Shauna, nie patrząc na nią, wzięła słuchawkę.
– Halo?
– Przyjdź do mojego biura – powiedziała Hester Crimstein.
– Po co, do diabła?
– Nie umiem przepraszać, Shauno. Dlatego umówmy się, że jestem tłustą starą idiotką, i bierzmy się do roboty. Złap taksówkę i przyjedź tutaj. Musimy uratować niewinnego człowieka.
Zastępca prokuratora okręgowego Lance Fein wpadł do salki konferencyjnej Helen Crimstein; wyglądał jak cierpiąca na bezsenność łasica nafaszerowana amfetaminą. Za nim podążali dwaj detektywi z wydziału zabójstw – Dimonte i Krinsky. Wszyscy trzej byli spięci jak agrafki.
Hester i Shauna stały po drugiej stronie stołu.
– Panowie – odezwała się Hester, robiąc szeroki gest ręką – proszę, zajmijcie miejsca.
Fein zmierzył ja wzrokiem, a potem z nieskrywanym obrzydzeniem spojrzał na Shaunę.
– Nie przyszedłem się tu opierdzielać.
– Jestem pewna, że nie. Wystarczy, że robisz to w swoim biurze – odparowała mu Hester. – Siadaj.
– Jeśli wiesz, gdzie on jest…
– Siadaj, Lance. Od twojego gadania zaczyna mnie boleć głowa.
Wszyscy usiedli. Dimonte oparł o blat swoje buty z wężowej skóry. Hester obiema rękami strąciła je ze stołu, ani na chwilę nie przestając się uśmiechać.
– Zebraliśmy się tutaj, panowie, tylko w jednym celu: żeby uratować wasze tyłki. Zatem bierzmy się do roboty, dobrze?
– Chcę wiedzieć…
– Cicho, Lance. Teraz ja mówię. Ty masz słuchać, potakiwać i wygłaszać takie kwestie, jak: „Tak, proszę pani” i „Dziękuję pani”. W przeciwnym razie będziesz ugotowany.
Lance Fein znów przeszył ją wzrokiem.
– To ty pomagasz zbiegowi ujść przed sprawiedliwością, Hester.
– Wyglądasz tak seksownie, kiedy udajesz twardziela, Lance. Tylko że na mnie to nie działa. Słuchajcie uważnie, bo nie zamierzam tego powtarzać. Mam zamiar wyświadczyć ci przysługę, Lance. Nie pozwolę, żebyś wyszedł na kompletnego idiotę. Idiotę, owszem, na to nic nie można poradzić, ale jeśli uważnie mnie wysłuchasz, to może nie na kompletnego. Nadążasz? Dobrze. Po pierwsze, rozumiem, że określiliście dość dokładnie czas zgonu Rebekki Schayes. Umarła o północy, plus minus pół godziny. Zgadza się?
– I co?
Hester spojrzała na Shaunę.
– Chcesz mu powiedzieć?
– Nie, mów sama.
– Przecież to ty odwaliłaś najcięższą robotę.
– Skończ z tymi bzdurami, Crimstein – warknął Fein.
Za ich plecami otworzyły się drzwi. Weszła sekretarka Hester i przyniosła szefowej plik papierów oraz kasetę magnetofonową.
– Dziękuję, Cheryl.
– Nie ma za co.
– Możesz już iść do domu. Jutro przyjdź później.
– Dziękuję.
Cheryl wyszła. Hester wyjęła połówkowe okulary do czytania. Nałożyła je na nos i zaczęła czytać.
– Zaczyna mnie to męczyć, Hester.
– Lubisz psy, Lance?
– Co?
– Psy. Ja za nimi nie przepadam. Lecz ten… Shauno, masz to zdjęcie?
– Tutaj. – Shauna pokazała wszystkim dużą fotografię Chloe. – To owczarek staroangielski.
– Czyż nie jest śliczna, Lance?
Lance Fein wstał. Krinsky również. Dimonte nie ruszył się z miejsca.
– Mam tego dość – rzekł zastępca prokuratora.
– Jeśli teraz wyjdziesz – powiedziała Hester – to ten pies obsika twoją karierę.
– O czym ty mówisz, do diabła?
Podała Feinowi dwie kartki.
– Ten pies to dowód, że Beck tego nie zrobił. Wczoraj w nocy był w kawiarence internetowej Kinko. Przyszedł tam z psem. Zdaje się, że narobił niezłego zamieszania. Tu masz zeznania czterech niezależnych świadków, którzy zidentyfikowali doktora Becka. Będąc tam, korzystał z komputera – dokładnie od dwunastej zero cztery do dwunastej dwadzieścia trzy, zgodnie z ich bilingiem. – Uśmiechnęła się. – Macie, chłopcy. Po kopii dla każdego.
– I spodziewasz się, że uwierzę ci na słowo?
– Wcale nie. Bardzo proszę, możesz sprawdzić.
Hester podsunęła jedną kopię Krinsky’emu, a drugą Dimonte’owi. Krinsky podniósł kartkę i zapytał, czy może skorzystać z telefonu.
