Adam rozpalał ogień koło starej śliwy, nawet nie wiem, czy zauważył, że już jestem. Ja też w ogóle nie zwracałam na niego uwagi. Dopóki mi nie położył ręki na ramieniu. A ciepłą miał tę łapę, aż podskoczyłam.
– To tylko ja – powiedział. – Cieszę się, że już jesteś.
I poszliśmy wszyscy do ognia.
Krzyś przyniósł gitarę. Brzdąkał cichusieńko, nie zagłuszając tego, co się działo we wszechświecie. Gra tak, że Clapton mógłby mu pozazdrościć, gdyby kiedyś wpadł do nas na wieś. W stawie pod dębem plusnęła ryba. Ojej wyszedł zza juki i usiadł koło nas. Zaraz wskoczył mi na kolana.
Wtedy przyszedł ten urlop, którego już nie miałam. Poczułam woń gwiazd. Ula nalewała herbatę, nad nami wisiał Wielki Wóz. Zasadniczo wisi nad moim domkiem, ale kiedy jestem u Uli, Ula mówi, że wisi nad ich domem. Niech jej będzie. W kruszynach szeleściło, pies ułożony w nogach męża Uli spał. Ojej przekrzywiał zabawnie głowę. Ratunek nad brzegiem stawu uparcie moczył i otrzepywał łapę, chyba w nadziei, że mu się jakaś ryba przez pomyłkę przyklei do włoska. Przy ogniu zbierały się latające zwierzątka nocne. Mąż Uli się podniósł:
– Trzeba to uczcić.
– Co? – zdziwiłam się.
– Jak to co? To! – gestem objął drzewa i gwiazdy, i trawę, i nas, i zwierzęta, i noc. I otworzył wino. Zrobiło się święto. Nie mówiliśmy wiele – patrzyliśmy, słuchaliśmy, oddychaliśmy.
– Wypijmy za ten cudowny wieczór i za to, że możemy być tutaj – powiedział mąż Uli cicho i wziął znowu gitarę do ręki.
I tak siedzieliśmy przy tym ogniu, w ciszy i spokoju. Adam siedział przede mną i opierał się o moje kolana. I patrzyliśmy w ogień. Noc kwitła. Pachniała. Cichła.
Kiedy Adam odprowadzał mnie do drzwi, zając przekicał przed domem, jak gdyby nigdy nic. Może lekko przyspieszył na dźwięk klucza. Adam zapytał, czy poszłabym z nim jutro do jego przyjaciół, bo nie chciałby iść sam, a skoro się przyjaźnimy… Oczywiście, skoro się przyjaźnimy, to czemu nie? Pocałował mnie w policzek na pożegnanie i poszedł sobie.
Pomyślałam z żalem o tych wszystkich, którzy gdzieś teraz wyjeżdżają. Nie widzą, jak Ratunek siedzi nad stawem i z obrzydzeniem wkłada łapę do wody. Wkłada i otrzepuje. Nie widzą gwiazd. Które są znacznie bliżej u nas niż gdziekolwiek. Wyjeżdżają sobie i wyjeżdżają i nie umawiają się na jutro z nikim.
Byłam z Adamem u jego przyjaciół. Kapitalni! To jednak jest prawidłowość – za każdym fantastycznym facetem stoi jakaś fantastyczna kobieta. A za jakąś fantastyczną kobietą stoi inna fantastyczna kobieta. Adam zachowywał się tak, jakby mnie odrobinkę uwodził. Niestety, to było bardzo miłe. Ale byłam dzielna. Nie dałam się. Nie nabiorę się na żadne sztuczki. Przyjaźń! Wyłącznie przyjaźń.
Wyszliśmy od nich o dziesiątej. I wtedy Adam zaprosił mnie do knajpy z prawdziwymi cegłami i klepiskiem zamiast podłogi i olbrzymim kominkiem w środku. Siedliśmy sobie w kącie, a on patrzy na mnie uważnie i mówi:
– Jeśli mamy się przyjaźnić – muszę ci coś powiedzieć.
O, nie! Po moim trupie! Zaraz mnie zapyta, co zrobić, żeby żona do niego wróciła, czy coś w tym guście! Znam te numery na pamięć. Szlag mnie trafi. Zawsze to samo!
– Chcę, żebyś wiedziała, że ja… parę miesięcy temu…
– Chodzi o kobietę? – przerwałam mu zdecydowanie.
– Poniekąd… – roześmiał się. – Ale też i o mnie.
