5
У тым жа сакавіку была ў мяне яшчэ адна непрыемнасць. Камандзір, даючы мне пакет, сказаў:
— Берагчы! Разумееш? Берагчы!
— Разумею,— адказаў я, хоць не разумеў, чаму гэтае даручэнне важнейшае за іншыя. Па-мойму, партызанскія пакеты заўсёды важныя.
Але ў гэты раз, на ўсякі выпадак, мяне азнаёмілі са зместам пакета: атрад пераходзіў на другі бок чыгункі. Можа, таму я і папаўся, што адчуваў вялікую важнасць справы і меў не такі спакойны выгляд, як заўсёды.
Ля ваеннага гарадка мяне спыніў нямецкі вартавы.
— Пропуск! — сказаў ён па-руску.
А ў мяне ніякага пропуска не было. Што рабіць? Трэба плакаць. Плачучы, пачаў тлумачыць, што іду да маткі ў бальніцу. Паказваю свой кошык, у ім луста хлеба, кавалачак сала, некалькі яек. Але вартавы глядзець не захацеў і павёў мяне ў дзяжурную.
Там мяне абшукалі, але нічога не знайшлі. Каб мяне зусім раздзелі, то, пэўна, знайшлі б пакет...
Сяджу ля печкі. Немец ад мяне не адыходзіць. Пакет пры мне. А што, калі зноў пачнуць шукаць? Загадаюць раздзецца дагала? Тады і атрад можа загінуць.
У гэты час пад'ехала легкавая машына. З яе выйшлі два унтэр-афіцэры і адна жанчына, перакладчыца. Унтэр-афіцэры прывялі жанчыну да мяне, а самі выйшлі. Жанчына пачала мяне дапытваць. Ходзіць па пакоі, курыць, падыходзіць да акна, глядзіць у яго, чакае ад мяне адказу. Тады я дастаў прыліплае да цела пісьмо — і ў рот.
— Ты што робіш? — заўважыла яна.
— Есці хачу,— адказаў я і запхнуў у рот кавалак хлеба.
Жаваць паперу, хоць і з хлебам, вельмі нясмачна. Ледзь-ледзь праглынуў.
Нічога не дабіўшыся, перакладчыца выйшла, але замест яе астаўся адзін афіцэр. Некаторы час ён моўчкі хадзіў па пакоі, а потым падышоў да мяне ззаду і ўдарыў кулаком па шыі.
— Ну, партызан, кажы, чаго прыйшоў?
Мне захапіла дух. Я маўчаў.
Тады ён ударыў мяне кулаком па твары. Я зваліўся. Кроў пайшла з носа і рота. Я паспрабаваў падняцца, але ён зноў збіў мяне. У вушах звінела, у вачах пацямнела...
Потым мяне павялі ў паліцыю. Ахапіў яшчэ большы жах: там служыць Мардасаў, які ведае мяне і ўсю нашу сям'ю... На шчасце, Мардасава не было відаць. Мяне прыняў другі паліцэйскі і спытаў:
— Ты за што папаўся?
— Самагон прадаваў,— кажу я.
— Ну, самагон — справа невялікая,— сказаў ён.— Бяры рыдлёўку і ідзі чысці двор.
Разам са мной ён узяў яшчэ двух арыштаваных. Мы пайшлі чысціць двор. Праз некаторы час у кутку двара я заўважыў уборную, якая часткова хавалася за будынкам. За ўборнай быў звычайны плот. Я папрасіўся туды. Вартавы мяне адпусціў. Падышоўшы да ўборнай, я павесіў знадворку на відным месцы сваю куртку, зайшоў у куток і пераскочыў цераз плот у агарод, а потым прабраўся на рынак. Там я пайшоў ціха, павольна, пакуль не дайшоў да кватэры Адамовіча. Мне далі запэцканую спяцоўку, я вымазаў яшчэ сабе твар і выбраўся з горада. Праз некаторы час я быў ужо ў сваёй групе, якая знаходзілася ў вёсцы Расочная.
6
Аднаго разу прыйшоў я змораны. Вельмі балелі крывавыя мазалі на пальцах ног. З радасцю лёг спаць і быў упэўнены, што і на гэты раз, як звычайна, буду некалькі дзён адпачываць. Але ў дванаццаць гадзін ночы мяне сталі будзіць:
— Уставай, Віця, уставай!
Я нічога слухаць не хачу, брыкаюся, закрываю галаву, але голас паўтарае:
— Уставай, Сяляннікаў Фёдар Іванавіч цябе кліча.
Нічога не зробіш. Калі начальнік кліча, трэба ісці. Устаю, апранаюся. Іду.
— Вось што, Віця. Хоць ты і стаміўся, але трэба ісці. Заўтра трэба даставіць гэты пакет жонцы начальніка паліцыі.
— Кабачысе?
— Так, Марусі Кабаковай. Ну, браток, жывей!
Кабакоў быў начальнік нямецкай паліцыі ў Барысаве. Яго жонку называлі Кабачыхай. Усе ў горадзе ведалі не толькі яго, але і яе. Яна была маладая, прыгожая жанчына, франціха, гордая, фанабэрыстая. I да яе трэба несці пакет!
Але разважаць не прыходзіцца. Сабраўся, прыладзіў пісьмо ў належным месцы і пайшоў.
Зноў пачалася знаёмая дарога. Але на гэты раз ісці было цяжка. Праз некаторы час разышоўся і не адчуваў цяжкасці і болю ў нагах.
Удзень падышоў да дома начальніка паліцыі. Увайшоў у кухню і ўбачыў Кабачыху.
— Начальнік дома?
— А табе што трэба? — пытаецца яна.
— Мне трэба ведаць, ці дома Кабакоў.
— Яго няма дома.
Тады я адвярнуўся, дастаў пісьмо і падаў ёй.
— Што гэта такое? — сказала яна строга.
— Мне загадалі перадаць вам гэтае пісьмо...
Яна ўзяла пісьмо і павяла мяне ў сталовую.
Наліла чаю, паставіла вішнёвае варэнне, булачку. З вялікай ахвотай пачаў я есці, а яна з пісьмом выйшла ў другі пакой. Потым вярнулася і далей стала мяне частаваць.