Nia
De la Spirito Andreo Ludoviko
Francisco Candido Xavier
La Vivo en la Spirita Mondo
Feb
NIA HEJMO
(Mediuma verko)
Francisco Candido Xavier
N IA H E J M O
Kiam servanto estas preta, aperas tasko — ANDREO LUDOVIKO.
El la portugala lingva tradukis
L. C. Porto Carreiro Neto
Laŭ la 7a eldono 1959
. d
Eldonfako de Brazila Spiritisma Federacio DEPARTAMENTO EDITORIAL E GRAFICO Rua Souza Valente, 17 — 20941 - 040 Rio de Janeiro, RJ — BRAZILO
Composto e impresso
nas o ficinas da — FEDERAgAO —
23-RF; 3.066-L; 959
Tabelo de la enhavo
Paĝo
Prezento 7
Nova amiko 11
Mesaĝo de Andreo Ludoviko 15
I. En la malsuperaj regionoj 17
II. Klarenco 20
Kolektiva preĝo 24
La spirita kuracisto 28
V. Kuraca helpo 32
VI. Altvalora admono 36
VII. Klarigoj de Lizio 40
VIII. Organizado de servoj 44
Problemo de nutrado 48
X. En la arbaro de la akvoj 52
XI. Informoj pri la organizado 56
XII. La Ombrejo 60
En la kabineto de la ministro 64
Klarigoj de Klarenco 69
XV. La vizito de mia patrino 73
XVI. Korelverŝoj 77
XVII. En la hejmo de Lizio 81
XVIII. Amo, nutraĵo de la animoj 85
XIX. La elkarniĝinta junulino 89
Kio estas hejmo 94
XXI. La konversacio daŭras plu 98
XXII. La kuponhoro 102
Scii aŭdi 107
Impresa alvoko 111
XXV. Bonkora konsilo 115
XXVI. Novaj perspektivoj 119XXVII. Fine laboro 123
XXVIII. En servado 128
XXIX. La vizio de Francisko 132
XXX. Heredo kaj eŭtanazio 136
XXXI. Vampiro 141
XXXII. Sciigoj pri Veneranda 146
Kuriozaj rimarkoj 150
Kun la ĵusvenintoj de la Ombrejo 154
XXXV. Eksterordinara rekontiĝo 158
XXXVI. La sonĝo 163
XXXVII. La lekcio de la ministrino 168
XXXVIII. La afero de Tobija 174
XXXIX. Konsiliĝo kun sinjorino Laŭra 180
XL. Kiu semas, tiu rikoltas 184
XLI. Kunvoko al batalado 189
XLII. La parolo de la guberniestro 194
XL III. Interparoloj 199
XLIV. La Mallumo 203
XLV. Sur la Kampo de Muziko 208
XL VI. Sinofero de virino 213
XL VII. La reeenkarniĝo de Laŭra 218
XLVIII. Familia kulto 223
XLIX. Reveno hejmen 228
L. Civitano de "Nia Hejmo" 233
Prezento
Jen, estimataj, mi ankoraŭ unu fojon prezentas min al vi kun la traduko de alia verko pri transtombaj aferoj.
Legu ĝin kun bonvola koro. Legu ĝin kvazaŭ libron de la Naturo mem, kun tiu evangelia simpleco, kiu kondukas al la "regno de la ĉielo", sen antaŭjuĝoj, signoj de ridinda kaj pereiga vantamo.
Vi ja scias, ke la vero ne malofte estas neverŝajna. La Tero aspektas senmova, tamen ĝi turniĝas kaj senhalte tra- flugas la Spacon. La "atomon", laŭ la etimologio, oni ri- gardis kiel la lastan eron de la materio, sed hodiaŭ — nu, mi ne bezonas pri ĝi doni al vi lecionon... "Mortintoj", t.e. "elfiniĝintoj", oni konsideris, kaj ankoraŭ hodiaŭ kelkaj kon- sideras, tiujn, kies korpo rigidiĝis sub la potenca mano de la tiel nomata "morto": oni do forgesas la ordinaran komu- nikiĝon de tiuj estuloj kun la teranoj, rakontatan en la Biblio kaj aliaj verkoj; kaj la pli ol centjara Spiritisma Dok- trino, sin bazanta ĝuste sur tia komunikiĝado, firme paŝas kiel la konsolanto promesita de nia Majstro Jesuo.