Podjęłam desperacką decyzję. Nie chcę słuchać żadnych zwierzeń, żadnych życiorysów, żadnych spowiedzi. Nie!
– Słuchaj – zebrałam się na odwagę. – Zawieramy kontrakt na przyjaźń. Nie chcę wiedzieć nic o tobie sprzed paru miesięcy. Przyjaciele nie muszą się sobie tłumaczyć. Jeśli coś budujemy, to zacznijmy od dziś. Bez obciążeń, OK?
Minę miał niepewną.
– Zrozum, naprawdę nie czuję się przygotowana do zwierzeń, i to mężczyzn. Mój Eksio zwierzał mi się bez przerwy. Z tego, jak bardzo kocha inną kobietę albo co z nią robił, albo że jest idiotą, albo że tak mu żal dziecka, albo że… – Już powiedziałam za dużo.
– Nie jestem twoim eksmężem. Szkoda, że upakowałaś nas do jednego wora, bo ja…
– Skoro się przyjaźnimy, to rozumiem, że ja też mogę mieć do ciebie jakieś prośby. Jedna z nich brzmi: żadnej przeszłości. Po prostu włos mi się jeży, jak słyszę, że jakiś facet chce mi coś wytłumaczyć. – Spojrzałam mu prosto w oczy.
Spojrzenie miał czyste. Smutne.
– Rozumiem, że jesteś poraniona i dlatego…
Nic nie rozumie, socjolog pieprzony. Dlaczego mężczyźni nic nie rozumieją? I jeszcze mi wywraca kota ogonem. Już mi się w ogóle przestało podobać. Już chciałam być w domu. Spędziliśmy w pewnym napięciu następne piętnaście minut. A potem odwiózł mnie do domu, choć tłumaczyłam, że przecież mogę wracać wukadką. O tej porze w kolejce na pewno gwałcą, mordują i kradną, ale co tam.
Wysadził mnie przed domem. Walczyłam z kluczem do furtki. Od czasu kiedy mam zamek w drzwiach, doszedł jeszcze jeden identyczny klucz do kompletu – mały, srebrny i tej samej firmy. Co z tego, że mają inne ząbki, skoro ząbki są malutkie? Każdy klucz powinien być w innym kolorze. Albo z innym napisem. Na pewno klucze robią mężczyźni jestem tego w stu procentach pewna. I gdy już udało mi się wyjąć z zamka klucz do drzwi wejściowych, uprzednio wyjąwszy klucz do komórki, i wsadzić go do zamka od furtki, Adam wysiadł z samochodu.
I stało się coś, czego do dzisiaj nie rozumiem. Zamiast otworzyć ten cholerny zamek po prostu zaczął mnie całować. Pachniał bosko i miał twarz szorstką od zarostu. I tak staliśmy, i staliśmy pod tą furtką, na pewno sąsiadka od jajek nie będzie mi się odkłaniać, skrzynka pocztowa uwierała mnie w plecy, a Adam trzymał mnie zdecydowanie. Stanowczo. Najgorsze było to, że nie spotkało mnie nic przyjemniejszego w życiu.
Po czym otworzył furtkę, oddał mi klucze i powiedział:
– Jutro zadzwonię.
Wpadłam jak burza do łazienki. Przyjaźń? Z takim całowaniem? Ale bez przerwy mówi o przyjaźni, czyli nie powinnam mieć żadnych złudzeń. O Boże! Umyłam twarz zimną wodą. Oddychałam głęboko. Czułam się jak po pierwszej randce. Tylko, na miłość boską, wtedy miałam piętnaście lat i rodziców, których bystre oko mogło rozpoznać ten grzech śmiertelny na mojej twarzy – czyli to, że Krzysiek mnie pocałował w policzek. A teraz? Teraz jestem dorosła i wiem, że całowanie nie zostawia śladów.
Weszłam do kuchni. W kuchni siedziała Tosia i jadła pyszne kanapeczki z serkiem. Czytała.
Włączyłam czajnik. Podniosła głowę i powiedziała:
– Adam cię odwiózł? O, całowałaś się! No, no, no.
Ja tego zupełnie nie rozumiem. Kiedyś myślałam, że jak kobieta wyjdzie za mąż, to jej nikt nie będzie sprawdzał. Potem myślałam, że jak kobieta się rozwiedzie, to nikt jej nie będzie sprawdzał. I proszę! To kiedy kobieta, czyli ja może sobie pożyć spokojnie, jeśli najpierw ma rodziców, potem męża, a potem dziecko?