- Пажывём - пабачым...
Надзя не выказвала да сваёй новай радні асаблівай ласкі, як гэта ўмеюць паказаць іншыя маладзіцы. Адносілася да ўсіх роўна, спакойна. Калі трэба было зрабіць што - рабіла ціха, як бы неўзаметку. І таму з ёю заўсёды было проста, надзейна і хораша.
Сваёй дабратой, шчырасцю яна незаўважна і разбурыла тую сцяну насцярожанасці, непрыхільнасці, што ўзнікла была паміж імі напачатку. Марыля памякчэла да нявесткі. Найбольш усцешылася тады, калі ўбачыла, што Надзя вельмі ж шануе Алеся, глядзіць за ім, як за малым дзіцём. Гатуе яму спецыяльныя стравы, запарвае зёлкі, не лянуецца за сотні кіламетраў ездзіць у лес па суніцы, чарніцы...
А колькі марокі было з дзецьмі! Асабліва са Светай, якая расла кволая, тройчы хварэла на запаленне лёгкіх. І калі дактары сталі выказваць апасенне, што хвароба можа стаць хранічнай, кінула работу, забрала малую з дзіцячага садзіка і больш як два гады сядзела дома.
З Жэнікам было трохі лягчэй, ён рос крапчэйшы, але Надзя тым часам ужо заканчвала завочна інстытут, і выпускныя экзамены ёй давялося здаваць з двума малымі дзецьмі на руках. Тады, помніцца, нават яна, Марыля, прыязджала на пару тыдняў, каб памагчы нявестцы.
З Алеся ж памочнік аказаўся кепскі - ад цямна да цямна тырчэў на рабоце альбо тыднямі прападаў па камандзіроўках. Калі ж узяўся яшчэ вучыцца, пісаць нейкую дысертацыю, то і зусім дома рэдка бываў.
Усе хатнія клопаты поўнасцю леглі на Надзіны плечы. І хоць бы калі ў чым папракнула мужа, паскардзілася. Не. Ціхая, памяркоўная, яна не любіла сварак.
З гадамі Марыля ўбачыла, што яе нявестка не толькі добрая, клапатлівая жонка, маці, руплівая і ўмелая гаспадыня, але і зграбная, сімпатычная маладзіца. Пасля родаў Надзя папаўнела, расцвіла, налілася прывабнай жаночай сілай, стала як бы нават вышэйшаю ростам. Словам, з якога боку ні вазьмі - файная нявестка. Грэх скардзіцца, дай Бог кожнаму такую...
Марыля яшчэ раз абвяла позіркам спальню, дзе былі парадак і чысціня, ва ўсім відаць была дбайная жаночая рука, і выйшла ў залу. Прыбрала сваю пасцель, злажыла крэсла-канапу.
Галоўны занятак знайшла сабе на кухні. Зазірнуўшы ў скрынку пад ракавінай, убачыла цэлую гару пустых пляшак. Здзівілася, бо знала, што Алесь не п'е, а тут гэтулькі пляшак! Прыгледзелася да чырвоных наклеек, зразумела, што пляшкі з-пад мінеральнай вады. Бачыла такія ў Віктара.
«Во, памыю іх ды занясу здам, - Марыля глянула на гадзіннік. - Дзеці яшчэ не скора са школы. Паспею...»
Пляшак набралася цэлая сумка. Ажно з каптуром.
Краму, дзе прымалі посуд, яна ведала. Яна была недалёка, акурат насупроць іхняга дома, толькі перайсці праз двор. У мінулы раз яны з Надзяю хадзілі туды здаваць пляшкі з-пад малака.
Ля пад'езда, на лаўцы, самотна сядзеў незнаёмы мужчына. Убачыў яе, ажывіўся, абрадавана пайшоў насустрач.
- Добры дзень! Вы - Алесева мама? А я - Алесеў сусед. Памятаеце, памагаў яму перастаўляць у зале сервант?
Марыля паставіла сумку, уважліва глянула на мужчыну.
- Не, нешто не пазнаю...
- Ну, гэта няважна, - не засмуціўся той. - Давайце я вам памагу, - і, не чакаючы згоды, узяўся за сумку. - Ого! Нагрузілі! Можна было б і за два разы.
- Можно, канечне. Ды ўжэ калі сабраласа...
У краме чаргі не было, і яе посуд увішная кабета прыняла хутка. Імгненна пералічыла выстаўленыя на прылавак пляшкі, прыкінула нешта сама сабе і падала грошы - чатыры рублі і пяцьдзесят шэсць капеек.
- Цудоўна! - абрадавана пацёр рукі мужчына. - Цудоўна...
Увесь час ён стаяў побач і цярпліва чакаў. «Які харошы чалавек, - падумала Марыля. - Памог і цяпер чакае, баіцца, мусіць, коб я не заблудзіласа...»
Яна выйшла з крамы, спынілася пералічыць грошы. Мужчына не зводзіў вачэй з яе рук.
- О, чыстае дзела! Пяць хвілін работы - і амаль пяцёрка ў кішэні, - гаварыў ён узбуджана-радасна, - Як бы знайшоў, як бы хто ўзяў і даў задарма.
- Чаму задарма? - здзівілася Марыля. - За пляшкі ж плацілі.
- Ну-у, калі тое было. А цяпер вось яны, грошыкі. Можна траціць іх, не шкадуючы. Можна... Мамаша! - мужчына пазіраў на яе ўмольнымі вачыма. - Мамаша, пазычце мне тры рублі. Да панядзелка. Клянуся! Палучу аванс - адразу ж аддам! А, мамаша?
Марыля ўзяла тры рублі і хацела даць мужчыну, але раптам успомніла, што ёй раніцай казаў Алесь, - і хуценька прыняла руку.
- Я, гэто самае... мне не шкода... - пачырванела яна, баючыся ўзняць вочы на свайго гаваркога памочніка. - Я б вам пазычыла, дальбог, але мне за гэтыя грошы трэба купіць дзецям яды. Алесь і Надзя паехалі ў Ленінград. А дзяцей пакінулі на мяне. Так што... звіняйце... З дарагой бы душою, але не магу.