– Jasne – odparła Crimstein. – Jeśli jednak zamierzasz długo gadać, to bądź tak miły i dzwoń na koszt waszego wydziału. – Posłała mu przesłodzony uśmiech. – Z góry dziękuję.
Fein przeczytał dokument i jego twarz przybrała barwę popiołu.
– Zastanawiasz się nad przesunięciem czasu zgonu? – spytała Hester. – Bardzo proszę, ale wiesz co? Tej nocy naprawiano most. Beck jest kryty.
Fein cały dygotał. Wymamrotał pod nosem coś, co rymowało się ze słowem „puka”.
– No, no, Lance – skarciła go Hester. – Powinieneś mi podziękować.
– Co?
– Pomyśl tylko, jak mogłam cię załatwić. Stoisz przed tymi wszystkimi kamerami i cudownie licznymi przedstawicielami mediów, gotowy pochwalić się aresztowaniem niebezpiecznego mordercy. Masz na sobie najładniejszy krawat, wygłaszasz wspaniałą mowę o utrzymywaniu porządku na ulicach i zespołowej pracy, dzięki której ujęto strasznego zbira, choć tak naprawdę cała zasługa powinna przypaść tobie. Zaczynają błyskać flesze. Uśmiechasz się, mówisz reporterom po imieniu i przez cały ten czas wyobrażasz sobie swoje wielkie dębowe biurko w rezydencji gubernatora… a tu bach, walę cię pałką w łeb. Ogłaszam w środkach przekazu, że podejrzany ma niepodważalne alibi. Wyobraź to sobie, Lance. Człowieku, jak rany, powinieneś być mi wdzięczny, nie sądzisz?
Fein przeszył ją wzrokiem.
– Mimo to napadł na funkcjonariusza policji.
– Nie, Lance, nic podobnego. Dobrze pomyśl, przyjacielu. Po pierwsze: ty, zastępca prokuratora okręgowego Lance Fein, wyciągnąłeś pochopne wnioski. Kazałeś swoim doborowym oddziałom ścigać niewinnego człowieka… i nie tylko niewinnego, ale w dodatku lekarza, który za grosze leczy ubogich, zamiast zbijać fortunę w prywatnym gabinecie. – Usiadła wygodnie i uśmiechnęła się. – Och, to naprawdę dobre. I tak, kiedy dziesiątki policjantów z bronią w ręku uganiają się po mieście za niewinnym człowiekiem, marnując Bóg wie ile pieniędzy podatników, jeden z funkcjonariuszy… młody, krzepki i porywczy… zapędza go w ślepy zaułek i zaczyna okładać pięściami. W pobliżu nie ma nikogo, więc ten młody gliniarz postanawia dać draniowi nauczkę. Biedny prześladowany doktor David Beck, w dodatku wdowiec, działał wyłącznie w samoobronie.
– Nikt tego nie kupi.
– Ależ tak, Lance. Nie chcę być zarozumiała, ale kto lepiej ode mnie potrafi wykorzystać to w sądzie? I zaczekaj, aż usłyszysz moje filozoficzne wywody na temat podobieństwa tej sprawy do afery z Richardem Jewellem… i nadgorliwości prokuratury, która tak bardzo chciała przypisać tę zbrodnię doktorowi Davidowi Beckowi, bohaterowi biedaków, że najwyraźniej podrzuciła dowody w jego miejscu zamieszkania.
– Podrzuciła? – Fein był bliski apopleksji. – Postradałaś rozum?
– Daj spokój, Lance, przecież wiemy, że doktor David Beck nie mógł popełnić tego morderstwa. Mamy niepodważalne alibi dostarczone przez zeznania czterech niezależnych świadków… Do licha, w razie potrzeby znajdziemy ich więcej! Nie ma żadnej wątpliwości, że on tego nie zrobił! A więc w jaki sposób znalazły się tam te wszystkie dowody? To pańska sprawka, panie Fein, oraz pańskich doborowych oddziałów. Kiedy z tobą skończę, Mark Fuhrman będzie przy tobie wyglądał jak sam Mahatma Gandhi.
Fein zacisnął pięści. Zrobił kilka głębokich wdechów, a potem wyciągnął się na krześle.
– W porządku – zaczął powoli. – Zakładając, że to alibi okaże się wiarygodne…
– Och, bez wątpienia.
– Zakładając, że tak, czego chcesz?
– No, cóż, to bardzo dobre pytanie. Wpakowałeś się, Lance. Jeśli go aresztujesz, wyjdziesz na idiotę. Jeśli tego nie zrobisz, też zrobisz z siebie durnia. Wcale nie jestem pewna, czy uda się jakoś tego uniknąć. – Hester Crimstein wstała i zaczęła przechadzać się po pokoju, jakby prowadziła wykład. – Zastanawiałam się nad tym, rozważyłam wszystkie możliwości i sądzę, że znalazłam sposób, by zminimalizować straty. Chcesz wiedzieć jaki?