Najpierw zapragnęła kochać się przy włączonym świetle. Eddie nie był zachwycony tym pomysłem, ale zgodził się i po pewnym czasie nawet mu się to spodobało, choć wciąż nie mógł uwolnić się od uczucia lekkiego zażenowania. Potem zauważył, że jego żona biorąc kąpiel nie zamyka drzwi łazienki. W związku z tym sam również przestał to robić; pewnego dnia weszła zupełnie naga i wskoczyła wraz z nim do wanny! Eddie jeszcze nigdy w życiu nie czuł takiego wstydu. Od chwili kiedy skończył cztery lata, żadna kobieta nie widziała go bez ubrania. Patrząc, jak Carol-Ann myje się pod pachami, dostał niesamowitego wzwodu. Zakrył się gąbką, ale ona wyśmiała go i kazała mu przestać.
Potem zaczęła chodzić po domu w różnych stadiach roznegliżowania. Dzisiaj, według jej standardów, była niemal kompletnie ubrana – spod koszuli wystawał rąbek białych majteczek. Zwykle bywało znacznie gorzej. Na przykład potrafiła jakby nigdy nic wejść do kuchni ubrana tylko w bieliznę akurat wtedy, kiedy Eddie przyrządzał sobie kawę, i wziąć się za smażenie naleśników, albo pojawić się w łazience w samych majtkach i jakby nigdy nic zacząć myć zęby, albo naga jak ją Pan Bóg stworzył przynieść mu rano śniadanie do pokoju. Zastanawiał się czasem, czy nie jest „nadseksowna”; usłyszał kiedyś to określenie w jakiejś rozmowie. Z drugiej strony jednak lubił, kiedy zachowywała się w ten sposób. Bardzo to lubił. Nigdy nie marzył o tym, że kiedyś będzie miał żonę, która będzie chodziła nago po domu. Był bardzo szczęśliwy.
Rok wspólnego mieszkania bardzo go zmienił. Teraz także on potrafił rozebrać się w sypialni i przejść bez ubrania do łazienki. Czasem kładł się spać bez piżamy, a raz nawet wziął Carol-Ann w salonie, na kanapie.
Zastanawiał się, czy w takim zachowaniu nie ma czegoś nienormalnego, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że to nie ma żadnego znaczenia; mogli robić wszystko, na co mieli ochotę. Kiedy wreszcie to zrozumiał, poczuł się jak ptak wypuszczony z klatki. Było to niewiarygodne, cudowne i wspaniałe.
Siedział obok niej nic nie mówiąc, po prostu rozkoszując się możliwością bycia z nią i wciągając głęboko w płuca łagodny zapach lasu wpadający wraz z powiewami wiatru przez szeroko otwarte okna. Spakował już swoją torbę, gdyż za kilka minut miał pojechać do Port Washington. Carol-Ann zrezygnowała z pracy w Pan American – nie mogła codziennie dojeżdżać ze stanu Maine do Nowego Jorku – i przyjęła posadę w sklepie w Bangor. Eddie chciał przed odjazdem namówić ją, by z niej zrezygnowała.
– Słucham? – powiedziała, podnosząc wzrok znad egzemplarza Life'a.
– Nic nie mówiłem.
– Ale masz zamiar, prawda?
Uśmiechnął się.
– Skąd wiesz?
– Przecież wiesz, że słyszę, kiedy pracują twoje szare komórki. O co chodzi?
Położył swoją szeroką, ciężką dłoń na jej lekko wystającym brzuchu.
– Chcę, żebyś zrezygnowała z pracy.
– Mam jeszcze sporo czasu…
– Nie szkodzi. Możemy sobie na to pozwolić. Przede wszystkim zależy mi na tym, żebyś dbała o siebie.
– Nie obawiaj się, dbam. Zrezygnuję, kiedy uznam to za stosowne.
Sprawiła mu przykrość.
– Sądziłem, że będziesz zadowolona. Dlaczego chcesz nadal pracować?
