"Бач ты, як яе расперла,— з'едліва падумаў Ваўкалак.— Ці, можа, начапляла на сябе ўсю адзежу, якая ў яе дома была?"
— Добры дзень, гаспадар,— жаласна сказала госця.— Ці не пусціш мяне ў свой дом крыху адпачыць з дарогі?
"Яшчэ і здзекуецца з мяне!" — злосна падумаў Ваўкалак, але ўголас прамовіў дружалюбна:
— Чаму ж не пусціць, заходзь, калі ласка.
Жанчына яшчэ ніжэй апусціла галаву і, цяжка перастаўляючы ногі, паплялася паперадзе Ваўкалака.
— Добры дзень у хату! — сказала яна з парога, спадылба разглядаючы жыхароў дома, выбрала вачыма адно з крэслаў і рушыла да яго.
— Стамілася я, цэлы дзень без пярэдыху ішла. У горле перасохла, не дыхнуць.
— Я прынясу чаю,— замітусілася Сіямская Кошка.
— Два кубачкі, калі можна,— папрасіла госця.
Калі кубачкі з чаем апынуліся на стале, яна сказала:
— Доўга я ішла, а ваш дом выбрала невыпадкова, бо маю што сказаць вам вельмі важнае.
Усе, хто быў у пакоі, здавалася, нават перасталі дыхаць.
— Але найперш я хацела б ведаць, ці тут знаходзіцца дзяўчынка па імені Луіза?
— Тут,— адказаў Даберман.— Толькі яна захварэла.
— Захварэла? — усклікнула госця.
— Дакладней, ужо амаль паправілася. Яна там, наверсе. Паклікаць яе?
— Не, не трэба пакуль,— як быццам спалохана пакруціла галавой госця. I ўжо спакойна дадала, кіўнуўшы ў бок Ваўкалака: — Пакіньце нас удвух.
Калі ў пакоі нікога не засталося, жанчына падсела да стала, падсунула да сябе адзін з кубачкаў і спытала:
— А хлеб? У вас ёсць кавалачак хлеба?
— Зараз.
"Здаецца, яна вырашыла паздзекавацца з нас,— злосна падумаў Ваўкалак, накіроўваючыся на кухню.— Няўжо яна думае, што мы не здагадаліся, хто яна і чаго завітала сюды?!"
Як толькі Ваўкалак знік за дзвярыма, жанчына нешта дастала з кішэні і хуценька ўкінула ў адзін з кубачкаў. Пачулася шыпенне, быццам там быў не чай, а маленькая змяя. Госця адсунула кубачак далей ад сябе і задаволена ўсміхнулася.
Праз хвіліну вярнуўся Ваўкалак з хлебам на сподачку.
Жанчына, нібы яна тут была гаспадыня, прапанавала:
— Сядай ды выпі са мной чаю. За чаем размова лепш ідзе. Ваўкалак паслухмяна сеў насупраць госці.
— Я ведаю, аб чым ты хочаш са мной пагаварыць,— змрочна сказаў ён.
— Ведаеш? – госця не змагла схаваць свайго здзіўлення.
Яна падсунала бліжэй да ваўкалака кубачак.
— Пі,пі.
Ваўкалак зрабіў доўгі глыток і паўтарыў:
— Ведаю. Толькі чым я так моцна правінаваціўся перад табой, што ты вырашыла загубіць мяне?!
— Загубіць?! — ускочыла жанчына.— Дык ты, праўда, усё ведаў?!
— Не здзекуйся, хопіць! Я не баюся смерці! Яна лепш, чым такое жыццё!
Ваўкалак таксама ўскочыў. I раптам ён пачаў цяжка дыхаць, схапіўся лапамі за жывот і паволі асунуўся на падлогу.
— Вось і добра, што не баішся! — ухмыльнулася жанчына.— I атрута добрая. Аднаго глытка хапіла.
Яна асцярожна абышла Ваўкалака, які, стогнучы, усё яшчэ курчыўся на падлозе, і кінулася наверх, да Луізы.
Дзяўчынка ляжала ў ложку, калі дзверы з шумам расчыніліся і на парозе з'явілася нечаканая госця. Яе хустка з'ехала на патыліцу, адкрыўшы твар жанчыны.
Луіза павярнула галаву і здзіўлена ўсклікнула:
— Вы?!
— Я,— узрадавалася жанчына, што яе пазналі,— я, Тарэза, мамачка Фокі, самага прыгожага хлопца ў нашым горадзе!
— Але як вы сюды трапілі? I чаму на вас гэтыя лахманы?
— Для канспірацыі,— зірнуўшы за дзверы, прыцішаным голасам сказала мамачка Тарэза.— Хутчэй збірайся, ты вольная! Мне ўдалося атруціць Ваўкалака!
— Што? — спалохана прашаптала Луіза.— Ат... ат... атруціць? Не можа быць!
— Чаго б я стала цябе падманваць,— занервавалася мамачка Тарэза.— Давай жа, хутчэй збірайся, а то гэтыя сабакі чаго добрага на нас накінуцца.
Луіза паднялася з ложка і, хістаючыся, пайшла да дзвярэй.
— Э, ды ты, відаць, яшчэ зусім хворая,— заківала галавой мамачка Тарэза.— Нічога, дома мы цябе хутка на ногі паставім.
— Я хачу яго ўбачыць,— прашаптала Луіза.
— Каго?
— Я хачу яго ўбачыць: жывога ці мёртвага.
— Ці не звар'яцела ты часам ад радасці — пляцеш няведама што,— захвалявалася мамачка Тарэза, але Луіза яе не чула.
Раздзел чатырнаццаты
ДАДОМУ
Ваўкалак нерухома ляжаў на падлозе. Луіза схілілася над ім і скрозь слёзы папрасіла: