— Вы нават не дазволілі мне развітацца з братам,— з крыўдай і болем у голасе сказала яна.
— Не думаю, што табе ад гэтага стала б лягчэй,— спакойна адказаў Ваўкалак.— Пойдзем, я правяду цябе ў твой пакой.
— У мой пакой? — здзівілася Луіза.
— Калі, вядома, ты не хочаш заначаваць дзе-небудзь тут — на падлозе ці ў крэсле.
Не азіраючыся, Ваўкалак стаў паволі падымацца па шырокай лесвіцы на другі паверх. Луіза некалькі імгненняў стаяла на месцы і пазірала ўслед страшыдлу, затым уздыхнула і падалася следам за ім.
На другім паверсе на сценах таксама гарэлі свечкі, але тут іх было мала, і ўсё патанала ў паўзмроку.
Луіза зайшла ў пакой, у якім ёй, магчыма, было суджана правесці ўсё астатняе жыццё. У параўнанні з іншымі пакоямі гэты падаўся дзяўчынцы больш утульным. Тут было болей святла і мэблі. У кутку стаяў ложак. Побач з ім — невысокі столік, мяккае вялікае крэсла. I самае галоўнае — доўгія, на ўсю сцяну, паліцы з кнігамі. Каля крэсла валялася некалькі дзіцячых цацак: плюшавае мядзведзяня, гумавая малпачка і пластмасавы верталёцік. Здавалася, Луізу тут даўно чакалі і гэты пакой спецыяльна падрыхтавалі да яе прыходу.
— Калі табе што-небудзь спатрэбіцца, Сіямская Кошка будзе ў суседнім пакоі,— буркнуў Ваўкалак.— Адной па доме табе хадзіць забаронена.
Чаму? — вырвалася ў Луізы. Дзяўчынка ніяк не магла звыкнуцца, што яна тут не госця, а паланянка.
Замест адказу Ваўкалак даволі моцна грукнуў дзвярыма, пасля чаго ў пакоі стала незвычайна ціха.
"Ну і няхай! — падумала Луіза, як толькі засталася адна.— Я наогул баялася, што мяне зачыняць у якім-небудзь склепе".
Яна распранулася і нырнула ў ложак, але не прамінула перад гэтым прабегчы вачыма па кніжных паліцах. "Цікава,— падумала дзяўчынка,— хіба можа чалавек... ну, хай сабе Ваўкалак, ці можа ён быць жорсткім, калі любіць чытаць казкі? А ўвогуле, ці ўмеюць ваўкалакі чытаць? Напэўна, умеюць, інакш навошта трымаць у доме столькі кніжак?"
Яна і не заўважыла, як сон ціхенька падкраўся да яе і асцярожна заплюшчыў ёй вочы.
Раздзел восьмы
ЯК ВАЎКАЛАК ХАЦЕЎ БЫЦЬ ВЕТЛІВЫМ
Ваўкалак нервова хадзіў па сваёй спальні, заклаўшы лапы за спіну. Даберман і Сенбернар сядзелі ў крэслах, а іх вочы нястомна сачылі за Ваўкалакам.
Нарэшце гаспадар дома спыніўся, цяжка ўздыхнуў і сказаў толькі адно слова:
— Глупства!
Затым ён зноў пачаў нервова хадзіць па спальні.
— Але чаму глупства? — не вытрымаў Сенбернар.
— Ды адкуль яна можа ведаць тыя чароўныя словы?! — схапіўся лапамі за галаву Ваўкалак.— Хіба па ёй не відаць, што гэта ніякая не чараўніца?!
Ну,— глыбакадумна заўважыў Даберман,— тая вясковая жанчына, якая некалькі гадоў таму з'явілася тут і ператварыла нас у чорт ведае што, таксама была не надта падобная на чараўніцу.
— А потым, давайце ўзгадаем, як гэтая дзяўчынка са сваім братам трапілі сюды,— дадаў Сенбернар.
— Як? — паціснуў плячыма Ваўкалак.
— Праз вароты. Праз вароты, якія ім ніхто не адчыняў. I якія звонку немагчыма было адчыніць.
На некалькі хвілін у пакоі настала цішыня. Нарэшце Ваўкалак прамовіў:
— Я згодны. Няхай сабе будзе так, як хочаце вы. Няхай сабе яна ў гэтым доме адчувае сябе не паланянкай, а госцяй. Але вам не ўдасца прымусіць мяне патураць усім яе прыхамацям і бегаць за ёй, як які-небудзь бяздомны сабака за першым стрэчным.
— Ад цябе патрабуецца ўсяго толькі быць як мага больш ветлівым з ёй,— сказаў Сенбернар.
— Па праўдзе кажучы, з часам у тваіх паводзінах становіцца ўсё больш воўчага,— дадаў Даберман.— З табой бывае нават немагчыма нармальна пагаварыць.
— Што?! — зароў Ваўкалак.— Ды хто вы такія, каб навучаць мяне, як мне сябе з кім паводзіць?!
Ён схапіў са стала падсвечнік і запусціў ім у сваіх сяброў. Свечка патухла. Спальня Ваўкалака напоўнілася цемрай і крыкамі Сенбернара і Дабермана.
— Здаецца, ён мяне пакалечыў,— енчыў Сенбернар.
— Відаць, яму проста падабаецца быць Ваўкалакам,— бубніў Даберман.— Ён, напэўна, лічыць, што насіць на сабе воўчую поўсць — гэта вельмі арыгінальна і прэстыжна, і гэта менавіта тое, што падабаецца дзяўчатам.
— Хопіць! — крыкнуў Ваўкалак.— Падайце мне падсвечнік.
Ён запаліў свечку і цяжка апусціўся на свой ложак.
— Хіба можа такая пачвара быць ветлівай?! — горка прамовіў Ваўкалак.— Я не ведаю, што мне рабіць.
— Ну, для пачатку табе трэба ўспомніць хаця б некалькі ветлівых слоў,— нясмела сказаў Сенбернар.
— Якіх слоў? — буркнуў Ваўкалак.
— Ну, напрыклад, "калі ласка", "дзякуй". I, галоўнае, старайся трымаць сябе ў руках.