(,) Agoj, 20:35. — La Trad.
kaj observadi la dolorojn de via patro en la Ombrejo, tiel same Dio nin ĉiujn vidas kaj akompanas, ekde la plej alta komisiulo de Sia boneco ĝis la plej lastaj kreaĵoj, tre malsuperaj ol la vermoj de la Tero.
Mia patrino faris paŭzon, kiun mi ekdeziris uzi, por ion diri, sed mi tamen ne povis. Larmoj de emocio su- fokis mian gorĝon. Komprenante la situacion, ŝi direkt- is al mi karesan rigardon kaj parolis plu:
— Ĉi tie, en la plimulto de la spiritaj kolonioj, nia laboro estas pagata per kuponhoroj. Ĉi tiu nia bazo de pagado entenas du esencajn faktorojn: la kuponhoro prezentas la duoblan eblon, ion ricevi de niaj kunbatal- antoj aŭ favori iun, troviĝantan en nia kadro de laboro; tamen la taksado de la "horo" apartenas sole nur al Dio. Ĉe la ekstera rekompencado, povas okazi multaj eraroj de ni, eraremaj, dank' al nia esteco mem de evo- luantaj Spiritoj, kiel same fariĝas sur la Tero; sed, kon- cerne la spiritan enhavon de la "horo", ekzistas rekta rilato inter ĉiu servanto kaj la Diaj Fortoj de la Kre- itaĵaro. Tial, Andreo, niaj provaj laboroj, en la komuna progresado, komencante de la enkarna sfero, ĉiutage ri- cevas sinsekvajn ŝanĝojn. Tabeloj, kadroj, salajroj estas formoj de elprovado de administrantoj, al kiuj la Sinjoro havigis la oportunon kunagi en la Diaj Verkoj de la Vivo, simile kiel Li konsentas al homo la privilegion iom longe esti patro aŭ patrino, sur la Tero kaj en aliaj mondoj. Ĉiu sincera adminstranto estas ĵaluza pri la lin koncernantaj taskoj; ĉiu konsciencema patro estas plena de sinofera amo. Ankaŭ Dio, mia filo, estas vigla Admi- nistranto kaj tre amanta Patro. Li neniun forgesas kaj rezervas por Si la rajton trakti mem kun la laboranto pri la vera profito el la tempo de servado. Ĉia ekstera rekompenco tuŝas la elprovantan individuon, sed ĉia taks- ado de tempo interesas la individuon eternan, tiun, ĉiam troviĝantan en niaj rondoj de la vivo direkte al la gloro de Dio. Ĝuste tial la Plejaltulo donas saĝon al la homo, kiu oferas tempon por lerni, kaj pli da vivo kaj ĝojo al tiu, kiu scias rezigni.
Mia patrino eksilentis, kaj mi ekviŝis la okulojn mal- sekajn de larmoj. Ŝi tiam prenis min en la brakojn kaj min amplene karesis. Simile al infano, kiu endormiĝas post leciono, jen mi senkonsciiĝis kaj nur post kelka tempo vekiĝis en la Ĉambroj de Rebonigo kun la koro bolanta de ekstrema ĝojo.
XXXVII
LA LEKCIO DE LA MINISTRINO
En la daŭro de miaj laboroj en la morgaŭa tago, granda estis mia interesiĝo pri la anoncita lekcio de la ministrino Veneranda. Sciante, ke mi devos ricevi per- meson por ĝin aŭdi, mi pri tio parolis al Tobija.
Tiuj lecionoj — li diris — estas aŭdataj nur de tiuj Spiritoj, sincere interesiĝantaj pri ili. La ĉi tieaj instruantoj ne povas perdi tempon. Vi do havas la per- meson ĉeesti tiun paroladon inter la centoj da aŭdantoj, kiuj estas servantoj kaj enloĝigitoj ĉe la Ministerio de Regenerado kaj de Helpo.
Amike min stimulante, li finis:
Mi deziras al vi bonegan profiton.
La nova tago pasis en vigla laborado. Tiu kontakto kun mia patrino, ŝiaj belaj konsideradoj pri la bonfarado plenigis mian spiriton per neesprimebla kuraĝo.
Komence, tuj kiam mi vekiĝis, tiuj klarigoj pri la kuponhoro vekis ĉe mi gravajn demandojn. Kiel la pag- ado de la horo povas koncerni Dion? Ĉu do la kalkulado de la tempo ne apartenas al la administranto, ĉu Spi- rito, ĉu homo? Tobija prilumis mian intelektan soifon je lumo. La administrantoj, ĝenerale, havas ja la devon kalkuli la servotempon, kaj estas pravigeble, ke ili ankaŭ liveras rimedojn por la respekto kaj konsiderado de la merito de la laboranto; sed, rilate al la esenca valoro de la ĝusta profito, nur la Diaj Fortoj ĝin ja povas pre- cize difini. Kelkaj servantoj, post kvardek jaroj da spe- ciala laboro, foriras de ĝi same nespertaj kiel ĉe la ko- menco, kaj tiel ili montras, ke ili uzis tempon sen spirita sindono, same kiel ekzistas homoj, kiuj, post cent jaroj sur la Tero, de ĝi foriras tiel sensciaj kiel dum sia in- faneco. Tiom pli valora estas la parolo de via patrino — diris Tobija —, ke sufiĉas pensi pri la horoj de bon- uloj kaj maliculoj. Ĉe la unuaj ili fariĝas trezoroj de benoj de la Eternulo; ĉe la duaj, kvazaŭ tiuj estus mal- benitoj, ili fariĝas skurĝoj de turmentado kaj riproĉo de konscienco. Ĉiu infano de nia Patro reguligas siajn kontojn kun Li konforme al la uzo de la sin prezentinta okazo aŭ laŭ siaj verkoj.