Sincere parolante, mi ne komprenas, kiel iu povas nei tiujn realajn faktojn aŭ almenaŭ ilin klarigi alie, ol kiel la Spiritismo ilin pruvas. Mi volonte aŭdus la opinion de iu kiu klarigus, ekzemple, kiel homo sen literaturaj aŭ iaj aliaj kapabloj, ricevitaj per kulturo, jam ĝis hodiaŭ publikigis pli ol kvindek multepaĝajn verkojn pri la plej diversaj temoj de la homa kampo, eĉ fakaj: tia homo estas Francisco Candido Xavier, tiu sama mediumo (konsentu pri la vorto!), per kiu estis al ni donita la romano, kiun ankaŭ mi espe- rantigis kaj la Brazila Spiritisma Federacio eldonis, nome "Antaŭ du mil jaroj...", de alia Spirito, Emannuel. "Nia Hejmo", kiun vi havas en la manoj, estas la unua el serio da dek verkoj de unu sama Spirito, Andreo Ludoviko. Tiuj libroj de Andreo Ludoviko vekis grandan intereson ĉe bra- zilaj medicinistoj, kaj sendube montras la sciencan signifon de la mediuma literaturo.
Al ne-spiritistoj, same ankaŭ al spiritistoj, ĉi tiu verko kvazaŭ ofendas la konvinkojn: ĝi estas ja io eksterordinara, neniam eksciita!
Ne-spiritistojn, laŭŝajne, ĝi ne interesas; ili ĝin ne legos, aŭ ĝin legos por distriĝo, en ia senokupa horo... Eĉ tiel, mi asertas, ĝi portus al ili grandan profiton, ĉar ĝi estus in- vito al fieruloj, ian unu fojon pensi pli serioze pri la vivo. Spiritistojn ĝi miregigas, ĉar tian tro materialan mondon, ekster la materiala elaĉeta planedo, ili verŝajne neniam an- taŭe imagis al si, kontraŭe: en la mondo de "Spiritoj" ia malsubtila materio, simila al la surtera, estus neimagebla kaj nekomprenebla. Tiel tamen estas... "Nia Hejmo" aperas antaŭ vi kun siaj pejzaĝoj, bestoj kaj floroj, domoj kaj mebl- oj, manĝoj kaj trinkoj, hospitaloj, veturiloj, televidiloj, mu- zikado,... eĉ gefianĉoj...
Kiu nome estas "Andreo Ludoviko " (portugallingve "Andre Luiz")? Oni scias nur, ke li estis brazila kuracisto, sed lian veran nomon neniu scias. Kial do li tiel sin kaŝas? "Nomoj", kiel ni spiritistoj lernas, nenio grava estas sur ĉi tiu kampo; eĉ Spiritoj, neniam migrintaj sur la Tero, pov- as veni kaj paroli al ni. Ili estas do por ni tute fremdaj: ili diras ian ajn nomon, por iel kontentigi nian naivan sci- volemon...
Andreo Ludoviko trovis pli bone sin ne rekonigi antaŭ ni: ĉu neprave? Ĉu li timis, kaj ankoraŭ timas, la homan klaĉadon, ke li, certe siatempa klerulo, nun parolas "sensenc- aĴojn"?
La demando havas du aspektojn: aŭ oni ne kredas tiajn "fantaziaĵojn", kaj tiam "sencerba" estas la mediumo; aŭ oni estas certa pri tiuj veraĵoj, kaj nomo estas indiferenta. Sed, ankoraŭ en ĉi tiu okazo, oni povus rediri, ke, sciante la "fonton", oni pli volonte legus la verkon kaj pli facile ensorbus ĝian elŝprucantan akvon. Mi ne estas tiel stulta, ke mi tion neus: verkojn de Zamenhof ekzemple, ni legas — aŭ devas legi — kiel modelon de lingvo, kaj sekve ili su- perstaras ĉiujn ceterajn. Sed, kiam la demando estas temo doktrina pri "superteraj" aferoj, tiam la "persono" mem perdas ĉian gravecon, ĉar cetere tiuj voĉoj esprimas ĉiuj unu solan penson, strebas al unu sola celo, estas senditoj de la Unu Sola.
Eĉ rilate al plej materialaj aferoj oni enkomune ne zorg- as pri nomoj. Kiom da homoj scias, kiu elpensis la pres- arton, la elektran lampon, la radiotelegrafion, la aviadilojn; aŭ kiu eltrovis la asepson, la graviton, eĉ ... Amerikon? En nia ordinara vivo ni eĉ tute ne pensas, kia mano ĵetis en la teron la semon de la manĝota greno ... La nomo mem "Dio " estas nenio alia, ol konvencio interhoma — ĉar ia nomo estaspor ni nepre necesa...