– Dlatego, że potrzebujemy pieniędzy, i dlatego, że muszę mieć jakieś zajęcie.
– Już ci powiedziałem, że możemy sobie na to pozwolić.
– Będzie mi się nudziło.
– Większość kobiet nie pracuje.
– Eddie, dlaczego zależy ci na tym, żeby mnie uwiązać w domu? – zapytała podniesionym głosem.
Wcale nie chciał uwiązać jej w domu, więc jej sugestia wprawiła go we wściekłość.
– A dlaczego ty starasz się ze wszystkich sił zrobić mi na złość?
– Nie robię ci na złość! Po prostu nie chcę siedzieć tu jak kukła!
– Naprawdę nie masz nic do roboty?
– Co na przykład?
– Szyć ubranka dla dziecka, robić przetwory…
– Och, daj spokój! – prychnęła z rozdrażnieniem.
– Co w tym złego, na litość boską?
– Będę miała na to mnóstwo czasu po urodzeniu dziecka. Teraz chciałabym nacieszyć się ostatnimi tygodniami wolności.
Eddie poczuł się upokorzony, choć nie bardzo potrafiłby powiedzieć dlaczego. Nagle poczuł, że musi jak najprędzej stąd wyjść. Spojrzał na zegarek.
– Zaraz mam pociąg.
Carol-Ann miała smutną minę.
– Nie denerwuj się – powiedziała pojednawczym tonem.
On jednak był bardzo zdenerwowany.
– Zupełnie cię nie rozumiem!
– Po prostu nie chcę znaleźć się w klatce.
– Myślałem, że sprawię ci przyjemność.
Wstał i poszedł do kuchni, gdzie wisiała jego marynarka. Czuł się oszukany i nie doceniony. Chciał uczynić szlachetny gest, ona natomiast przyjęła to jako próbę ograniczenia jej swobody.
Przyniosła z sypialni torbę i podała mu ją, kiedy już założył mundur. Uniosła głowę, a on pocałował ją przelotnie.
– Nie wychodź z domu, kiedy jesteś na mnie wściekły – poprosiła.
On jednak wyszedł.
A teraz stał na trawniku w obcym kraju, oddalony od niej o tysiące kilometrów, zastanawiając się z ciężkim sercem, czy jeszcze kiedykolwiek zobaczy swoją Carol-Ann.
ROZDZIAŁ 5
Pierwszy raz w życiu Nancy Lenehan zaczęła przybierać na wadze.
Stała w swoim apartamencie w hotelu Adelphi w Liverpoolu obok stosu bagaży, które miały zostać zabrane na pokład S/S Orania, i wpatrywała się z przerażeniem w lustro.
Nie była ani piękna, ani brzydka, ale miała regularne rysy twarzy, prosty nos, ładnie zaokrągloną brodę, długie proste włosy i wyglądała dość atrakcyjnie, pod warunkiem, że ubrała się ze smakiem, czyli prawie zawsze. Dziś miała na sobie wiśniową garsonkę z cienkiej flaneli i szarą jedwabną bluzkę. Zgodnie z najnowszymi tendencjami mody żakiet był bardzo obcisły w talii; właśnie dzięki temu zorientowała się, że zaczęła tyć. Po zapięciu guzików pojawiła się niewielka, ale zupełnie jednoznaczna fałda, pod napięty materiał zaś nie dałoby się wcisnąć nawet małego palca.
Istniało tylko jedno wytłumaczenie tego zjawiska: żakiet w talii był szczuplejszy niż talia pani Lenehan.
Przyczyn takiego stanu rzeczy należało upatrywać w obiadach i kolacjach spożywanych przez cały sierpień w najlepszych restauracjach Paryża. Nancy westchnęła ciężko. Całą podróż przez Atlantyk spędzi na ostrej diecie, aby do chwili przybycia do Nowego Jorku odzyskać dawną figurę.
