- Бач ты! - сказала яна. - Прыгожы... Добрэ вам цяпер. Далёко і хадзіць не трэба.
- Ага, - згадзілася Надзя. - Толькі хадзіць асабліва няма калі. Як у горадзе? Усё бягом ды бягом...
Ліфта ў сынавым доме не было, і на чацвёрты паверх узбіраліся пешшу.
Марылі здавалася, што прыступкам не будзе канца. Яна ўжо і рукамі сабе памагала, трымаючыся за парэнчы, і адсопвалася на кожнай пляцоўцы, а ўсё роўна пакуль дайшла, змакрэла ўся, сэрца гатовае было выскачыць з грудзей.
- Вось бачыце, мама, - глядзела на яе нявестка. - А вы ўсё не слухаеце, не хочаце палячыцца.
- Якое мне, Надзько, лячэнне... - махнула яна рукою, не могучы здыхацца. - Старасць... Лячы не лячы - нічым не паможэш...
Алесь дастаў з кішэні ключ і асцярожна, каб не разбудзіць дзяцей, адамкнуў кватэру. Але толькі яны праціснуліся ў калідорчык і пстрыкнулі ўключальнікам, як Жэнік і Светка выскачылі са свайго пакоя.
- Добры вечар, бабулечка! - кінулася да Марылі ўнучка, абхапіла яе за шыю.
- Ах ты, мая пястуха... - расчулілася Марыля. - Ластаўка мая. Рада? Ну дай пагляджу на цябе. Вялікая ўжэ, роўная са мною.
- А як жа! - усміхалася ўнучка. - Я, бабуля, спортам займаюся.
- Шчокі унь поўненькія, румяныя.
- Паправілася, ага, - кіўнула галавою Надзя. - Стала лепш есці, дык і паправілася.
- Ну, а як, Жэнічак, ты? - павярнулася Марыля да ўнучка, што стаяў побач. - У-у, таксама падрос. Дай жэ я цябе, мой каток, пацалую...
Марыля нагнулася і абняла ўнучка за худзенькія, вострыя плечы. Той няўмела, сарамліва ткнуўся губамі ў шыю і адразу стаў выслабаняцца з абдымкаў. Што тут будзеш казаць? Хлопец ёсць хлопец. Такія ж былі некалі і Янак з Алесем.
Алесь распрануўся і чакаў, калі нарэшце скончыцца гэта абніманне.
- Ну, усё, - сказаў ён. - Павіталіся, і марш спаць. А то праспіце - заўтра ў школу. Ну, каму кажу?
- Ай, Алесько, хай бы ж я ім хоць гасцінца дастала. Яны ж чакалі, не спалі...
Марыля запытальна зірнула на сына.
- Паспеюць і заўтра. Ідзіце, ідзіце! - сказаў ён дзецям, якія, пачуўшы, што сказала бабуля, з надзеяй прыпыніліся ў дзвярах.
Марыля толькі ўздыхнула, але не стала пярэчыць - ведала характар сына: калі што сказаў, дык хоць страляй, са свайго не саступіць.
Пайшлі на кухню. Нявестка дастала з халадзільніка каўбасу, масла, місачку з вінегрэтам.
- Надзько, міленькая, нічого не трэба. Не даставай, - сказала Марыля. - Я ў Баранавічах перакусіла. Хіба толькі от чаго пап'ю.
- Зараз, зараз... - не слухаючы яе, рабіла сваё нявестка. - Перакусім чаго-небудзь.
- Ай, ей-богу, прыдумалі вы нешто...
Марылі было і няёмка, што нарабіла сярод ночы клопату, і прыемна, хораша, што сын і нявестка рады яе прыезду.
- Дак дайце я дастану тое, што вам прывезла, - кінулася яна да сумак. - Сала прыхапіла. Такое, як ты, Алеська, любіш, - тоненькае, з пражылкамі мяса. А гэто вы абое любіце - шаткаваная капуста, - паставіла на стол вялікі рондаль, пахвалілася: - Вельмо ж смачная ўдалася. Усю зіму стаіць, як свежанькая, ані памякчэла...
Потым Марыля паклала на стол цэлафанавы мяшэчак з сушанымі грушамі, яблыкамі, нізку грыбоў, слоік малінавага варэння. З меншай сумкі дастала два трохлітровыя слоікі малака.
- Ма-а-ма! - здзіўлена выгукнуў Алесь, убачыўшы слоікі. - Навошта? Хіба ў нас малака няма?
- Ёсць-то ёсць, але не такое. Свежанькае, тлустае. Дзецям, хай пап'юць. Любяць... Як былі ў мяне летам, толькі за ім і жылі.
- Такую вагу цягнулі.
- А што там цягнуць? Да Лагішына падвёз Віктар і ў аўтобус пасадзіў, а тут вы сустрэлі.
У сумцы заставаўся яшчэ адзін пакунак, абгорнуты ў старую хустку і перавязаны шпагатам. Марыля дастала пакунак, развязала яго.
- А гэто во падарунак вам. Сама рабіла. І яна разгарнула вытканую ў пруты каляровую посцілку.
- Прыгожа! - заіскрыліся вочы ў Алеся.
- Пакажыце і мне, - павярнулася ад пліты Надзя. - Яко-ое хараство-о! Няўжо выткалі самі?
- Сама... - абрадавалася Марыля. - Чаго ж. Абы толькі ніткі булі. Я вам магу яшчэ выткаць, калі хочэце.
- Дзіва што, - сказала Надзя. - Гэта ж заслаць у зале канапу - любата!
- Дак добрэ. Вытчу за зіму й прышлю.
Калі селі за стол, Марыля паглядзела на Алеся, які адсунуў талерку.
- Зноў, мусіць, сынок, нешто з жыватом?
- Нічога страшнага, мама. Невялікае абвастрэнне. Вясною яно заўсёды...
- Не вясна вінавата, а характар твой дурны, - сказала Надзя. - Пасварылі б вы яго, мама. Ні выхадных, ні прахадных няма яму з гэтай работай. І за сябе, і за іншых цягне. Думае, такі незаменны. А вось як кватэру палучаць, то ў апошнюю чаргу. Аддалі другому.
- Надзя! - недавольна сказаў Алесь. - Нашто зараз пра гэта? Не слухайце яе, мама. Чэснае слова! Бярыце што-небудзь. Усё як стаяла, так і стаіць.