Jednak Peterowi również zależało na tym stanowisku, a w dodatku był jedynym synem. Nancy zawsze dręczyło poczucie winy w związku z ciągłym faworyzowaniem jej przez ojca. Peter czułby się upokorzony i gorzko rozczarowany, gdyby nie odziedziczył pozycji ojca. Nancy nie miała serca zadać mu tego miażdżącego ciosu i zgodziła się, żeby to on został prezesem. Wspólnie mieli osiemdziesiąt procent udziałów, mogli więc przeprowadzić wszystko, co uznali za stosowne.
Nat Ridgeway zrezygnował z posady i zaczął pracować dla General Textiles w Nowym Jorku. Jego odejście było stratą nie tylko dla firmy, ale także dla Nancy, gdyż na krótko przed śmiercią ojca zaczęła się spotykać z Natem.
Po utracie męża nie zadawała się z mężczyznami, gdyż po prostu nie chciała tego robić, ale Nat doskonale wybrał odpowiedni moment; po pięciu latach zaczęło jej się wydawać, że życie składa się z samej pracy i ani odrobiny przyjemności, i dojrzała już do małego romansu. Zjedli razem kilka kolacji, byli na dwóch czy trzech przedstawieniach i pocałowali się na dobranoc, ale właśnie wtedy nadszedł kryzys, a wraz z odejściem Nata z firmy romans dobiegł końca. Nancy czuła się oszukana.
Nat znakomicie sobie radził w General Textiles. Był teraz prezesem firmy. Ożenił się z ładną jasnowłosą kobietą o dziesięć lat młodszą od Nancy.
Peter dla odmiany radził sobie wręcz fatalnie. Prawda wyglądała w ten sposób, że nie nadawał się na prezesa. W ciągu pięciu lat, jakie minęły od objęcia przez niego tego stanowiska, interesy szły coraz gorzej. Sklepy przestały przynosić dochód, z najwyższym trudem wychodząc na zero. Peter otworzył na Piątej Alei w Nowym Jorku ekskluzywny salon z drogimi butami dla zamożnych klientów, któremu poświęcał niemal całą energię i uwagę. Salon przynosił wyłącznie straty.
Pieniądze zarabiała jedynie fabryka kierowana przez Nancy. W połowie lat trzydziestych, kiedy kończył się powoli Wielki Kryzys, uruchomiła produkcję tanich kobiecych sandałków, które w niedługim czasie stały się ogromnie popularne. Była przekonana o tym, że w dziedzinie damskiego obuwia przyszłość należy do lekkich, kolorowych produktów, na tyle tanich, żeby po jakimś czasie po prostu wyrzucić je na śmietnik.
Mogłaby sprzedać nawet dwa razy więcej towaru, gdyby fabryka dysponowała odpowiednimi zdolnościami produkcyjnymi. Jednak wszystkie zyski szły na wyrównanie strat spowodowanych przez Petera, w związku z czym nie mogło być mowy o żadnych inwestycjach.
Nancy wiedziała, co trzeba zrobić, by uratować firmę.
Przede wszystkim należało sprzedać całą sieć sklepów (najlepiej ludziom, którzy obecnie nimi kierowali), aby zdobyć jak najwięcej gotówki. Fundusze uzyskane ze sprzedaży pozwoliłyby na modernizację fabryki i przestawienie jej na nowy, taśmowy system produkcji, wprowadzany obecnie we wszystkich liczących się przedsiębiorstwach tej branży. Peter musiał przekazać ster firmy w jej ręce, ograniczając się do prowadzenia swojego nowojorskiego sklepu, a i to pod ścisłą kontrolą finansową.
Była gotowa pozostawić mu tytuł prezesa zarządu, a co za tym idzie prestiż, jaki wiązał się ze sprawowaniem tej funkcji, oraz dopłacać do jego sklepu z zysków firmy – oczywiście w rozsądnych granicach – ale Peter musiał przekazać jej całą władzę.
