Паехаў адразу на Камароўку. З акна тралейбуса яму адкрыўся вялізны выпуклы, як панцыр гіганцкай чарапахі, дах. Насупраць яго акурат быў прыпынак. Сюды людзі ішлі з елкамі ў руках. Ён не прыглядаўся, добрыя елкі ці не,— паддаў хады. Баяўся, што разбяруць. Каля ўвахода на рынак стаяў натоўпчык, там клубіўся дым. Пахла цыбуляю, воцатам і смажаным мясам — прадавалі шашлыкі. Смажылі іх два вусатыя мужчыны — ці то армяне, ці то грузіны. Адзін браў кавалкі мяса з вялізнага катла, нанізваў іх на металічны шампур і лажыў яго на доўгую металічную скрыню з дзіркамі, у якіх бліскаў агонь. Другі трос над шампурамі бутэлькаю, нечым з яе паліваў.
— Куплай, дарагой, шяшлык! Ошень вкусная шяшлык! — з каўказскім акцэнтам заклікаў той, што трос бутэлькаю. Чарга ўсё роўна была невялікая.
Затое там, каля загароды, дзе прадавалі елкі, народ, як і ўчора, проста віраваў. Калі прыгледзецца, то ўсё-ткі відаць, што гэта — чарга. Бязладная, у некалькі радоў, але чарга. Станавіцца ў канец — мала клёку, усё роўна не дастаішся.
Ляшчэвіч падышоў да варот. Сёння каля іх стаяў міліцыянер у доўгім чорным кажуху, з партупеяй праз плячо і кабурою на рэмені; апусціўшы ў шапцы вушы і наставіўшы каўнер, прытупваў нагамі, відаць, ужо даўно нёс вахту. Па той бок варот стаяла жанчына ў рудым штучным футры, пясцовай шапцы і чырвонай абсіверанай рукою трымала цэлафанавы мяшэчак з грашыма. Людзей у загародзе было мала, але туды ніхто не рваўся. Ляшчэвіч перш падумаў, што не пускаюць, адале зразумеў: людзі самі не хочуць туды ісці, бо няма чаго браць, чакаюць машыны з елкамі.
— Будзе прывоз? — спытаў ён, але ні міліцыянер, ні жанчына не адказалі яму, мабыць, у шуме ды гаме не пачулі ці ім абрыдла ўжо адказваць. Тады Ляшчэвіч рашуча ступіў за вароты. Яго ніхто не затрымаў.
Прыткнутыя да загароды, стаялі, як і ўчора, замызганыя, чэзлыя, рэдзенькія елкі.
— Макушкі, макушкі не ламайце! — крычала жанчына, калі нехта прымерваў яліну да калена.— Елка браковая!
«А што рабіць, калі няма лепшых? І ці прывязуць?» — Ляшчэвіч пачаў перабіраць елкі: не можа быць, каб гусцейшая не трапілася. Браў адну, другую — уражанне, што елкі абгрызеныя авечкамі. Помніцца, даўно ў вёсцы была аўчарня, дык зімою каля яе валялася процьма аб’едзеных яловых і сасновых галінак.
Ён выбраў дзве ялінкі вышынёю з яго рост; прыціскаў іх адну да адной, мяркуючы звязаць і паглядзець, ці будзе густа.
— Дайце мне адну,— раптам звярнулася да яго пажылая жанчына, відочна, пенсіянерка, якую зяць ці нявестка выправілі дастаць елку.
— Дык тут жа во колькі такіх,— усміхнуўшыся, павёў рукою вакол сябе Ляшчэвіч.
— Не-а, у вас густыя...
Смех! У чужых руках і праўда ўсё лепшае. Ён аддаў жанчыне-пенсіянерцы елку. Сабе выбраў другую. Ну і елачка-прыгажунька, пабляклі твае іголкі, зморшчылася скурка, патанчэлі пальчыкі! Круціў і так і гэтак, з розных бакоў прыладжваў, прыціскаў ялінкі. Гушчыня, як кажуць, не вельмі, ды што зробіш. Ён абхапіў адной рукою пасярэдзіне яліны і павярнуў да выхаду.
— Куды ты? — Яго рашуча спыніла жанчына з мяшэчкам.
— Дахаты,— як ні ў чым не бывала, з доляю наіўнасці, яму ўласцівай у разгубленасці, адказаў Ляшчэвіч.
— А плаціць хто будзе?
— За гэта плаціць? — здзівіўся Ляшчэвіч і глянуў на міліцыянера: той прытупваў нагамі, туліў галаву ў каўнер — грэўся.
— Вас ніхто не прымушае браць. Два рублі або пакідайце елкі.— Шчокі ад марозу ў жанчыны сіне-барвовыя, бліскучыя, як бакі дзіцячых шароў.
— За што два рублі? — Ляшчэвіч наўмысна як бы дзівіўся.
— Вунь глядзі.— Яна паказала на планку, прыстаўленую да загароды каля самых варот.— Да метра вышыня — шэсцьдзесят капеек, больш метра — рубель... Стандарт!
Ляшчэвіч зноў глянуў на міліцыянера, але твар у таго быў скамянелы, спакойны — як з лёду.
— Таварышы! — гучней загалёкала жанчына да людзей, што сноўдаліся па загоне, выбіраючы елкі.— Гэта браковыя елкі, просьба не браць!
— А свежыя прывязуць? — пачулася з натоўпу.
— Не, не будзе! — адказала жанчына, не павярнуўшыся на голас.
Малады хлопец у куртцы «Аляска», у шапцы-«пеўніку» (мабыць, студэнт) паднёс да жанчыны тры такія ж, як у Ляшчэвіча, елкі і аддаў ёй траячку. І тады Ляшчэвіч, уздыхнуўшы, заплаціў за свае рагаліны. Але на душы было прыкра, не грошай шкада, вядома, а шкада, што няўдалую «двайную» елку ён купіў. З такою сорамна ў тралейбус лезці, дый у цеснаце яе абцярушаць зусім.