Do tej pory nigdy nie musiała stosować diety, ale ta perspektywa wcale jej nie przerażała. Co prawda lubiła dobre jedzenie, lecz nie była łakoma. Niepokoiło ją tylko to, że tycie mogło stanowić jeden z objawów starzenia się.
Dziś przypadały jej czterdzieste urodziny.
Zawsze była szczupła, dlatego dobrze wyglądała w drogich, szytych na zamówienie strojach. Nienawidziła sutej, bogato drapowanej mody lat dwudziestych i nie posiadała się z radości, kiedy wróciły do łask wąskie talie. Lubiła robić zakupy, poświęcając na nie wiele czasu i pieniędzy. Czasem używała wymówki, że pracując w przemyśle związanym bezpośrednio z modą musi odpowiednio się prezentować, ale w rzeczywistości robiła to głównie dla przyjemności.
Jej ojciec uruchomił produkcję butów w Brockton, niedaleko Bostonu, w tym samym roku, kiedy Nancy przyszła na świat, czyli w 1899. Początkowo sprowadzał z Londynu drogie modele i wykonywał ich tanie kopie, by wkrótce uczynić z tego procederu reklamową dźwignię swego przedsięwzięcia. W ogłoszeniach zamieszczał zdjęcie dwóch butów – londyńskiego za 29 dolarów i Blacka za 10 dolarów, pod spodem zaś podpis: „Czy widzisz jakąś różnicę?” Pracował ciężko i z powodzeniem, dzięki czemu podczas Wielkiej Wojny udało mu się jako jednemu z pierwszych uzyskać kontrakt na dostawy dla rządu.
W latach dwudziestych rozbudował sieć sklepów, głównie w Nowej Anglii, sprzedających wyłącznie jego buty. Kiedy nadszedł Wielki Kryzys, zmniejszył liczbę modeli z tysiąca do pięćdziesięciu i wprowadził stałą cenę w wysokości 6,60 dolarów za parę bez względu na fason. To śmiałe pociągnięcie okazało się słuszne, gdyż jego profity rosły, podczas gdy inni producenci bankrutowali jeden za drugim.
Ojciec Nancy zwykł mawiać, że wykonanie złych butów kosztuje tyle samo, co dobrych, i że nie istnieje żaden powód, dla którego ubodzy ludzie mieliby chodzić w marnym obuwiu. W tamtych czasach, kiedy wszyscy biedacy kupowali buty na tekturowych podeszwach, które zużywały się w ciągu kilku dni, buty Blacka odznaczały się przystępną ceną i trwałością. Ojciec był z tego dumny, podobnie jak Nancy. W jej oczach te dobre buty usprawiedliwiały posiadanie ogromnego domu, wielkiego packarda z kierowcą, huczne przyjęcia, kosztowne stroje i liczną służbę. Nie należała do tych zamożnych młodych ludzi, którzy traktowali odziedziczone bogactwo jako coś oczywistego.
Żałowała, że nie może powiedzieć tego samego o swoim bracie.
Peter miał trzydzieści osiem lat. Kiedy przed pięciu laty ojciec umarł, pozostawił im dwojgu równe udziały w firmie, po czterdzieści procent. Jego siostra, ciotka Tilly, otrzymała dziesięć procent, pozostałe dziesięć zaś przypadło Danny'emu Rileyowi, staremu prawnikowi, cieszącemu się niezbyt dobrą opinią.
Nancy liczyła na to, że po śmierci ojca ona przejmie kierowanie firmą; zawsze ją faworyzował, pozostawiając Petera w cieniu. Kobiety stojące na czele dużego przedsiębiorstwa spotykało się rzadko, choć nie było to nic niezwykłego, szczególnie w przemyśle odzieżowym.
Ojciec miał zastępcę, bardzo zdolnego człowieka nazwiskiem Nat Ridgeway, który przy wielu okazjach dawał wszystkim jasno do zrozumienia, iż tylko on nadaje się na stanowisko prezesa rady nadzorczej firmy Blacka.