Zamieściła wszystkie te propozycje w pisemnym raporcie przeznaczonym wyłącznie dla jego oczu, on zaś obiecał zastanowić się nad nimi. Nancy powiedziała mu najdelikatniej, jak tylko mogła, że trzeba koniecznie położyć kres ciągłemu pogarszaniu się kondycji przedsiębiorstwa i że jeśli nie zgodzi się na jej plan, będzie musiała zwrócić się bezpośrednio do rady nadzorczej, co oznaczało, że Peter straci na jej rzecz nie tylko władzę, lecz także tytuł prezesa. Miała nadzieję, że brat nie rozpęta otwartej wojny, gdyż doprowadziłoby to do jego upokarzającej klęski i niemożliwego do naprawienia rozłamu w rodzinie.
Jak na razie zachowywał się całkiem rozsądnie. Wydawał się opanowany i zamyślony i odnosił się do niej przyjaźnie. Postanowili wybrać się na wspólną wyprawę do Paryża. Peter kupował najnowsze modele butów do swojego sklepu, Nancy zaś robiła zakupy dla siebie i przyjaciółek, kontrolując jednocześnie wydatki brata. Zawsze bardzo lubiła Europę, a szczególnie Paryż, i cieszyła się z okazji odwiedzenia Londynu, ale właśnie wtedy Anglia wypowiedziała Niemcom wojnę.
Postanowili natychmiast wrócić do Stanów. Taką samą decyzję, ma się rozumieć, podjęło oprócz nich mnóstwo osób, w związku z czym mieli ogromne trudności ze zdobyciem biletów. Wreszcie Nancy udało się zarezerwować dwa miejsca na pokładzie statku odpływającego z Liverpoolu; po długiej podróży pociągiem i promem z Paryża dotarli na miejsce wczoraj, dziś zaś mieli zameldować się w porcie.
Przygotowania do działań wojennych wprawiły ją w bardzo przygnębiający nastrój. Wczoraj po południu w pokoju zjawił się boy, który zainstalował w oknie wymyślną, nie przepuszczającą ani odrobiny światła zasłonę. Po zmroku w Liverpoolu obowiązywało całkowite zaciemnienie w celu utrudnienia orientacji nieprzyjacielskim lotnikom, gdyby ci chcieli zbombardować miasto. Szyby zostały wzmocnione naklejonymi na krzyż paskami taśmy samoprzylepnej, by w razie wybuchu ostre odłamki nie poraniły przechodzących ulicą ludzi. Przed wejściem do hotelu ułożono wysokie sterty worków z piaskiem, na zapleczu zaś znajdowało się wejście do schronu.
Nancy najbardziej obawiała się tego, że Stany Zjednoczone przystąpią do wojny i jej synowie, Liam i Hugh, zostaną wcieleni do armii. Pamiętała słowa ojca, który po dojściu Hitlera do władzy powiedział, że naziści nie dopuszczą do tego, by w Niemczech zagnieździli się komuniści. Od tamtej pory właściwie ani razu nie myślała o Hitlerze. Miała zbyt wiele spraw na głowie, żeby jeszcze martwić się o Europę. Nie interesowała ją ani polityka międzynarodowa, ani światowy układ sił, ani błyskawiczny rozwój faszyzmu. W porównaniu z niebezpieczeństwem, w jakim mogło znaleźć się życie jej synów, były to mało istotne abstrakcje. Polacy, Austriacy, Żydzi i Czesi powinni troszczyć się sami o siebie; ona musiała troszczyć się wyłącznie o Liama i Hugha.
Nie oznaczało to bynajmniej, iż wymagali szczególnej opieki. Nancy wyszła za mąż bardzo młodo i urodziła dzieci wkrótce po ślubie, więc obaj chłopcy byli już właściwie dorośli: Liam ożenił się i mieszkał w Houston, Hugh zaś kończył studia w Yale. Nie przykładał się do nauki tak, jak powinien – Nancy bardzo zaniepokoiła wiadomość o tym, że kupił sobie szybki sportowy samochód – ale wyrósł już z wieku, w którym był gotów słuchać rad matki. Ponieważ nie znała sposobu na to, by wybronić synów od wojska, nie istniał właściwie żaden powód, dla którego musiałaby natychmiast wracać do domu.
