было недастаткова, каб тут чым-небудзь займацца.
Гардзей наблізіўся да вялікага стала, які стаяў пасярод пакоя, і ўзяў з яго фотаздымак юнака. Гардзей хацеў паднесці яго бліжэй да свечкі, каб лепей разгледзець, але наткнуўся на крэсла, фотаздымак выслізнуў з рук і паляцеў на падлогу. Шкло, за якім знаходзіўся здымак, разбілася на дробныя аскепкі.