Tiam la grandanima Klarenco, sidiĝante apud mi sur la lito, patre karesis la mi la harojn kaj kortuŝite parolis:
— Ho, mia filo, ne lamentu tiel amare. Mi venis al vi elaŭdante la propeton de tiuj, kiuj vin amas, el pli altaj sferoj. Viaj larmoj atingas iliajn korojn. Ĉu vi ne deziras esti dankema, tenante vin trankvila ĉe la ek- zameno de viaj propraj eraroj? Vere via situacio estas ja la situacio de nekonscia memmortiginto, sed oni tamen konfesu, ke ĉiutage centoj da homoj en sama stato for- iras de la Tero. Trankviliĝu do. Profitu de la trezoro de la pento, konservu la benon de la riproĉo de konscien- co, kvankam malfrua, ne forgesante, ke afliktiĝo ne solv- as problemojn. Fidu al la Sinjoro kaj konfidu nian fratan sindonecon. Kvietigu la konsternitan animon, ĉar ankaŭ multaj el ni ĉi tieaj iradis tiajn samajn vojojn, kiel vi.
Ĉe la nobleco, elfluanta el tiuj vortoj, mi alpremis la kapon al lia patra brusto kaj longe ploradis.
V
KURACA HELPO
Ĉu estas vi la zorgato de Klarenco?
Ĉi tiun demandon faris junulo kun dolĉa nevulgara
mieno.
Kun granda sako, pendanta de lia mano kaj ŝajne enhavanta rimedojn por kuracado, li direktis al mi al- logan rideton. Ĉe mia jesa gesto, li montriĝis senĝena kaj, kun frataj manieroj, li diris:
Mi estas Lizio, via frato. Mia direktoro, la asist- anto Henriko de Luna, nomis min por servi al vi tiel longe, kiel vi bezonos flegadon.
Ĉu vi do estas flegisto? — mi demandis.
Mi estas vizitisto ĉe la kuraco-servoj. Kiel tia, mi ne nur kunlaboras en flegadoj, sed ankaŭ informas pri okazoj, en kiuj ia helpo fariĝas necesa, aŭ faras antaŭaranĝojn koncerne ĵus venintajn malsanulojn.
Rimarkinte mian surpriziĝon, li klarigis:
Kiel mi, ekzistas multe da servantoj en "Nia Hejmo". La amiko ĵus venis en la kolonion kaj, kom- preneble, ne scias la amplekson de niaj laboroj. Por ke vi faru al vi ian ideon pri tio, sufiĉas al mi diri, ke nur ĉi tie, en la fako, kie vi troviĝas, estas pli ol mil spirito- malsanuloj, kaj eksciu, ke ĉi tiu estas unu el la plej malgandaj konstruaĵoj de nia hospitala organizaro.
Ĉio ĉi estas ja mirinda! — mi ekkriis.
Antaŭvidante, ke mia parolo englitos en laŭdon, Li-
zio leviĝis de la brakseĝo, kie li sin komfortigis, kaj komencis min atente brustaŭskulti, kaj tiel li neebligis al mi ian vortan dankon.
La regiono de viaj intestoj prezentas gravajn lezojn kun sendubaj postesignoj de kancero; tiu de la hepato montras disŝirojn; tiu de la renoj evidentigas signojn de antaŭtempa konsumiteco.
Afable ridetante, li aldiris:
Ĉu mia frato scias, kion ĉi tio signifas?
Jes — mi respondis —, la kuracisto hieraŭ ĝin klarigis al mi, dirante, ke la kaŭzinto de ĉi tiuj perturboj estas mi mem...
Rimarkinte la ĝenecon de mia apenaŭ farita konfeso, li rapidis konsoli min:
El la okdek malsanuloj, kiujn mi ĉiutage devas flegi, kvindek sep troviĝas en tia sama stato, kiel vi; kaj eble vi ne scias, ke ĉi tie ekzistas ankaŭ kripluloj. Ĉu vi jam ekpensis tion? Ĉu vi scias, ke neantaŭzorgema homo, kiu foruzis siajn okulojn ĉe malbono, aperas ĉi tie kun malplenaj orbitoj; ke maliculo, ĉiam pensanta uzi por krimoj la naturan doton de facila irado, spertas la doloron de paraliziĝo, kaj iafoje estas gastigata ĉi tien sen kruroj; ke la kompatindaj obseditoj en la seks- aj anomalioj ordinare venas tute frenezaj?