Ĉi tiu klarigo helpis min taksi la valoron de la tempo laŭ ties tuta amplekso.
Kiam venis la horo difinita por la leciono de la mi- nistrino, post la vespera preĝo, mi kune kun Narciza kaj Salustio direktis min al la granda salono el kreskaĵoj.
Vera mirindaĵo estis ja tiu verda ejo, kie grandaj herbaj benkoj nin komforte akceptis. Plej diversaj flor- oj, brilantaj ĉe la lumo de belaj kandelabroj, elspiris delikatan parfumon.
Laŭ mia kalkulo tie troviĝis pli ol mil homoj. Inter la multaj simplaj ĉeestantoj mi rimarkis, ke dudek es- tuloj okupas apartajn seĝojn inter ni simpluloj kaj la florornamita altaĵeto, kie staris la brakseĝo de la ins- truantino.
Ĉe unu mia demando Narciza klarigis:
Ni sidas inter la simplaj aŭdantoj. Tiuj fratoj sur reliefa loko estas la plej multe sciantaj pri la hodiaŭa temo, amikoj, kiuj rajtas eldemandi la ministrinon. Tiun rajton ili akiris per sia dediĉo al tiu afero kaj ĝin ankaŭ ni niavice povos iam havi.
Ĉu vi do ne povas esti unu el ili? — mi demandis.
Ho ne! Ĝis la nuna momento mi rajtas tie sidi nur en tiuj vesperoj, kiam la instruantino pritraktas la flegadon de la menskonfuzitaj Spiritoj. Sed kelkaj fratoj tie sidas konstante, traktante pri pluraj objektoj laŭ sia jam atingita kulturo.
Tia procedo estas ja kurioza — mi intermetis.
La Guberniestro — klarigis plu la flegistino — decidis, ke tiel estu dum la lecionoj kaj paroladoj de ĉiuj ministroj, por ke la laboroj ne degeneru en senbridecon de persona opinio sen pravigebla fundamento, kio pre- zentus gravan perdon de tempon por ĉiuj enkomune. Ĉiaj duboj, ĉiaj vidpunktoj, se nur vere utilaj, povos ricevi klarigon aŭ uzon, tamen ĉiam en la ĝusta momento.
Si apenaŭ ĵus parolis, kiam jen la ministrino Vene- randa envenis kune kun du noblaspektaj sinjorinoj, pri kiuj Narciza min sciigis, ke ili estas ministrinoj de ko- munikado.
Ĉe sia sola ĉeesto veneranda disverŝis grandegan ĝojon sur ĉiujn mienojn. Si ne montris vizaĝon de mal- junulino, kio kontraŭis ŝian nomon (*), sed mienon de nobla maturaĝa sinjorino, kun simplaj, senafektaj ma- nieroj.
Post nelonga konversacio kun tiuj dudek plej altaj kunlaborantoj, eble por sciiĝi pri la plej ĉefaj bezonoj de la ĉeestantoj rilate la temon en tiu vespero, ŝi ko- mencis sian paroladon.
— "Kiel ĉiam, mi ne povas uzi ĉi tiun nian kunsidon por kilometre longa babilado; mi ĉi tie troviĝas, por kon- versacii kun vi ĉiuj, elvolvante iom da observoj pri la penso.
"Nun sidas inter ni kelkaj centoj da aŭdantoj, kiuj miregas ĉe nia medio plena de aĵoj kun formoj similaj al tiuj surteraj. Ĉu ili do ne lernis, ke la penso estas universa lingvo? Ĉu ili do ne estas informitaj, ke la mensa kreaĵo estas preskaŭ ĉio en nia vivo? Multenombr- aj estas tiuj fratoj, kiuj faras tiajn demandojn. Ili tamen trovis ĉi tie la surterajn loĝejojn, uzataĵojn kaj espri- milojn de la penso. Ĉi tiu realaĵo devus tamen neniun surprizi. Ni ne povas forgesi, ke ĝis nun ni vivis (pa- rolante pri la ekzistado homa) en malnovaj rondoj kun vibra antagonismo. La penso estas la bazo de la spiritaj interrilatoj de la estuloj, sed ni tamen ne forgesu, ke ni estas milionoj da animoj en la Universo, ankoraŭ iom ne obeantaj la universajn leĝojn. En la nuna stato ni neniel estas kompareblaj kun la pli aĝaj kaj pli saĝaj