Потым Жардонь паклікаў дзяўчыну.
— Настка! — крыкнуў на поўныя грудзі.
— Ну чаго?
— Не «ну чаго», а «слухаю вас уважліва». Вучу цябе, вучу, а ты як доўбня нейкая! Чаму ты гэнага ягамосця стукнула, га?
— Дык калі забалела. Не магла стрываць.
— Мусіш цярпець. Хочаш жэрці, то цярпі! Я праз цябе кліентаў губляць не збіраюся. Каб мне гэта апошні раз было. Зарубі сабе на носе! Вялікая пані знайшлася! Падумаеш, ушчыкнуў яе… Так, палову заробку я адлічу. Будзе табе кара. За пабітыя талеркі і хамства. А наступным разам дык сам выб’ю з цябе дурноту і выкіну вон, як рапуху!
У Жардоня працавалі дзве афіцыянткі. Са шматлікіх кандыдатак ён выбраў такіх, за якіх не было каму заступіцца і якія цяпер цалкам залежалі ад ягонай ласкі. І ён так удала манеўраваў, што яшчэ ні разу ніводнай з іх не выплаціў заробку. Усё сыходзіла на адмысловыя штрафы, якія ён сам і прызначаў. Выбіраючы працаўніц, дзядзька браў пад увагу не толькі іх жыццёвую бездапаможнасць, але і знешні выгляд. Ладны тварык не быў для яго найважнейшы — вокам знаўцы ён перадусім ацэньваў формы, схаваныя пад сукенкай.
Замкнуўшы вечарам рэстаран, Жардонь часцяком загадваў адной з афіцыянтак застацца. Нібы дзеля прыборкі. Калі дзяўчына, закончыўшы работу, збіралася дадому, дзядзька затрымліваў яе і строга казаў:
— Пачакай! А ці ты раптам нічога не выносіш цішком з рэстарана? Я ўжо вас знаю!
І пачынаў абшукваць дзяўчыну. Гэтыя праверкі выглядалі досыць дзіўна. Дзядзька шукаў доўга, усё дакладна абмацваючы і слізгаючы потнымі далонямі па дзявочым целе. Афіцыянтка мусіла ўсё гэта цярпліва зносіць, інакш згубіла б працу. Дзядзька не выкарыстоўваў сваіх рабынь як жанчын, але толькі таму, што ўжо не мог. У маладосці ён некалькі разоў перахварэў на венерычныя хваробы, да таго ж ягонае інтымнае жыццё было тады настолькі інтэнсіўным, што ён зрабіўся імпатэнтам. Магчыма, адсюль вынікаў ягоны цынізм, які здзіўляў і бянтэжыў Яся. Тут хавалася разгадка, чаму ў яго ні на ёту не было павагі да жанчын. Ён не бачыў у іх ні душы, ні гонару, а толькі цела, якое можа даць задавальненне. Але не яму. Ясь праз свой малады век і небагаты досвед не ўмеў распазнаваць сапраўдныя прычыны людскіх паводзін і слоў, таму зусім не разумеў гэтага і лічыў дзядзьку дзіваком.
Дзядзька Жардонь некалі дапамагаў Нацэвічам. Дапамога тая была мінімальнай адносна ягоных магчымасцяў, і аказваў ён яе толькі дзеля таго, каб потым хваліцца. Акрамя іх, у яго не было іншых родзічаў, а яму прыемна было адчуваць сябе дабрадзеем. Яся ён нават любіў, бо мог уволю трубіць яму ў вушы пра свае любоўныя пахаджэнні і плесці розныя іншыя глупствы. Але калі пазней хлопец супрацьпаставіўся дзядзьку, той пачаў асцярожнічаць з ім. Быў лагодны, ветлівы, але гаварыў адно, думаў другое, а рабіў трэцяе.
Калі Ясь сядзеў у турме, Маруся Лобава некалькі разоў прыходзіла да дзядзькі Жардоня. Яна ведала, што рэстаран насамрэч належыць Ясю, а Жардонь тут толькі кіруе. Маруся прасіла грошай на перадачы для хлопца. Жардонь божкаў, вохкаў, бядуючы над лёсам хлопца, а таксама наракаў на слабы прыбытак. Урэшце даставаў нейкую малую суму і ўручаў яе Лобавай для пляменніка. Перад сваім ад’ездам Лобава наведала яго яшчэ раз. Прасіла паклапаціцца пра хлопца. Дзядзька ўрачыста паабяцаў. Ён нават сам верыў у тое, што казаў. Але пазней дадзенае абяцанне сцерлася з ягонай памяці. І Ясь пасля ад’езду Лобавай не атрымаў аніводнай перадачы з волі.
Дзядзька Жардонь збіраўся заканчваць працу і замыкаць рэстаран, калі ўсярэдзіну зайшоў Ясь.
— Добры вечар, дзядзька!
— А! Гэта ты? Жывы?
— Што я жывы — малое дзіва, але што дзядзьку чэрці касматыя яшчэ не забралі, дык вось дзе цуд!
— Добра, добра. Сядай. Зараз вып’ем.
— Я да дзядзькі па справе.
— Вось гэтую справу і абмыем. Мікалаеўскай табе пастаўлю. Настка, нясі дзве чаркі. Замыкай ужо будку!
Афіцыянтка пачала зачыняць аканіцы знутры. Жардонь штурхануў Яся локцем у бок і паказаў на дзяўчыну:
— Паглядзі, якія ў яе лыткі! Босая па снезе ходзіць. А пад спадніцай у такой, мусіць, цэлы вулкан!
— А ты, дзядзька, хоць калі-небудзь пра нешта іншае гаворыш?
— Бачу, што ты ў манахі, мусіць, пастрыгся.