Ĉe mia natura mirego, li daŭrigis:
"Nia Hejmo" ne estas ia restadejo de Spiritoj ĝustadire venkintaj, laŭ la strikta senco de ĉi tiu vorto. Ni estas feliĉaj, ĉar ni havas laboron; kaj ĝojo sidas en ĉiu anguleto de la kolonio, ĉar la Sinjoro ne rifuzis al ni la benatan panon de servado.
Profitante pli longan paŭzon, mi diris kortuŝita:
Plue, mia amiko, klarigu al mi ĉion. Mi sentas mian koron faciligita kaj trankvila. Ĉu tiu ĉi regiono ne estas ia ĉiela departemento de la elektitoj?
Lizio ridetis kaj respondis:
Ni rememoru la malnovan instruon rilatan al la multaj vokitoj kaj malmultaj elektitoj sur la Tero1-*-1.
Kaj etendante sian rigardon al fora horizonto, kvazaŭ fiksante spertojn pri si mem sur la tolo de la plej pro- fundaj rememoroj, li emfaze aldonis:
La religioj, sur via planedo, kunvokas la hom-
(,) Laŭ Mateo, 22:14. — La Trad.
ojn al la ĉiela bankedo. Kun pura konscienco, neniu ajn, kiu iam ricevis ian ekkonon pri Dio, rajtas preteksti nescion en ĉi tiu rilato. Nekalkulebla estas la nombro de la vokitoj, mia amiko; sed kie la respondantaj al la voko? Kun maloftaj esceptoj, la homoj pli volonte cedas al alispecaj invitoj. Oni uzas ĉian favoran okazon por deflankiĝoj for de la bono, oni nutras la kapricon de ĉiu el tiuj malvirtoj, oni disbatas sian korpon per frapoj de senpripenso. Jen la rezulto: miloj da homoj ĉiutage foriras de la karna mondo en dolora stato de nekompreno. Sennombraj amasoj da frenezaj, malsanaj kaj sensciaj vagadas ĉie en la regionoj najbaraj al la krusto de la planedo.
Rimarkinte mian miron, li demandis:
Ĉu vi pensus, ke la morto de la korpo kondukas nin al regionoj de mirakloj? Ni estas trudpelataj al mal- facila laborado, al multepezaj servoj, kaj ĉi tio ja ne sufiĉas. Se ni havas ŝuldojn sur la Tero, kiel ajn alten ni iras, ni devas nepre reveni, por ilin pagi, lavante la vizaĝon per la surtera ŝvito, rompante katenojn el mal- amo kaj ilin anstataŭigante per sanktaj ligiloj el amo. Ne estus juste altrudi al aliulo la taskon sarki la kamp- on, kiun ni per niaj propraj manoj prisemis per dornoj.
Balancante la kapon, li aldonis:
Jen la okazo pri la multaj vokitoj, mia kara. La Sinjoro forgesas nenian homon, sed tre malmultaj homoj Lin memoras.
Profunde malĝoja ĉe la rememorado de miaj propraj eraroj, antaŭ tiel gravaj ekkonoj pri individua prires- pondeco, mi ekkriis:
Kiel malica mi estis!
Sed, antaŭ ol mi ellasis pluajn ekkriojn, la vizitisto delikate metis sian dekstran manon al miaj lipoj kaj flustis:
Silentu! Ni meditu pri la farenda laboro. Ĉe vera pento, oni devas scii paroli, por denove konstrui.
Tuj poste li, per la manoj zorge fluigis sur min magnetajn emanaĵojn. Aplikante kuracajn rimedojn sur la intesta regiono, li diris:
Ĉu vi ne rimarkas la specialan kuracadon ĉe la kancera regiono? Nu, bone notu al vi: ĉia honesta kuraca sistemo estas servado de amo, laborado de alkonforma helpo; sed la klopodo por resanigo estas tute individua, laŭ ĉiu aparta Spirito. Vi, mia frato, estos karese kurac- ata, sentos vin vigla, kiel en la plej belaj tempoj de via surtera juneco, forte laboros kaj, mi pensas, estos unu el la plej bonaj kulaborantoj en "Nia Hejmo"; tamen la kaŭzo de viaj perturboj daŭros plu en vi mem, ĝis vi deĵetos de vi la ĝermojn de pereigo de tiu Dia dono — la sano —, kiujn vi alligis al via subtila korpo dank'al morala malzorgo kaj deziro ĝuadi pli multe, ol la ceter- aj homoj. La karno surtera, en kiu ni faras tiom da ekscesoj, estas ankaŭ tiu benata kampo, kie ni sukcesas fari fruktodonaj laborojn por nia radikala resaniĝo, se nur ni plenumas niajn juste altruditajn devojn.