Zdawała sobie doskonale sprawę z tego, że wojna przyniesie ze sobą ożywienie w interesach. W Ameryce rozpocznie się ekonomiczny boom, ludzie zaś będą mieli więcej pieniędzy, żeby kupować buty. Bez względu na to, czy Stany Zjednoczone przystąpią do wojny, czy też nie, armia będzie rozbudowywana, co oznaczało zwiększone zamówienia rządowe. Biorąc wszystko pod uwagę spodziewała się, że w ciągu najbliższych dwóch – trzech lat produkcja podwoi się albo nawet potroi – jeszcze jeden powód, dla którego warto było zmodernizować fabrykę.
Jednak nawet te obiecujące perspektywy traciły znaczenie wobec faktu, że nad jej dwoma synami zawisło widmo wcielenia do wojska, a następnie walki, cierpienia lub nawet okrutnej śmierci na jakimś polu bitewnym.
Z ponurych rozważań wyrwało ją zjawienie się bagażowego. Zapytała go, czy Peter przyszykował już swoje walizki. Mężczyzna odparł z tym dziwacznym, trudno zrozumiałym miejscowym akcentem, że bagaż Petera został przewieziony na statek już poprzedniego wieczoru.
Zapukała do drzwi pokoju zajmowanego przez brata, by sprawdzić, czy jest już gotowy do wyjazdu. Otworzyła jej pokojówka, która poinformowała ją, że dżentelmen zajmujący ten pokój opuścił hotel poprzedniego dnia wieczorem.
Nancy była coraz bardziej zdziwiona; przecież kiedy przyjechali razem wczoraj po południu, doszła do wniosku, że zje kolację w swoim pokoju i położy się wcześnie spać, Peter zaś powiedział, że uczyni to samo. Dokąd mógł wyjść, nawet jeżeli zmienił zamiar? Gdzie spędził noc? A przede wszystkim, gdzie był teraz?
Zeszła na dół do telefonu, ale nie bardzo wiedziała, do kogo powinna zadzwonić. Żadne z nich nie znało nikogo w Anglii. Liverpool leżał niemal dokładnie naprzeciwko Dublinu; czyżby Peter przedostał się do Irlandii, by odwiedzić kraj, z którego pochodziła rodzina Blacków? Początkowo planowali tak właśnie uczynić, ale przecież nie zdążyłby wrócić przed odpłynięciem statku!
Tknięta nagłą myślą podała telefonistce numer ciotki Tilly.
Dzwonienie z Europy do Ameryki przypominało grę na loterii. Istniało za mało połączeń, w związku z czym nieraz czekało się całymi godzinami, ale przy odrobinie szczęścia można było dodzwonić się w ciągu paru minut. Jakość dźwięku przedstawiała zazwyczaj wiele do życzenia.
W Bostonie dochodziła właśnie siódma rano, ale ciotka Tilly na pewno już nie spała. Jak większość starych ludzi kładła się i wstawała bardzo wcześnie. Była jeszcze niezwykle energiczna.
Okazało się, że linia jest wolna – być może ze względu na wczesną porę, bo tak rano amerykańscy biznesmeni nie zasiedli jeszcze za swoimi biurkami – i zaledwie po pięciu minutach zabrzęczał dzwonek w kabinie. Nancy podniosła słuchawkę, w której rozległ się sygnał; wyobraziła sobie ciotkę Tilly w jedwabnym szlafroku i ciepłych kapciach, drepczącą po błyszczącej, drewnianej podłodze w kuchni w stronę holu, gdzie stał czarny telefon.
– Halo?
– Ciocia Tilly? Tu Nancy.
– Dobry Boże, moje dziecko! Nic ci nie jest?